αλλά και πάλι

είναι ΣΧΕΔΟΝ υπερήφανος ο στολισμός της γυμνότητας

που παρουσιάζουν οι προθέσεις μου.  Κάθε φορά, ένα εξαίρετο, δυνατό ξάφνιασμα!

Αν μη τι άλλο,

θυμήσου

την κοινή μας εμπειρία.

Το ότι όσες φορές

μοιράστηκε μια ανάσα,

η παραμονή,

κάτω από την επιφάνεια της σιωπής,

ήταν πολύ μεγαλύτερη

απο το μέσο όρο αντοχής ενός ανθρώπου.  Αυτοτελής υπεροχή γραφής.

Φίλε Βασίλη, καλησπέρα και συγγνώμη για την καθυστέρησή μου να σου απαντήσω.

Πιστεύω ότι ισχύει η άποψή σου, ότι κάποια όμορφα πράγματα έρχονται και δεν επανέρχονται - αυτούσια, τουλάχιστον. Κατά μία έννοια όμως, όταν κάτι συνεχίζει να μας εμπνέει, δεν έχει παρέλθει. Απλώς έχει αλλάξει μορφή (σαν την ενέργεια), αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίο επιδρά πάνω μας, αλλά χωρίς να έχει σταματήσει η επίδρασή του καθεαυτή.

Έτσι και κάποια όμορφα καλοκαίρια: επιζούν ως ανάμνηση και εμπνέουν. Αν δεν συνέβαινε αυτό, δεν θα κάναμε αυτή τη συζήτηση, αυτή τη στιγμή.

Και φυσικά, είναι αναφαίρετο δικαίωμά σου να αναπολείς ό,τι θες, όποτε θες. Όπως είναι δικαίωμά σου να γίνεσαι εξαιρετικά απαισιόδοξος, κάποιες φορές.

Και η μεγάλη απαισιοδοξία μπορεί να γίνει πηγή έμπνευσης - ενίοτε, μάλιστα, πολύ μεγάλης έμπνευσης... :-)

Να' σαι καλά!

Και ο δρόμος

σκάβεται

απο κοντόφθαλμες ορατότητες.

Δεν οδηγεί

στον ισημερινό της γνωριμίας.   Λεκτικό εργόχειρο!

Φίλε Βασίλη σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου 

να 'σαι καλά πάντα

Να' σαι καλά, φίλε μου Βασίλη, κι εγώ χαίρομαι που επικοινωνούμε...

Όσο συζητάμε, δεν θα εκλείψουν οι ευκαιρίες για εποικοδομητικές αντιπαραθέσεις, όπως λες! :-)

Καλό σου βράδυ.

Φίλε Βασίλη, καλησπέρα κι από μένα. Κι εγώ σ' ευχαριστώ για το ποίημά σου, που μου έδωσε τη δυνατότητα να καταθέσω την άποψή μου για το θέμα που συζητάμε.

Αυτά τα πράγματα δεν επιδέχονται θεώρηση "άσπρου-μαύρου", οπότε θα ήταν αδύνατο (και ίσως άδικο) να πούμε ότι ένας έχει δίκιο και οι άλλοι όχι... Εξαρτάται από ποια οπτική γωνία βλέπει ο καθένας μας ένα τέτοιο ζήτημα. Εν προκειμένω, θα απαντήσω με έναν παραλληλισμό: αν η τρυφερότητα είναι η άνθηση π.χ. ενός λουλουδιού, τότε σίγουρα πρέπει κι εμείς να πετάξουμε τον σπόρο, να το ποτίσουμε κ.λπ. - πρέπει, δηλαδή, να κάνουμε ορισμένα πράγματα. Από' κει και πέρα όμως, πρέπει και το έδαφος να είναι κατάλληλο... Για σκέψου, π.χ. να προσπαθήσεις να φυτέψεις τριαντάφυλλα σε γρανίτινο έδαφος - και να σκάβεις, να σκάβεις, να ξανασκάβεις... :-)

Αυτό εννοώ όταν λέω ότι η τρυφερότητα έρχεται αβίαστα. Δεν εννοώ να είμαστε αδρανείς, ίσα - ίσα μάλιστα, πιστεύω πως είμαστε ό,τι πράττουμε. Από την άλλη πλευρά όμως, "το γινάτι βγάζει μάτι"...

Να' σαι καλά!

Νίκος - Λιόντας