Στην ίδια τάξη στο σχολειό

ήσουν εσύ, ήμουν κι εγώ

και μόνο μέσα στο μυαλό

ήξερα πως σε αγαπώ

ένα θρανίο πιο μπροστά

και γύρω τ' άλλα τα παιδιά

και μία σκέψη μοναχά,

αχ να σε είχα…

Τελικά,

ήταν όντως

το τελευταίο μας τσιγάρο.

Ένα στα δυό.

Έπειτα,

ο καθένας

τράβηξε

διαφορετικούς δρόμους.

Εσύ έμοιασες

στον καπνό του.

Χάθηκες γρήγορα.

Εγώ στο ίδιο.

Σβήνω

στο τέλος,

όσα στόματα

κι αν με φιλήσουν.

Ο Βελζεβούλης  αφού  ανασήκωσε  την ουρά  του  καταλαμβάνοντας  θέση  ανακούρκουδη,  άρχισε  συλλαβιστά  να  διαβάζει  αφήνοντας  εκπληξιακά επιφωνήματα!

Νόμος!  Χ, ψ και ωμέγα του μήνα εννιά της ξαπλωτής,  με  κόντρα  ανεμογκάστρι  ξύρισμα,  διολισθαίνων  επί  ακάνθινης  εξανθηματικής  ιλαροτραγωδίας!

Διαλυτικά  ημίμετρα!

Μέρος  τετέλεσται…

Μεσα στην κουπα του καφε

μια σφιγγα μεσα κολυμπαει

τη σωζω, με τσιμπά, ρωταω γιατι

ετσι ειμαι εγω μου απανταει.



Μεσα στη κουπα του καφε

μια σφιγγα παλευε την ζωη της για να σωσει

την εσωσα, με τσιμπησε

ελπιζω θεε μου και εκεινη να πληρωσει.



Πεταει, φευγει μακρια

μπλεκεται σε μιας αραχνης τον ιστο

χαμογελαω ειρωνικα

θεια δικη, θεε μου ευχαριστω!



Κλεινοντας τα ματια με κοιτα

και που πεθαινει τη κοιταω

τη ξεμπλεκω απο τον…

Αποδείξεις

του περάσματός μου

δεν υπάρχουν.

Με τον καιρό,

περιβεβλημένος,

από μαλακές ιδέες,

βουλιάζω,

μέχρι να προσομοιάσω

στο σχήμα,

που έχει το φάσμα

των αποστεωμένων ονείρων μου.

Και ξαφνικά,

χωρίς λίπος απώλειας,

να ξεκινήσω

από την αρχή,

αποδεχόμενος,

να κρατήσω

στο στόμα της ψυχής μου,

μια κοφτερή τόλμη

χωρίς εγγυήσεις,

που θα χαράξει

τα…

Μικρό λιθάρι ,έπιασε

το χέρι της τινάζει.

Το ρίχνει μέσα στο νερό,

τα ύδατα ταράζει.

Στους  κύκλους τους επάλληλους

τα όνειρα μου αφήνω,

να βρέχουνε  τα πόδια…

*

Από  τα   μύρια  της  αυγής  δροσάτα  χρώματα

διάλεξα  το  μενεξεδύ  να  βάψω ,

τα  όνειρά  σου  και  τους  στίχους  που  σου  έγραψα

και  στα  κοχύλια  γιά  τη  μουσική  να  ψάξω .

Αιχμαλωτίσθηκε …

*

Το  κύμα  πυρωνόταν   απ`  το  φως 

στην  άγονη  γραμμή  του  παραδείσου ,

κι  αν  σε  φοβίζει  τουτη  η  νύχτα   κι  ο  αχός 

από   το  μεσιανό  κατάρτι  μου  κρατήσου .

Φύκια  , που  `πλεξε  …

Τον επιασε στα χερια της δειλα

ηθελε να τον χαϊδεψει

το εκανε αργα και απαλα

γιατι φοβοταν μην τον αγριεψει.

Ειναι τρυφερος και απαλος

θα μπορουσα, ωρες να τον κρατησω

aχ! δεν αντεχω θελω απλως

απλως να τον φιλησω.

