Κι όπως βουλιάζαμε στα ίδια και τα ίδια

Τα λόγια αδειάζαμε σε κάδους, σα σκουπίδια

Τα παραχώναμε κάτω απ’ τις πολυθρόνες

Λόγια φαντάσματα, στοιχειώσαν για αιώνες

Και καρτερούσαμε την ποθητή την ώρα

Που αυτά που κρύβαμε, θα βγάζαμε στην φόρα

Πέρασαν μέρες, μήνες, χρόνια μα ακόμα

Αδημονώντας, λόγια θάβουμε στο χώμα

Λόγια παράπονα, λόγια αγανακτισμένα

Λόγια που πλέον δε θυμίζουνε κανένα

Άλλαξες κι άλλαξα και τώρα τα πετάμε

Σκουπιδολόγια που…

Τα λόγια σου,
τα λόγια σου πολύχρωμη ουσία..
Κι η δύναμή σου,
η δύναμή σου πρώιμη πράξη..
Μια θάλασσα έσβησε το θυμωμένο κίτρινο
και την καρδιά μου χάιδεψε μ'άσπρο μετάξι..

Κάποτε στα παιχνίδια μας γελούσε το φεγγάρι,

τ' αστέρια χαμηλώνανε για να γευτούν χαρά,

τα όνειρά μας χτίζαμε λιθάρι το λιθάρι,

ανίδεοι απ' της ζωής τότε τα σοβαρά.

Του αγεριού το φύσημα μας έκανε σιγόντο

σε στίχους αυτοσχέδιους με εύθυμους ρυθμούς.

Τους λάκκους δεν γνωρίζαμε ακόμα των…

Και τώρα τι;

Τι κάνουμε;

Συνεχίζουμε;

Πώς συνεχίζουμε;

Πώς συνεχίζω;

Από το παράθυρο που είναι κλεισμένο,

κλειδωμένο, βλέπω να αρχίζουν

και να τελειώνουν οι μέρες

Στις στάχτες ακουμπούν

και σβήνουν κι άλλα…

Ήρθες και ξαναήρθες

Πέρασες και ξαναπέρασες

Κοιτάζω και ξανακοιτάζω

Το ελκυστικό μπουκάλι

Το μόνο στάσιμο εδώ μέσα

Μέχρι στιγμής

Στέκεται!

Στέκεται αναμένοντας μονάχα ένα…

Είπα δε γίνεται, θα φύγω πριν πονέσω

Μα ‘συ μου κράτησες το χέρι πιο σφιχτά

Είπα στο λίγο σου εγώ πώς να χωρέσω;

Κι είπες να πάψω και να μη ρωτάω πολλά

Εσύ με γνώριζες προτού με συναντήσεις

Όλα τα ήξερες και πώς να με κερδίσεις

Σ’ ένα παιχνίδι που ‘χες προμελετημένο

Μπήκα κι ας το ‘ξερα πως ήτανε στημένο

Κλεισμένα μάτια και με στόμα σφραγισμένο

Έμαθα δίπλα σου αγάπη να προσμένω

Λίγο-πολύ, δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω

Πόσα σου έδωσα και…

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=4289029716822&set=a.1361010798179.48418.1618846912&type=1&theater

Ο βούρκος λάβα γίνετε, πυρακτωμένο αμόνι

κι από φωτιά ο σιδεράς ,με κτύπους να ισιώνει..

Σπίθες παντού πετάγονται , φωτίζουν το σκοτάδι

Ο σιδεράς χωρίς αυτιά , κοιτάζει το αλφάδι

 

κτύπημα και ουρλιαχτό , και μόλις το ισιώνει 

κλείνοντας την  λαβίδα του στις τύψεις το κρυώνει ……..

Ότι στο βούρκο έπεσε ,στην λάβα το αρπάζει

Ο  σιδεράς  από φωτιά κτυπώντας  το τ΄ αλλάζει.

Στην λάβα μέσα στην φωτιά , εκεί που όλα αρπάζουν

Οι…

Μια με κυνηγά ο χρόνος

  Κι ένα όνειρο τρελό

Μια ο άστοργος ο πόνος

 Πού θολώνει το μυαλό

Μια μετράω τα αστέρια

  Στ’ακρογιάλι το μικρό

Μια με πιάνει στεναχώρια

 Κι είν'το δάκρυ μου…

Εγώ και μερικοί μεταφορείς, αδειάζουμε!

