Γονατιστή προσκύνησα

[Αδαμοπουλου Γεωργια]

Ανέβηκα ξερολιθιές

και γδάρθηκαν

τα πόδια μου,

εστέγνωσε

το στόμα.

Εδίψασα, εκόπιασα

κι` είχα

τις πέτρες

στρώμα.

Μια κορυφή

σημάδεψα

κι` είπα

πως θα την

φτάσω.

Κι` είχε σφελάχτρια

αγκαθωτά

κι` ίδρωσα

να προφτάσω.

Αγάπη, μόνο

ζήτησα

μες στις

ψηλές κορφές.

Το δειλινό

σαν κίνησα

με χίλιες

δυο

πληγές.

Να φτάσω

πόσο ήθελα

ψηλά

και να κοιτάξω

να βάλω δυνατή

φωνή,

αγάπη

να την ψάξω.

Κι` αν μου

ματώσαν, το κορμί

τα βάτα

και τ` αγκάθια.

Κράτησα καθαρή

ψυχή,

θυσία,

η προσπάθεια.

Το κόσμο

τον εκείταξα

είδα και

το θεό.

Γονατιστή

προσκύνησα

να βρω

ότι αγαπώ.

Κι` ήρθε η

μέρα της ζωής,

μέρα της

πληρωμής μου,

απ` τα ψηλά

εκοίταξα,

δυο περιστέρια

πέταξαν.

Το άσπρο

της ζωής μου.

Μ` άκουσαν

οι άνθρωποι

στη γη,

σπόρος αγάπης

θεέ μου.

Έκατσα και

έκλαψα

έγιαναν

οι

πληγές μου.