Πιο πολυ θαρρω, τ΄αρεσει εδω,

(δειχνοντας πανω στο κεφαλι, αφηρημενη)

μα τι του λες να σε χαρω?

"Ειμαι σιγουρη οτι καταλαβαινει.''

Τεντωθηκε αυτος απο χαρα

και ολος προς το μερος της…

Δεν έχει σημασία,

ποιά παρηγορητική παρανόηση,

έχρισε τρυφερότητα,

την προετοιμασία ενός άλλοθι.

Πιο πολύ πονά

η μονόπλευρη γνώση,

που αρχίζει ν' ανατέλλει

σκοτώνοντας

κάτω απο τα κλειστά βλέφαρα,

μια μαγεία

που μεγάλωσε υπερβολικά,

κι έφτασε σε δυσθεώρητα

και με δύο πλευρές,

ύψη,

όπου δεν υπάρχει αρκετό οξυγόνο

για τα ψέμματα.

Απ' όπου μπορεί

να δει,

εκτός απο το…

14 Αυγούστου,μια νύχτα ίδια όπως τότε,προσπαθώ να θυμηθώ ή να ξεχάσω..

Μια ανάγκη απερίγραπτη με σπρώχνει να γράψω,να γράψω για έναν ήρωα,για έναν αδελφό,για έναν φίλο που λείπει..

Μα η πένα στα χέρια μου τρέμει,αντιστέκεται,αρνείται να με αφήσει.



´´Σταμάτα!´´ φωνάζει μια φωνή βαθιά μες την ψυχή μου,´´σταμάτα!´´.

´´Λόγια γράφτηκαν πολλά,φτάνει!´´.



Η πένα πέφτει απ τα χέρια μου,ακίνητη πάνω στο χαρτί,αφήνεται στη σιωπή..







Ενός λεπτού σιγή…

Ελεύθερος  φτερούγησες  στου  άπειρου την  άκρη

κι  από  τα  μάτια  μου  καυτό  κύλησε  κάποιο  δάκρυ,

στη  σκέψη  πως  περάσαμε  μαζί  είκοσι  χρόνια

μαζί  σαν  φίλοι  κι  αδελφοί  ... πάντα  χωρίς  διχόνοια.

Γιά  σένα  αγάπη  ένοιωθα, ήσουν  η  συντροφιά  μου

ψηλά  σε  είχα  μες  το  νου, βαθειά  μες  την  καρδιά  μου,

αγαπημένε  φίλε  μου,  πνευματικέ  αδελφέ  μου

πως  τόσα  χρόνια  κύλησαν  σαν  το  νερό  γλυκέ  μου…

Δεμένες ενοχές μες τα κατάρτια

υγρά ταξίδια που δεν ξέφυγαν απ' το χάρτη

θαμπές εικόνες έμειναν στο νου

να σου θυμίζουν κάτι , ξένο .

Λιμάνια απάνεμα , βουβά , να σε προσμένουν

τέρμινα ολάκερα και μόνα .

Ολόγυρα μες στη σκιά τους

παραπατούνε άγρυπνοι αχθοφόροι

που προσδοκούν να κουβαλήσουν τη σωρό σου .

Κι εσύ δεν κίναγες ποτέ , όχι γιατί φοβόσουν ,

μα δεν  περίσσευε μαντήλι να σ' αποχαιρετήσει .

Κι ίσως για δεν απόμεινε φωνή…

Μέχρι τώρα,

η εμβέλειά μου,

προσωρινή

ή όχι,

είναι συγκεκριμένη.

Ως εδώ,

που έχω εισχωρήσει

στην αποδοχή

των ριζικών αναθεωρήσεών μου.

Κι όπου κουράστηκα,

χάσματα,

με τοιχώματα αλλού λεπτά,

στο πάχος των εισαγωγικών,

κι αλλού συμπαγή

σ' εκείνο της τελείας.

Προθάλαμοι,

με υφή αντιστρόφως ανάλογη

εκείνης που είχε

το προσχέδιο ευστοχίας μου.

Προθάλαμοι…