Απ` τα λίγα μου σου δίνω

άγιο φως να ζεσταθείς

χάρισμα σου, τ` άσπρο κρίνο

μες στη μέση της πηγής.

Απ` τα λίγα μου θυμήσου

την ανάσα της ψυχής

ότι λαχταράς μαζί σου

όμορφα ν` αγαπηθείς.

Έχω εγώ και σου χαρίζω

το σιτάρι τ` Αλωνάρη

κι` όλο λέω, όλο ελπίζω

να` ναι αναφτοί οι φάροι.

Απ` τα λίγα μου σου δίνω

δυο κλωνιά βασιλικό

και τα όνειρα σου ντύνω

μ` ένα τούλι…

Γλυκιά πατρίδα μου εσύ

έγινες μέγα μαγαζί,

σε ξεπουλούν στις αγορές

κομμάτια χίλια οι πληγές.

Πατρίδα μου, όλοι οι σοφοί σου

αν σηκωθούνε και σε δούν,

σ` ένα λυγμό θα τυλιχτούν.

Αν σηκωθούνε οι θεοί σου

και δούνε τούτο το σκοτάδι

πάλι θα πάνε, προς τον Άδη.

Αν σηκωθεί ο Κολοκοτρώνης

και δει τη φτώχεια τη δικιά σου

θα λυπηθεί τα χώματα σου.

Αν σηκωθεί κι` ο…

Γλυκό της νιότης μας φιλί

μ` αγίασμα μυρωμένο

γλυκό της νιότης μας πουλί

της μοίρας, πεπρωμένο.

Ένα φιλί κι` άλλο φιλί

για να μιλάει η αγάπη

να δίνει φλόγα δυνατή

στα ποιο τρελά μας πάθη.

Δυο χελιδονάνια ενωμένα

στη φωλιά τούτου του κόσμου

ενωμένα, ταιριασμένα,

κάτι απ` τη ζωή σου δως μου.

Να πετάξω, να χαθώ

μακριά σ` άλλους γαλαξίες,

με τα φεγγάρια να ενωθώ

γλυκές…

Στα κύματα της γαλανής

γυμνοί ερωτευμένοι

μ` άσβεστη γλύκα της ζωής

σαν στρείδια κολλημένοι.

Πουλιά είχαμε συντροφιά

και ήλιο να μας ντύνει

στην άμμο πάνω την ξανθιά

στη μελωδία εκείνη.

Στην αγκαλιά της φώλιαζε

η αγάπη όλης της νιότης

όταν ο ήλιος γιόρταζε

γιορτή ψυχών, αθωότης.

Τα καλοκαίρια της χαράς

κει που μιλούσαν νιάτα

στο χρυσαφί της αμμουδιάς

που εζήλευαν…

Σαν την αγάπη αξιωθείς

την κάνεις φυλαχτό σου

στ` αγκάθια που περπάτησες

δίκαιο είχες τη συγνώμη

μες σε μπαξέδες είχες στρατί,

αγάπης, ήταν οι νόμοι.

Σαν της στοργής έχεις φιλί

τα χέρια σου για χάδι

'ομορφα λόγια της ψυχής,

στα ύψη έχεις τη μάνα

μάταια δεν προσπάθησες,

ακούς γλυκιά καμπάνα.

Σαν μεγαλώνεις και γερνάς

ματαιότης, ματαιοτήτων,

πατρίδα σου να την πονάς

κι`…

Ανέβηκα ξερολιθιές

και γδάρθηκαν

τα πόδια μου,

εστέγνωσε

το στόμα.

Εδίψασα, εκόπιασα

κι` είχα

τις πέτρες

στρώμα.

Μια κορυφή

σημάδεψα

κι` είπα

πως θα την

φτάσω.

Κι` είχε σφελάχτρια

αγκαθωτά

κι` ίδρωσα

να προφτάσω.

Αγάπη, μόνο

ζήτησα

μες στις

ψηλές κορφές.

Το δειλινό

σαν κίνησα

με…

Εγώ μιλώ με ποιήματα

για να μ` ακούει το αγέρι

κι`  ειν τούτα γραφήματα

ότι η ψυχή μου φέρει.

Μιλώ το δείλι την αυγή

μιλώ σ` ένα κοχύλι

μιλώ, για ανθρώπινη πληγή

όσα δε λεν τα χείλη.

Μιλώ στ` αστέρια τις βραδιές

σ` ένα βιολί που παίζει

για της ζωής τις αυλακιές

για ένα άδειο τραπέζι.

Μιλώ, μ` ακούνε τα πουλιά

που φεύγουν διαβατάρικα

μιλώ μέσα στη σιγαλιά

για όσα…

Να `χα φτερά να πέταγα

στις εσχατιές του κόσμου

κλαδιά ελιάς να κράταγα

και ένα κλωνάρι δυόσμου.

Να `μουν ένα λευκό πουλί

ένα περιστεράκι

να `δινα αγάπης το φιλί

να μέρευα λιγάκι.

Αγάπη να ` χα και στοργή

μέσα στα δυο μου χέρια

και να γυρνούσα τούτη γη

που εχάθει απ` τ` αστέρια.

Να` μουν κεράκι εκκλησιάς

θεό να είχα φίλο

γλυκό ψωμί παρηγοριάς

σ` όλη τη γη να…

Ήρθες χθες βράδυ αγάπη μου

μες τ` άδειο μου το σπίτι

μου σκούπισες το δάκρυ μου

μοιράστηκες, τη λύπη.

Ξύπνησα κι` ήμουν μοναχός

μια οπτασία εμπρός μου

κι` μόνο ο θεός

πως ήμουν μοναχός μου.

Μες στης ψυχής σκοτάδια μου

μέσα στα όνειρα μου

στ` ατέλειωτα τα βράδια μου

που έψαχνα τη χαρά μου.

Ένοιωσα γλυκό ένα άγγιγμα

που το` θελε η ψυχή μου

γλυκό ζωής ένα κράτημα

το…

Μ` ένα περιστεράκι μάλωνα

του είπα, πως σε ζηλεύω

και τη ψυχή μαντάλωνα

να μη με δει να κλαίγω.

Μη δει τα γήινα πάθη μου

μη δει, μες στο σκοτάδι

το λυγμό μου κάθε βράδυ

απ` της έλλειψης το χάδι.

Και του είπα μ` αναστεναγμό

μαζί του να με πάρει

να μη θωρώ το στεναγμό

νύχτες χωρίς φεγγάρι.

Μ` ένα περιστεράκι μάλωνα

ζήλεψα τα φτερά του

κι` από τη σκέψη έκλαψα

μες στη…

Το πρώτο ήταν η σπηλιά που είχε μια πόρτα

κι` ήταν στρωμένη με πλάκες.

Το δεύτερο ήταν στάβλος, έβγαλε η μάνα

τη κοπριά και το έκανε σπίτι.

Το τρίτο ήταν ένα σαράι που έμπαζε από

παντού κρύο, φτώχεια και ορφάνια.

Το τέταρτο ήταν πολυτελείας! είχε παράθυρα

φως και ζέστη, ζεστή στόφα.

Το πέμπτο στη Καλαμάτα για το Γυμνάσιο

ένα ελεεινό δωμάτιο στην επάνω αγορά

που ξεχείλιζε εγκατάλειψη και ερημιά

Το έκτο ένα υπόγειο…