Γιαννάκη  παιδί  μου τώρα,  που οι διακοπές  των εορτών έφτασαν  και  το πρώτο τρίμηνο  της  τελευταίας  σου  χρονιάς  στο λύκειο  ήδη  πέρασε  για κάτσε να συζητήσουμε,  τι σκέφτεσαι  για τις μελλοντικές  σου σπουδές?

Πατέρα,  λέω  να δώσω στο  Πολυτεχνείο  για μηχανολόγος- μηχανικός.

Μμ’  δε λέω …

Με συμμαθητές παλιούς μου

είπα να συναντηθώ

μα δεν έβαζε ο νους μου

δεν θα ξανακοιμηθώ.

--------------------------

Έπαθα τέτοιο χουνέρι,

κοίταζα σαν το ζαβό,

γύρω μου γριές και γέροι,

πού να βρω πόρτα να βγω

------------------------------

Δύο τρεις τρίχες στην κεφάλα,

οι κοιλιές ένα γκρεμνό,

ςος φέρτε μια σκάλα,

μη βουτήξω στο κενό.

------------------------------

Όταν είδα τη μασέλα

έπαθα το…

Κρίμα,
διότι από τότε
που εμφανίστηκαν
οι ρίζες της κραυγής
στο σκοτεινό θάλαμο του δωματίου,
καμιά έξωθεν κατανόηση
δεν έβγαλε εγκαίρως νύχια
για την έλλειψη εικόνας.
Κι ας ήταν η συσκότιση
-σε αρνητικό ατμόσφαιρας-
ο λευκός μανδύας που φορά η τρέλα.

Πολλές φορές γυρεύεις στο άγνωστο λιμάνι

στο πουθενά κάποια σανίδα να πιαστείς

και ενώ ζυγώνει των ονείρων ο ληστής

γλυκιά νεράιδα πέπλο αγάπης έχει υφάνει

και κει που χάνεσαι σε σκέψεις και λυγμούς

νοιώθεις ξανά πως η ζωή μπορεί να αλλάξει

σε ακουμπάει τούτο το πέπλο από μετάξι

και σου απαλύνει του θεού σου τους θυμούς

απ΄το παράθυρο κοιτάζεις τα αστέρια

πάλι ξανά στα δυο σου πόδια θα σταθείς

ακούς τους…

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ (Άννα Μπολέιν)

Έτσι λοιπόν στράφηκε στην αδελφούλα της ανεπίσημης γκόμενας του Μαρίας Μπολέιν,την πολυπεταχτούλα και αχαλίνωτη για σέξ Αννούλα, πρώτο πράγμα για ξεχαρμάνιασμα plus, την οποία παντρεύτηκε στη ζούλα και άνευ μαρτύρων.

Στη συνέχεια,ενώ η Κατερίνα χτύπαγε μετα μανίας τις πόρτες ,κραυγάζοντας «μπουρλότοοοο»,εκείνος απολάμβανε το φίκι-φίκι μετα της νιόπαντρης Αννούλας ,…

Κύριος εαυτών,
μπροστά
στον πολυραγισμένο καθρέφτη.
Παίζοντας
με το χρώμα της φωτιάς,
όταν το δάχτυλο,
στα πλάισια της θέλησής
ν' ασκηθεί επιβολή,
διατρέχει το γυαλί
και καταλήγει
να σκαλίζει το κάψιμό της,
το οποίο δυναμώνει
από κάθε δάκρυ
που τοποθετείται
στα μάτια των ειδώλων.

Satellites,sensors,the vacuum of space inside a wine bottle,delicate and pleasant smell of mushrooms,excitability...

An Eye inside the Desert,the lonely Big Desert,the eye of the Lizard,the restless Eye...

The spell come to the desert,the wind,the sand dunes,a small fire far away,all…

Στα ονειρα μου ειχα χαθει, μα εκει στον υπνο το βαθυ

πεταχτηκα απο φωνες, φωνες ανθρωπου ή σκιες?

την ωρα ετουτη ποιος τολμα, τον υπνο να μου τον χαλα?

ποιος το τολμα τοσο αργα?

Ηχος βαρυς τρομακτικος στ' αυτια μου εκκωφαντικος

 θαρρω...μια γυναικεια φωνη, μα λιγο τωρα πιο αχνη

σαν να βγαινε απο χωνι, ή ισως... θεε μου απο πανι?

 ο νους μου αμεσως στο κακο, σιγουρα... καποιο φονικο!

Σηκωνω το…

-καλησπέγα σας !

-καλησπέρα μανταμίτσα !

-είμαι η Μονίκ Ογκγατέν ,απ το Γαλλικό πγακτογείο ειδήσεων !

-μου θυμίζεις μακαρονάδα ,κι αυτό μ αρέσει να πούμε!

-μπογώ να πεγάσω μέσα?…

Ομοιότητες αρώματος,
ανασαίνει,
συχνά,
η μνήμη.
Έτσι ζει
και συνεχίζει να σπαρταρά,
μέσα μου.

Μια φορά κι’  ένα καιρό  τη  καταπράσινη  χώρα των φυτών,  …ανέλαβε  να τη κυβερνήσει  ο άρχοντας   Περονόσπορος.

Ευθύς  μόλις  έλαβε  την πρωτοκαθεδρία,  κάλεσε  τους  τρείς  των   ισάριθμων  επαρχιών αρχιβλαβερούς   των  αγρών,  να…

Σκέψεις στοιχειά οργώνουνε το αίμα

κοιμούνται και ξυπνάνε μ’ ένα ψέμα

στήσαν χορό με μελωδία φάλτσα ,…

Κι αν Δον Κιχώτης εκοντάριζα τους μύλους

και μαριονέτα με μπερδέψαν οι κλωστές…

Πιάνομαι σαν αγράμματη

στα δίχτυα της αγάπης.

Με παρατά ο μαραγκός

με πιάνει ο χασάπης.



Από την άλλη ο μόδιστρος

μια ράβει, δυο ξηλώνει

φέτες με κάνει ο μπαλτάς

και σκόνη το πριόνι.



Το δάκρυ μου κάθε φορά

γεμίζει μία σκάφη

και κακαρίζω κοκοκο

επάνω σ’ ένα ράφι.



Αντί αυτοί να στέκονται

στην αφεντιά μου σούζα

μάπα πως τους προέκυψε

μου λένε η καρπούζα.



Με βρήκε, πάνω στον ανθό

της νιότης μου,το…

Αγρύπνια...
Με κάποια κενά πια,
ως προς τον σκοπό.
Περιμένοντας,
όλο και πιο γενικά,
την κατάλληλη στιγμή,
που φορτώνεται
στραγγαλισμένες ευκαιρίες,
με βίαιο θύτη το "Περίπου",
αφού η ίδια
έχει καταστεί τόσο θολή,
ώστε δε μπορει να χρησιμοποιήσει
τους δείκτες του ρολογιού,
για ν' απαγχονίσει
τον ακόμα ζωντανό φόβο του αγνώστου.
Σε οποιαδήποτε ώρα,
εφόσον η βαρύτητά του
δεν έχει κατεύθυνση.

Αύριο πάλι,
ραντεβού εδώ.
Ο ένας δίπλα στον άλλο.
Μαζί
στο νέο συλλάβισμα της ψυχής μας.
Για να δούμε
πόσος τόπος και τρόπος σώζεται.
Αν τα "Θέλω'' μας
ξανάκαναν έρωτα,
χωρίς να προκληθεί
εκατέρωθεν φθορά.

Ήρθε ,…