Αγάπη, μάνας αγιασμός....μέρος πρώτο

[Αδαμοπουλου Γεωργια]

Για την αγάπη κίνησα

μέσα σε συμπληγάδες

γονατιστή της μίλησα

κι` άναψα δυο δάδες.

Της είπα κόρη ακριβή

δως μου ένα δαχτυλίδι

να το φορώ τη χαραυγή

κατάσαρκα στολίδι.

Την έψαξα στ` ανήλιαγα

την έψαξα στο κύμα

κι` όλο της γλυκομίλαγα

σαν έγραψα ένα ποίημα

Τα μάτια της εθώρησα

στο βασιλεμένο δείλι

και εαυτόν τιμώρησα

μ` ένα σβηστό καντήλι

Τη ζήτησα στα σκοτεινά

σ` αγέρηδες στο Μπάτη

σ` ένα ταγκό στα γιορτινά

στα χίλια μου τα λάθη.

Τη γύρεψα σαν το παιδί

χρυσό κόρφο της μάνας

ένα νιούτσικο κλαδί

γλυκολαλιά, καμπάνας.

Για την αγάπη κίνησα

ν` ανέβω ένα βουνό

τα βράχια μετακίνησα

κι` έμαθα να πονώ.

Την έψαχνα στα μικρά

τα παιδικά τα χέρια

κι` είδα αίμα να κυλά

και κοφτερά μαχαίρια.

Έκλαψα σαν το παιδί,

θεέ μου!! η αγάπη,

στο σγουρομάλλικο δενδρί

στης οικουμένης λάσπη.

Βγήκα σε χίλα διάσελα

να της φωνάξω, έλα

μ` ένα λυγμό, πως θα` θελα

αγάπης μια κορδέλα.

Χρυσοκόκκινη, πορφυρή,

ένα βραχιολάκι Μάρτη.

Αγάπη, άσπρο ένα κερί

και των ψυχών κατάρτι.

Την είδα μάνα να γελά

ένα φιλί στη κόρη,

μια αγκαλιά να γελά,

της πλάσης οι μαστόροι.

Να την αχτίσουν στο φιλί

στου έρωτα το χάδι,

στο μισό μας, που μιλεί

γλυκά μες στο σκοτάδι.

Την είδα στα περάσματα

στα χρυσά τα στάχια,

στης μάνας τα σκεπάσματα

στη κάπαρη, στα βράχια.

...........................Συνεχίζεται.

[Παντελής]

στην μάνα μας, ταιριάζει να είναι το μάννα μας.