παλι το δρομακι το γνωστο κατηφοριζω

μετραγα τις ωρες ολη μερα να σε δω

εξω απ' το σπιτακι σου δυο ωρες τριγυριζω

κανε μου σινιαλο μεσα για να μπω.

Ποσο μου χουν λειψει τα χαδια τα φιλια σου

να πιω απ' τους χυμους σου να αναστηθω

θανατος οι ωρες που ειμαι μακρια σου

κανε μου σινιαλο μεσα για να ρθω.

Εβαλα αρωματα τριφτηκα με λαδι

πηρα και για σενα δωρο ντεκολτε

να το φορας να χαιρομαι να σου κανω χαδι

οσα δεν σου εκανε ο αντρας σου…

Η κυρια με το σκυλακι

και το κοκκινο λουρι

βγαινει βολτα το βραδακι

η ψυχη μου να χαρει.

Τα πεζουλια αναστεναζουν

κανουν ακρη τα μπετα

χρωματα τα σπιτια αλλαζουν

σαν εκεινη περπατα.

Φευγω παντοτε στη πενα

καθε βραδι ανελλιπως

χαιρεται, μου λεει και μενα

με καρφωνει πυρετος.

Αγρια κοιταει ο σκυλος

διολου δε με συμπαθει

του χαμογελαω σα φιλος

μηπως και με λυπηθει.

Περιμενω στο παγκακι

καθε βραδι…

Πεθανε εψες σ' ενα παγκακι
κατακοπος, μ'αδεια κοιλια
κανεις δεν εκλαψε λιγακι
παρα τ' αδεσποτα σκυλια.

Καποιος τον βρηκε παγωμενο
και σκεπασμενο με κλαδια
με υφος ειπε πικραμενο
"δεν ειναι εικονα για παιδια."

Δαιμονας ανεμος φυσουσε
πνιχτο τον τυλιξε σκοταδι
και ο χαρος ναυλα του ζητουσε
για να τον παει κατω στον Αδη.