Είναι σαν να διαδέχομαι έναν άκληρο μονάρχη

κυβερνώ μια σχεδία στη μέση του ωκεανού

έπειτα από μερόνυχτα ισχυρής καταπόνησης…

σκέψεις ανάκατες περνούν

φεύγουν, γυρίζουν πίσω

και το μυαλό μου τυραννούν

με βάσανο περίσσο

μνήμες αλλοτινών καιρών

και ξεχασμένα χρόνια

σε κύκλο μπαίνουν σε χορό

αέναα κι αιώνια

πληγές ξυπνούν απο παλιά

ανοίγουν και ματώνουν

αλλά στο στόμα ούτε μιλιά

το γέλιο θανατώνουν

μια λέξη ψάχνω μια φωνή

μια σκέψη μιαν αγάπη

σώθηκε πια η υπομονή

το όνειρό μου…

στοχάζομαι πως νύχτωσε ξανά

για τόπους που ο νους αναζητάει,

ν ανοίξει μεγαλόπρεπα φτερά

που μόνο μέσα απ τα όνειρα τολμάει

εκεί που τα αστέρια μας καλούν

σε ξέφρενο χορό με τους πλανήτες

μα κι οι ψυχές που τόσο το ζητούν

να ταξιδέψουνε καβάλα στους κομήτες

στοχάζομαι πως νύχτωσε ξανά

για ν αποδιώξω απ την ψυχή…

Δύο μέρες τώρα,

δύο αργίες πρωτοβουλίας,

τον άφηναν

ν' αντικατοπριζεται στο γυαλί,

ακίνητος,

στολισμένος άναρχα

από τα αντικείμενα της βιτρίνας.

Σκιά στα σπλάχνα της,

να ενσαρκώνει

μιά έννοια Κακού

που διαμορφώνεται

σ' εντυπώσεις κι απόψεις,

κι ας μην έχει βρεθεί

συγκεκριμένο πρόσωπο

για την ειρωνεία.

Κουπλέ

Τα στέκια μου παράτησα  

εδώ, του…

Να ζει κανεις ή να μη ζει

χρονια με απασχολει

 αν υπαρχει λογος δηλαδη

 να ζουμε στον πλανητη.

Προχτες αργα σε μια γιορτη

κατεβηκε μια θεα στη γη

που να το ειχα φανταστει

 σαν εφυγα απ' το σπιτι.

Ληστεια εδω και φονικο

θα παθω εγκεφαλικο

τετοιο κορμι ερωτικο

 με εκανε κοματια.

 Ζαλιζομαι παραπατω

 δεν ξερω πια που περπατω

 γιατι δεν εχω ματια.

Ω! η αληθεια ειναι…

ΣΩΠΑΝΕ ΚΙ ΑΚΟΥ…

Σώπανε κι άκου,

Δε θα πάνε όλα του κάκου,

Όρκους μου συντροφικούς,

Να μην είμαι απ’ τους μοναχικούς.

Σώπανε κι άκου,

Τη καρδιά μου του ανθρωπάκου,

Με χτύπους τους πιο γλυκούς,

Δεν είμαι από τους περαστικούς.

 …

Χειμώνας άγριος

ο κόσμος άδειος

φρικιό του δρόμου

στρώνει χαρτόκουτο

να κοιμηθεί



Νύχτα φαρμάκι

τρύπιο σακάκι…

Κάποια Χριστούγεννα θυμάμαι,

σαν ήμουνα μικρό παιδί

με πήρε  η μάνα μου να πάμε

να ’βρουμε δέντρο και κλαδί,

να το στολίσουμε στο σπίτι

να του κρεμάσουμε πολλά

κι ένα άστρο σαν αποσπερίτη

να λάμπει απ’ όλα πιο ψηλά.…

Με τη ψηλάφιση

και το ψιθύρισμα,

τελειώνει,

σχεδόν,

το αλφάβητο του Νοήματος.

Αλλά ούτε καν στη ψυχή

δεν ολοκληρώνεται πραγματικά.

Όχι πριν το "Ωσαννά " της.

Από εδώ, καλές γιορτές σε όλους. Ας αστειευτούμε και λίγο να χαλαρώσουν τα νεύρα μας

Ο πλάστης φύτεψε στη σκέψη

τον πόθο να την κυβερνά

τον έρωτα να την παιδέψει

και την καρδιά για να πονά



έβαλε σύμβολα του πόθου

στο σώμα κάθε γυναικός

και με το χέρι το δικό του

άναψε ύστερα το φως



του άντρα θάμπωσαν τα μάτια,

μια λάμψη πέρασε γοργά

πριν σκεπαστούνε τα κομμάτια

με τρία φύλλα μιας συκιάς



και τα…

Να υπάρχεις.

Μόνο αυτό.

Και θα 'σαι,

μ' αυτόν τον τρόπο,

πάντα εδώ.

Ρίγος

πάνω στην ηρεμία

των δισταγμών.

Για να πεθαίνουν οι μισοί

από το απόλυτο των αισθημάτων,

και οι υπόλοιποι

από το ανείπωτο.

Αν κρύβω  δηλητήριο σε τούτη  τη γραφίδα

και σε στιγμές  απρόσμενες  εκχύνω  στη  γραφή,

εκλύω  στο …

Ας είναιέστ

ένα παροδικό χαμόγελο.

Που έζησε,

όμως,

όσο και η σαφής πίστη

στην οποία στηρίχθηκε.

Για να μην τραφεί

από χείλη-μαριονέτες θολών ελπίδων,

ο όποιος παράγοντας επιβάρυνσης

ενός βλέμματος

που μελόντικα ίσως καθορίσει

το ρου μιας ζωης.

Δαχτυλιδάκι μου στενό   

χρυσή μου χειροπέδα

στο μέταλλό σου τ' ακριβό

του Πάθους καις τη Βέδα.  

Στον ξύπνο πάντα σε φορώ

στον ύπνο μου σε βγάζω

στα όνειρά μου να γυρνώ

μικρές να ξελογιάζω.  

Σημάδια πάνω μου μετράς

από κραγιόν και νύχια

κι όταν ξυπνάω με ρωτάς :

-Πού γύρναγες τη νύχτα;  

-Γύρναγα πέρα μακριά

στις θάλασσες του Ύπνου

και γδέρνομουν στο…