ΝΑΥΑΓΙΟ

[Μιχάλης13]

Δεμένες ενοχές μες τα κατάρτια
υγρά ταξίδια που δεν ξέφυγαν απ' το χάρτη
θαμπές εικόνες έμειναν στο νου
να σου θυμίζουν κάτι , ξένο .
Λιμάνια απάνεμα , βουβά , να σε προσμένουν
τέρμινα ολάκερα και μόνα .
Ολόγυρα μες στη σκιά τους
παραπατούνε άγρυπνοι αχθοφόροι
που προσδοκούν να κουβαλήσουν τη σωρό σου .
Κι εσύ δεν κίναγες ποτέ , όχι γιατί φοβόσουν ,
μα δεν  περίσσευε μαντήλι να σ' αποχαιρετήσει .
Κι ίσως για δεν απόμεινε φωνή , γεμάτη "καλως ήρθες" ,
κάπου στον ερχομό σου . 

Λιμάνια απάνεμα , ορφανά , δίχως τα κύματά σου .
Πραματευτάδες κι έμποροι τριγύρω , να διαλαλούν ,
για να πουλήσουν μια πληγή σου .
Βαρκούλες χάρτινες σφιγμένες απ' τους κάβους ,
από όνειρα και χέρια , παιδικά φτιαγμένες
να τρέμουνε την πρώτη καταιγίδα .
Σεργιάνι πόρνες άπληστες να βγαίνουν
που 'χουν φυλάξει στον πικρό τους κόρφο
τα εφηβικά τους κίτρινα φεγγάρια .
Κι εσύ δεν έφτανες ποτέ , όχι γιατί θυμόσουν ,
μα ήταν πολύς ο κόσμος σου για να τον παρατήσεις .
Κι ίσως γιατί οιωνός δε φάνηκε , μυριάδες χρόνια τώρα ,
κάπου στον ουρανό σου .

Λιμάνια απάνεμα , πιστά στις θυμησές σου .
Ηλιοκαμμένοι , ισόβιοι , ναυτικοί   
με πέλαγος χορταίνουν τη ματιά τους 
και έχουν χαράξει τατουάζ ,
το πιο στερνό τους μπάρκο , που δεν ήρθε .   
Σα ξημερώνει κατεβαίνουν οι ψαράδες
δίχτυα φθαρμένα , ατέλειωτα απλώνουν ,
το βλέμμα σου που πνίγηκε να σύρουν ,
στο γυάλινο βυθό σου .
Και μια γοργόνα σ' ένα βράχο παραπέρα
με χρώματα απ' τις μνήμες σου στο στόμα 
όλο ρωτά τους γλάρους που περνούν ,
αν ζει η φλόγα της φυγής σου .
Κι εσύ δεν έφευγες ποτέ , όχι γιατί λυπόσουν ,
μα ήσυχος ήταν ο ύπνος σου για να ξυπνήσεις πάλι .
Κι ίσως γιατί κάθε νυχτιά , αγκίστρωνες μονάχος σου ,
τη μοίρα σου απ' τη στέγη .

Λιμάνια απάνεμα κι εσύ μίλια και μίλια ξένος . 
Μόνο που εκείνες οι ενοχές δεμένες στα κατάρτια
ακόμα επιπλέουν στη θάλασσα σιμά
κι όλο θυμίζουν ίχνη
από παλιό ναυάγιο .

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

*

Κι εσύ δεν κίναγες ποτέ , όχι γιατί φοβόσουν ,
μα δεν  περίσσευε μαντήλι να σ' αποχαιρετήσει ...

Κι ίσως για δεν απόμεινε φωνή , γεμάτη "καλως ήρθες" ,
κάπου στον ερχομό σου ...

 

Mιχάλη,

 

Χαίρομαι που μου δίνεται ξανά η ευκαιρία να σχολιάσω τους, κάθε φορά ιδιαίτερα ξεχωριστούς στίχους σου.

 

Μονάχα θαυμασμό μπορώ να καταθέσω καθώς και την εκτίμηση μου στο πρόσωπό σου και την πένα σου.

 

Βγάζεις πολύ ευαίσθητη ψυχή προς τα έξω, πράγμα σπάνιο που κάνει την προσωπικότητα σου, με το τρόπο που εκφράζεται να μοιάζει ... με όλο τον σεβασμό ... σαν "είδος προς εξαφάνιση" ...και το λέω αυτό όχι επειδή
έτσι συνηθίζεται, να γράφουμε όμορφα λόια ο ένας γιά τον άλλον μεταξύ μας
... αλλά επειδή αυτό ακριβώς πιστεύω.

 

Να είσαι και να περνάς καλά όπου και αν βρίσκεσαι ...

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Φανταστικο!!!

Τι αλλο να πω εγω τα ειπε ολα ο Γιαννης!

καλησπερα

[Βασίλης Ασπρογειάτης]

ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Πολύ ιδιαίτεροι στίχοι,

που καθηλώνουν!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Πολλά συγχαρητήρια!!!!!!!!!!!!

 

Καλησπέρα...

[Κωνσταντίνος Μαλάμος]

Έξοχο .............!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

Καλημέρα !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ]

Μπραβο φιλε Μιχάλη.Πολυ πολυ καλος.

[Αρτέμης Αξαρλής]

Κι εσύ δεν έφευγες ποτέ , όχι γιατί λυπόσουν ,
μα ήσυχος ήταν ο ύπνος σου για να ξυπνήσεις πάλι .
Κι ίσως γιατί κάθε νυχτιά , αγκίστρωνες μονάχος σου ,
τη μοίρα σου απ' τη στέγη.  Διαλεγμένοι στίχοι μιας προσωπικής αληθινής ιστορίας. Μπράβο.