Γυρίζει ο άνθρωπος ξανά

κει που τα ναι βλαστάρι

για να μυρίζει όπως παλιά

δυόσμο, χαμόμηλο θυμάρι

και αν μεγαλώσαν τα φτερά

όσα και αν βρήκε άλλα  μέρη

όπως την πρώτη γειτονιά

να βρει δε θα τα καταφέρει

Είν τα ποτάμια αδειανά

τα διάσελα γινήκαν σιάδι

ξεμάκρυν' από τη φωλιά

και την γυρεύει τώρα βράδυ

Σκύβει ο δόλιος στη γωνιά του

να ξανάβρει  τη μηλιά του

ειν το στέκι…

Μονάχη η μπάλα αναπαύεται στο κύμα

μέσα απτον άνεμο ακούγονται φωνές

έχουνε μείνει μοναχά κάποιες σκιές

για να θυμίζουνε το ανθρώπινο το κρίμα

Στο ματωμένο των γονέων το παιχνίδι

πώς να θηλάσει το παιδί κόκκινο γάλα

ένα τουφέκι σέρνει κάτω την τραμπάλα

και αυτό κινάει για το μακρινό ταξίδι

Ποιο μοιρολόι να του πεις και πιο τραγούδι

με ποιο θεό να αναπαυτεί να ξαποστάσει

ζωή και θάνατο ποιος το βρε να…

Πότε θα καταλάβουμε πόσο μικροί γινόμαστε

γελάμε κλαίμε παίζουμε και κάπου εκεί χανόμαστε

γίγαντες γεννηθήκαμε μυρμήγκια μεγαλώνουμε

και πριν προλάβουμε ζωή σβήνει το φως τελειώνουμε

Είναι ένας κύκλος η ζωή διάσπαρτα τα κομμάτια της

γυρνάει ο χρόνος σταματά στα πρώτα σκαλοπάτια της

Δάκρυα συναισθήματα χαρές και αναμνήσεις

εικόνες στα εσώψυχα μου λεν πως θα γυρίσεις

Σήματα μορς όπως παλιά σε σκουριασμένο σίδερο

οι τρεις οι χτύποι σήμαιναν βόλτα το…

Ο Ασβέστης κάτασπρος συνέπραττε με τις ηλιακές ακτίνες

διαχέοντας στην ατμόσφαιρα το φανταχτερό φως του ηλίου

Τα άνθη συνηγορούσαν στην φαντασμαγορία

περιλούζοντας τον αγέρα με το ευωδιαστό νέκταρ τους 

Ένας παράδεισος... με σάρκα και οστά.

Κατα Ματθαιον



(ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 23)

27 Αλίμονο σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί μοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους, οι οποίοι απέξω βέβαια φαίνονται ωραίοι, αλλά από μέσα είναι γεμάτοι…