Μεταφέρουμε και μεταφερόμαστε

Ξανά και ξανά

Αδειάζουμε

Ξανά και ξανά

Μεταφέρουμε αναμνήσεις που μας θυμίζουν τι ζήσαμε

Ζήσαμε

Μεταφέρουμε τις σκιές μας που μας θυμίζουν ότι ακόμα ζούμε

Ζούμε…

Είμαι στο ύψος των περιστάσεων

Μακραίνω τις συνέχειες των σωμάτων μας και ξεπροβάλω από τον καθρέφτη των αναδρομών

Δημήτρης

3ος όροφος

Φωτογραφίες

Μιχάλης

Σιωπή!

Σιωπή!

Επείγουσα κλήση στην 3η βιτρίνα…

Πήγα και κάθισα σε ένα ακρογιάλι,

την ώρα που ο ήλιος, βουτούσε στο νερό

και ψέλισαν τα χείλη μου, το όνομα σου πάλι

τα γλαροπούλια ρώτησα που νάσαι να σε βρω!..

Δεν μούστειλες άλλα φιλιά,

Και σε θυμήθηκα

Και με το κύμα αγκαλιά,

αποκοιμήθηκα!..

Μέσα στην σκέψη μου και πάλι γυροφέρνω ,

Πως πρέπει να ξεχάσω τα μάτια που ποθώ,

Όχι μη λες καρδούλα μου, φιλάκια να σου στέλνω

Και ύστερ΄ αν το…

Η ζωή είναι περίεργη και άδικη,

το ξέρω το βλέπω το ζω.

Η ζωή είναι ένα ψέμα,…

Τι τ’ αντίθετα κραυγάζουν;

Ποια αρχή ενοποιητική ταυτοποιεί όσα φαντάζουν τόσο απόμακρα;

Ο λόγος συνενώνει τ’ άκρα.

Ένα υπερμέγεθες σώμα που στηρίζει τη φιλοσοφία των αντιθέτων.

Ποιο σώμα παγερό δεν θερμαίνει το χουχούλισμα της ανάσας;

Ποια θερμή ψυχή δεν ψύχεται μπροστά στην αδικία;

Σκέψου τα χείλη τα ξερά που τα νοτίζει ένα υγρό φιλί.

Τη μέρα διαδέχεται η νύχτα και το θέρος ο χειμώνας.

Ο πόλεμος εγγυάται την ειρήνη κι η πείνα…

Ηρωες των παραμυθιων.

Νεραιδες των ουρανων.

Ιπποτες της αγαπης.

Πριγγιπισσες της αυταπατης.

                Αρχοντες της μετανοιας.

                Κυριες πρωτοκλασσατες,

                μετρ της πορνειας.

                       Εποχη περα απο τα συνορα της Αγιοτητας.

                       Ζουμε πλεον το μελλον της αγρια αβαιβαιοτητας.…

Και φτάνεις πάλι μπρος σ’ αυτό το σταυροδρόμι

Κοιτάζεις πίσω μια ολόκληρη ζωή

Φανάρια πράσινα και ανοιχτοί οι δρόμοι

Μόνο ένα βήμα θέλει κι έγινε η αρχή

Μα πως ν’ αφήσεις μια ζωή ολοδικιά σου;

Πως θα επιζήσεις κι αυτήν την καταστροφή;

Εδώ που έφτασες στο λέει κι η καρδιά σου

Πρέπει να φύγεις. Δεν υπάρχει επιστροφή

Είναι σκληρό να το δεχτείς

Θα κλάψεις και θα πικραθείς

Κι ας ζούσες μόνη σου για δύο

Κάποιες φορές μια νέα…

Ελλαδα μας γλυκια εσυ κι η Μητερα Παναγια.

Ελλαδα μας ομορφη των αγγελων του Αιγαιου γαλανολευκη.

Ελλαδα μας ελευθερη ο τοπος του γενους μας και του Θεου μας ποτε δευτερη.

Ελλαδα μας γενναια των ηρωων το αιμα κυλα μεσα μας σε μενα και σε  σενα.

ΣΑ ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ…

Πια σα να φαίνεται,

Πως παραγνωριστήκαμε,

Και μη μας κακοφαίνεται,

Ότι το ψυλλιαστήκαμε.

Χαμηλά πέσαμε,

Κι όμως δεν απορήσαμε,

Όσο και να πονέσαμε,

Το αντιμετωπίσαμε.

Τι μέλλει…