…

Σήμερα εννέα του Δεκέμβρη

 Τ’άστρα κατεβαίνουν χαμηλά

Τ'όνειρο στην άγκαλιά της γέρνει

 Κι η Αννούλα μας χαμογελά

Σήμερα γιορτάζει και το ξέρει

 Είναι η Αννούλα του χιονιά

Και με την αγάπη της θα φέρει…

Ο κρότος τίναξε το μειράκιον στον αέρα!

Τ' όνειρο διεκόπη άλλη μια φορά.

Ένας κρότος σαν κι αυτούς που το θορυβούν απ' τα γεννοφάσκια του.

Σαν κι αυτούς που θα το θορυβούν για πάντα.

Είναι ο κρότος της γονικής ανατροφής.

Δίνετε ζωή και υφαρπάζετε ανεμελιά!

Δίνετε πνοή και αφαιρείτε αέρα.

Κι εγώ νηπενθής κοιτώ, μηρυκάζω τον πόνο.

Δεν σταματά η μαχλοσύνη, δεν τελειώνει η ξεδιαντροπιά.

Έτσι συνεχίζεται από γενιά σε γενιά.

Χάθηκε μέρος της Ουσίας.
Μιά αίσθηση παράλειψης,
δεν επιτρέπει ασφαλείς υπολογισμούς.
Πάντως ο ίσκιος,
χλωμιάζει
όταν μπαίνει στον καθρέφτη,
ενώ οι πρώτες στιγμές του ξεσπάσματος,
έχουν αρχίσει
να περισυλλέγουν από τη μνήμη
φθαρμένα περιτυλίγματα προσπάθειας
και με τη βοήθεια κλειστών ματιών,
σε τέλειες συνθήκες μήτρας,
ετοιμάζουν τη νέα ελπίδα,
που θα τα γεμίσει.

-εκεί υπουργείο οικονομίας?

-ένα λεπτό να ρωτήσω τους συναδέλφους μου

-με την ησυχία σας

-πσσσσ..πσσσσ.πσσσ

-τελικά εδώ είναι,ποιόν θέλετε ?

-κάποιον υπεύθυνο παρακαλώ…

Μακάρι τα προβλήματα

να ξέπλενε το  δάκρυ

θα έφτιαχνα μια θάλασσα

γλυκιά χωρίς αλάτι

να τριγυρνά στο πέλαγος

να έχει αγάπης κύμα

να φυλακίζει στο βυθό

το ανθρώπινο το κρίμα

να  ταξιδεύει ανέμελα

να παίζει με τα αστέρια

όταν ζυγώνει η παγωνιά

να φέρνει καλοκαίρια

να έχει τον ήλιο εραστή

να διώχνει το χαλάζι

και όταν θυμώνει ο καιρός

να φέρεται με νάζι

Η μαγική μου η…

-αδελφή πού είναι το κρεβάτι μου?

-εκεί στη γωνιά,δίπλα στον γέροντα που ψυχορραγεί

-μπρρρ..ελπίζω να μη γίνει φάντασμα απόψε

-μα τι λέτε,χρειαζόμαστε το κρεβάτι,θα τον χώσουμε στον σάκο στα σβέλτα

-ευτυχώς,γιατί δεν θα κοιμόμουνα όλη…

Νυχτερινή σιωπή...

Ο ουρανός γεμάτος κόκκινα άστρα που φλέγονται...

Παλάτια πάνω στα δέντρα...

Εκκεντρικές ιδέες γεννιούνται μες το σκοτάδι,ατίθασες,δραπετεύουν σιγά σιγά ακολουθώντας τις έκκεντρες τροχιές τους προς τα άκρα,στα σύνορα της λογικής,ο νούς χάνει τον έλεγχο,η φαντασία κυριεύει και κυριεύεται...

Σε ένα παλιό,μισογκρεμισμένο σπίτι ένας ζωγράφος…

Φως...
Φως δοσμένο
σε ημεδαπές κι αλλοδαπές διαθέσεις,
που αφέθηκαν
ν' αψηφίσουν επιδεικτικά
το βάρος των ματιών...
Για κάθε ατιμασμένο ήλιο,
η κόλαση
πετούσε ένα ένα τα πέπλα της
και τώρα,
υπό το φως ΌΛΩΝ,
έχει κολλήσει το απεχθές κορμί της,
-γεμάτο τύψεις-
πάνω στη συνείδηση,
με σκοπό την καταναγκαστική συνεύρεση.

Η ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΗ

-τόκ-τόκ

………..

...

-τόκ-τόκ

………….

-είναι κανένας εδώ?

-………………

-είμαστε η τριμελής επιτροπή !…

Στάλα τη στάλα το ποτήρι ξεχειλίζει

μ' απόψε ορκίστηκα πως άλλο δε θα πιω

Χρόνια άσπρο πάτο, να τ' αδειάζω - να γεμίζει

Βγαίνω…

Τι να σου γράψω πες μου, που να μη το ξέρεις;

Έχω γελάσει με το γέλιο των ματιών σου

μονάχα δυο αιώνες πριν χαρείς.

Σαν προσευχή που απ’ έξω έχω μάθει

κρατώ μέσα στου νου μου την ομίχλη

το φως της ύπαρξης σου.

Και τούτη η σκέψη η ευλαβική και μόνη

ίδια ηλιαχτίδα του Δεκέμβρη διαπερνά

τα σύννεφα που ζώνονται απάνω στο ταβάνι.

Τι να σου γράψω πες μου, για να με θυμάσαι;

Σαν ποδοβολητό εξαγριωμένου…

Αναπόφευκτα,
ζούμε παραλλαγές
της Πρώτης Φοράς,
που ερεθίζουν
τα χρώματα της Ουτοπίας.
Μα έχει προχωρήσει κάπως,
ο ένας άνθρωπος
μέσα στον άλλο.
Μπορούμε από αυτή τη θέση,
τη διάσπαρτη
από λυμένα μυστήρια και λάθη,
να δούμε καλύτερα τη λύτρωση,
έχοντας νιώσει ήδη
πως καμιά στιγμή,
πεινασμένη για ζωή,
που τράφηκε
μ' ερωτικά υπολείμματα,
δεν απόκτησε ποτέ αυτοσεβασμό.

Με το που ανέβηκε επίσημα στο θρόνο,μετά το τεζάρισμα του μπαμπά του Ερρίκου του Ζ,την πληρώσανε δυο υπέρβαροι υπουργοί ,που δεν τους χώνευε κανένας στο Κινγκντομ του,τους οποίους κατηγόρησε για «εσχάτη προδοσία».

Ετσι στο άψε σβήσε ,τους έστειλε ν αναζητήσουν τα κεφάλια τους στις καλαθούνες.

Ηθελε να δείξει σ όλους,πως αυτός ήτανε το αφεντικό και δεν θα σήκωνε μύγα στο τσεκούρι του,αλλα ούτε απεργίες,καταλήψεις και διαδηλώσεις από το πόπολο.

Εν τω…

Και σήμερα  σηκώθηκα …

Πέφτει η βροχή και κάνει

την άσφαλτο γυαλί,

καθρέφτη που μου δείχνει

όλη μου τη ζωή :

Ποιος ήμουνα πριν χρόνια

πουλάκι λεύτερο...

Πώς έχω καταντήσει

μ' εσένα στο πλευρό...…

Πάνε κι έρχονται τα πλοία

από σένα αδειανά

κι έλεγα η νοσταλγία

ότι θα σε τυραννά.



Έλεγα πως θα τρυγήσεις

φέτος την κλημα…