ΑΚΡΙΒΟΘΩΡΗΤΗ ΚΥΡΑ ΜΟΥ

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Ζεις σ’ ονειρόπλαστα παλάτια
και το φτωχό εμένα παρατάς
πως ν’ ανέβω τόσα σκαλοπάτια
αφού ψηλά στα σύννεφα πετάς.
Δεν αντέχεις να με βλέπεις άλλο
κουρέλι, άφραγκο και φουκαρά
θες να βγαίνεις μ’ ένανε μεγάλο
που να’ χει πορτοφόλι με παρά.

Απ’ τον ψηλό σου σήκω θρόνο
σκύψε ‘δω στα χαμηλά
πια για σένα να μη λειώνω
δάκρυ μου να μην κυλά.
Ακριβοθώρητη κυρά μου
πρόσεξέ με να χαρείς
να σε κλείσω στα φτερά μου
σαν αετό να με θωρείς.

Περιφρόνα πλούτη και χρυσάφι
παράτησε το ύφος το μπλαζέ
γιατί θα μείνεις μόνη και στο ράφι
γι’ αυτό αντάμα πάμε αγκαζέ.
Μη σκέφτεσαι πια τον παραλή σου
την πλούσια ζωή σου που περνάς,
γιατί αν σ’ αφήσει συλλογίσου
εκεί που σ’ αγαπάνε θα γυρνάς.

Απ’ τον ψηλό σου σήκω θρόνο
σκύψε ‘δω στα χαμηλά
πια για σένα να μη λειώνω
δάκρυ μου να μην κυλά.
Ακριβοθώρητη κυρά μου
πρόσεξέ με να χαρείς
να σε κλείσω στα φτερά μου
σαν αετό να με θωρείς.