Έμπαζε η λαμαρίνα....αφιερωμένο...

[Αδαμοπουλου Γεωργια]

Για σένα Σταυρούλα με αγάπη

Έμπαζε η λαμαρίνα.

Τούρκικα ταξίμια

μια βουή στ` αυτιά.

Έβρεχε αιώνες

χρόνια, έβρεχε.

Έβρεχε ο θεός

και δεν υπήρχαν χελιδόνια.

Χτύπαγε το χαλάζι στη λαμαρίνα,

σε κείνη τη ταράτσα.

Που μαύρο ήταν

το παιδικό αθώο φουστάνι μας.

Μισό μέτρο νερό

δίπλα στο κρεββάτι, της απέραντης δυστυχίας.

Έμπαζε η λαμαρίνα

εγκατάλειψη, ανέχεια και λυγμό.

Ζωή μου δεν σε κλέψανε.

Έτριζε η λαμαρίνα

πάνω από τα τσιμεντόλιθα της αγνής ψυχής μας.

Αριθμός κι` οδός μηδέν.

Επαρχία Καλαμάτας.

Στη λάσπη και στα χώματα,

των λύκων τα μεγάλα κατορθώματα.