Αγάπη, μάνας αγιασμός...μέρος δεύτερο

[Αδαμοπουλου Γεωργια]

Αγάπη μου είπε η θάλασσα

μ` ένα μικρό κοχύλι

κι` όση ζωή τη χάλασα

αγάπη, είναι οι φίλοι.

Την είδα στ` άσπρο το χαρτί

στων παρειών τη χάντρα

στου μελανιού μας τη γιορτή

χρυσή πένα, υφάντρα.

Αχ! η αγάπη μάτια μου

ρόδο, ροδάμι, γιασεμί

λευκά ψυχής τα άτια μου

στων αγκαθιών τη διαδρομή.

Μύρο, άναμα, θυμίαμα

φανάρι, φως, λυτρωμός

του κοριτσιού μειδίαμα

της τρυφεράδας ο σωσμός.

Πολύτιμη, σε γύρεψα

στις εσχατιές του κόσμου

πόνεσα, μα σε πίστεψα

κι` ένα κλωνάρι δυόσμου.

Να το μοιράσει ο καημός

σ` ένα καλάθι τη Λαμπρή

θυμάρι και βασιλικός

αγάπη, θυσία, πληγή.

Μια ανεμώνα κράτησα

μ` ένα λιλά φουστάνι

χώμα πατρίδας πάτησα

αγάπη, είχα στεφάνι.

Μια άρπα και εκατό βιολιά

ένα κονσέρτο ποταμός

των ερωτευμένων τα φιλιά

του χωρισμού μας ο καημός.

Το τρεχαντήρι στα βαθιά

δυο ροζιασμένα χέρια

τα μάτια του, που είναι μαβιά

κι` όλα μας τα νυχτέρια.

Αγάπη, η πνοή θεού,

στο μέτωπο ένα φιλί

τ` αψηλού σταυραετού.

Μάνα, όταν μιλεί.

Σε βρήκα κόρη τη νυχτιά

στα πληρωμένα στρώματα

στη βουρκωμένη τη ματιά

στων χαρακιών βιώματα.

Αγάπη!! μάνα μου αετέ

τα γερασμένα χέρια σου

κι` αναπαμός μου εαυτέ

μάνα, τα καντηλέρια σου.

Σπλάχνο μας, αγάπη, βιος

καρδιάς όλο το αίμα.

Αγάπη, μάνας αγιασμός

το αγίασμα στο βλέμμα.

[Παντελής]

αλλοίμονο σ' αυτούς που δεν αγάπησαν,

αλλοίμονο σ' αυτούς που νιώθουν μόνοι,

την ομορφιά σου δεν γνωρίσανε ζωή.

καλό σας βράδυ!!