ΠΑΛΙΚΑΡΙΆ





Ανέγγιχτος η δυναμογόνος πίστη..

Τα συναξάρια δεν χωρούσαν τον άνθρωπο…

Το ασυνάρτητο χάος που λέμε ζωή γίνεται αρμονία..

Ταμπουρωμένος στην αρετή του ο άνθρωπος αστρονόμισε τον ουρανό..

Πίσω από τα φαινόμενα βρίσκεις την ουσία…

Παλικαριά του ανθρώπου είναι να ξεπερνάει τα σύνορα.

Μια εφτακάθαρη φλόγα φωτίζει το νου..

Παλικαριά του ανθρώπου να αναγνωρίζει τα σύνορα χωρίς τρόμο…

Ένα αεράκι χλωμό…

Μικρό Φεγγάρι


Σαν Καντηλάκι του Ουρανού
είσαι μικρό φεγγάρι,
που στέκεσαι αγέροχο
με όλη σου τη χάρη


Μιά διαδρομή επέλεξες
να κάνεις νύχτα- μέρα,
και μιά στο δρόμο χάνεσαι
και δυό αφήνεις πέρα


Κι όταν ολόκληρο φανείς
με δέσμη από φως σου,
είναι σαν διάπλατα να χάνεται
ο Ήλιος από μπρός σου.

ΣΤΗΝ ΚΟΥΠΑΣΤΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ





Ταξίδεψαν τα όνειρα

στην κουπαστή του χρόνου,

και έγιναν ονείρατα

μες την καρδιά του κόσμου.



Πλημμύρες είναι που χάνονται

τα δάκρυα στα μάτια,

όταν κοιτάζεις το χορό

στ’ αέρα τα γινάτια.



Χάϊδεψαν τα κύματα

την όμορφη ελπίδα

και έγιναν μηνύματα

αγάπης για πατρίδα.



Προσκύνησε ο άνεμος

του δρόμου σκαλοπάτια

και ήρθε και αντάμωσε…

ΘΕΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗ


Σηκώθηκαν τ’ αστέρια
ψηλά στον ουρανό,
έδωσαν τα χέρια
στου δρόμου τον πηγεμό.

Η φάτνη είναι που δέχτηκε
του χρόνου τη ζωή,
σαν μίλησε το σύμπαν
γλυκά την πρωταυγή.

Μάγοι είναι οι φέροντες
τα δώρα του θεού,
βοσκοί είναι οι προσφέροντες
την θέση του απλού.

Δόξασε ο χρόνος
τον ύψιστο εκεί,
όταν το φως συνάντησε
αγάπη και πνοή.