Το ν` αγαπάς ειν βάλσαμο

[Αδαμοπουλου Γεωργια]

Σαν την αγάπη αξιωθείς

την κάνεις φυλαχτό σου

στ` αγκάθια που περπάτησες

δίκαιο είχες τη συγνώμη

μες σε μπαξέδες είχες στρατί,

αγάπης, ήταν οι νόμοι.

Σαν της στοργής έχεις φιλί

τα χέρια σου για χάδι

'ομορφα λόγια της ψυχής,

στα ύψη έχεις τη μάνα

μάταια δεν προσπάθησες,

ακούς γλυκιά καμπάνα.

Σαν μεγαλώνεις και γερνάς

ματαιότης, ματαιοτήτων,

πατρίδα σου να την πονάς

κι` άνθρωπο συλογάσαι

θα κλάψεις γι` τ` ανθρωπινά

κι` άνθρωπο δεν φοβάσαι.

Αν δίνεις απ` το έχειν σου

στους δυο χιτώνες ένα

το νηστικό τον συμπονάς

και το πουλί το ξένο

κλάψεις για μάνα ορφανή

εαυτό έχεις κερδισμένο.

Αν δεν μισήσεις τις ψυχές

που σου χαρίσαν πόνο

και πορευτείς με το καλό

και της καρδιάς τους νόμους,

παλάτια θα` χεις της χαράς

στολίδια σου, απογόνους.

Αν των γραφών τις εντολές

τις έκανες σκοπό σου

όχι, για του Παράδεισου τη πύλη

μήτε θεού υποσχέσεις,

μόνο που στο έλεγε η ψυχή,

μες στη ζωή, θα δρέψεις.

Το ν` αγαπάς ειν βάλσαμο

συνείδησης αναπαμός, καθαρό το βλέμμα,

νανούρισμα μικρού παιδιού

σε κόρφο μυρωδάτο,

δάκρυ, που στο σκουπίζουνε

ειν λύτρωση γεμάτο.