Ως και ζωή μπαλώνω

[Αδαμοπουλου Γεωργια]

Βελόνι παίρνω χρυσαφί

τα ξέφτια μου θα ράψω,

από το τέλος στην αρχή

πίσω δεν θα κοιτάξω.

Στη κουρασμένη μου καρδιά

θα κάνω κόκκινη ραφή,

θα της ξηλώσω τα καρφιά

να γράφει, επιστροφή.

Μπαλώνω απόψε ότι βρω,

ένα μπάλωμα στη ψυχή μου

ξηλώνω μέγα το σταυρό

που` λεγε η αντοχή μου.

Ράβω τα ξέφτια μ` ασημί

νήμα, χρυσό ρέλι,

όσα φωνάζαν, όλα, μη

της ύπαρξης μου το κουρέλι.

Ράβω πληγές που αιμοραγούν

μ` ένα μπρισίμι θάλασσα

μελάνι απόψε να γινούν,

τα χρόνια μου που χάλασα.

Έχω απόψε, χίλιες κλωστές

ξέφτια μετράω, μπαλώνω

τις αμαρτίες του χθες

τ` ανθρώπινα μου μόνο.

Ένα ξέφτι την αυγή

δεν θα` χω για στολίδι

κι` όποιο γυαλί αιμοραγεί

το` χω ξηλώσει ήδη.

Κόκκινες, κίτρινες κλωστές

μια θηλιά στο βελόνι μου

μπρισίμια κι` αστεροκλωστές

το ξέφτι στο σεντόνι μου.

Μπαλώνω, ράβω ότι πονά

'ενα νήμα τα πάθη μου,

ότι στη γη με κυβερνά

στα ξέφτια και το δάκρυ μου.

Πορφυρογέννητη κλωστή 

για αυτό μονάχα μόνο

ατσάλινη να μη σκιστεί,

ως και ζωή μπαλώνω.