Τα παιδιά με την γλυκιά αφέλειά και την αθωότητά τους, διασκεδάζουν με τους κλόουν. Τους συνεπαίρνουν τα χρώματα, οι αστείες κινήσεις, τα μπαλόνια, το ψεύτικο δάκρυ.

  Εγώ από μικρή ήμουν η εξαίρεση. Ετρεμα τους κλόουν. Ποτέ δεν κατανόησα πλήρως τον λόγο. Τώρα, χρόνια μετά, έχω βγάλει τα συμπεράσματά μου. Μου έβγαζαν ένα συναίσθημα ζήλιας και…

Δεν ήμουνα παιδί εγώ να παίξω με παιχνίδια

Έν’ αλητάκι ήμουνα της κάτω γειτονιάς

Δεν ήμουν κάποιας κόρη, να με ντύσει με στολίδια

Με δανεικά κουρέλια με έντυνε ο ντουνιάς

Είχα στα μάτια την ψυχή, στα χείλη πάντα μέλι

Και έτρεχα σαν άνεμος, να πιάσω την ζωή

Μα ένα ορφανό – κι ας είν’ ψυχή – κανένας δεν το θέλει

Και τον Θεούλη ικέτευα, για ένα του φιλί

Σκληρό να ζεις χωρίς στοργή και πώς να το αντέξω

Ένα απόγευμα μουντό, σου φώναξα να ‘ρθεις

Δέξου…

Τα θέλω όπως τα άφησες

Όπως τα άγγιξες

Και εμένα όπως μ’ άφησες και με άγγιξες

Όπως μόνο εσύ ξέρεις να μ’ αγγίζεις

Και να μ’ αφήνεις

Για άλλη μια φορά

Όλα εδώ τελειώνουν

Θυμάμαι τις κινήσεις απ’ έξω.

Στοιβαγμένοι

Ένας πάνω ένας κάτω

Κανείς κάτω. Κανείς πάνω

Όλοι πάνω. Όλοι κάτω

Κάποιες κεραίες έτσι απλά για να λένε πως μας συνδέουν

Προφυλακτήρες επικοινωνίας μερικά κάγκελα

Απλά μας υπενθυμίζουν τα όρια μας

 …

Και πίνω λίγο ακόμα δηλητήριο απ' τα χείλη σου

Και σβήνω το τελευταίο μου τσιγάρο στο τασάκι

Και πριν κλείσω για πάντα την πόρτα πίσω μου

Σου λέω "Πες μου, μ' αγάπησες έστω λιγάκι;"



Και σωπαίνεις εσύ, δε μιλάς

Με απλανές βλέμμα με κοιτάζεις

Πες μου κάτι πρωτού χαθώ

Σαν μαχαίρι μη με χαράζεις



Και σωπαίνεις εσύ, δε μιλάς

Με σκοτώνει αυτή η σιωπή…

Χτύπησες.

Γιατί τα δάκρυα ;

Έδιωξαν τάχα και ποτέ τον πόνο ;

Θα αντέξεις.

Δε σε μεγάλωνα εγώ για να μου πέσεις

σαν κανένα σύννεφο που ρίχτηκε σε βροχή.

Κομμάτια είναι. Κι η ζωή, και η χαρά κι η λύπη.

Όλα θα τα μαζέψεις. Μισός δε φεύγεις από δω.

απ'το καλάθι σου πέτα τα τα λουλούδια,

μάδησες εσύ, κι αυτό αρκεί.

Όχι, δε σε χτυπήσαν. Χτύπησες!

Θα το αντέξεις ;

Γιατί περιμένεις πάντα να κάνω εγώ το πρώτο βήμα?

Γιατί δεν μου ανοίγεσαι ποτέ?

Γιατί με πληγώνεις με τα λόγια σου?

Γιατί δεν βγαίνουμε τόσο συχνά πλέον έξω…

-καλά είμαστε εδώ ψηλέα μου?

-μια χαρά είμαστε γείτονα ,ακριβώς απέναντι απ τον άγνωστο !

-πότε θ αρχίσει η παρέλαση να πούμε?

-όπου νάναι θα σκάσει μύτη ο πρώτος θίασος !

-νά,φάνηκαν κιόλας οι κάργα κόκκινοι !

-αυτή η κοντοστούπα μπροστά,μπροστά…

Ένα χαρμόσυνό σου σήμα λαχταρώ

Κι εγώ απ’ τα χείλη μου χαρά θα σου στραγγίξω

Θα βρω τη δύναμη κι ας μη βρω τον σκοπό

Πως είμαι ακόμα ζωντανή θα σου το δείξω

Άνοιξα διάπλατα τα χέρια μου ξανά

Κλειστά τα μάτια, πίσω γέρνω το κεφάλι

Αν με χτυπήσεις άλλη μία δυνατά

Δε θα ‘χω δύναμη να σηκωθώ και πάλι

Θα περιμένω μες στην κούνια σα μωρό

Την ανημπόρια μου ανάγκη θα βαφτίσω

Θα τραγουδώ έναν ανάλαφρο σκοπό

Καθώς θα γεύομαι αυτά που θα…

Μουσικη Χρηστος Γιαννοπουλος-ερμηνεια Σταυρος Αβραμογλου

https://youtu.be/qJvo3Se5EWY

Σε μονοπάτια δύσκολα

Το λόγο μεταφέρω

Στιχάκια κάνω τη ζωή

Για να μην υποφέρω

Ταξίδι ατελείωτο…

Πικρή αγάπη



Παραδομένη στην ανάμνηση σου..

Τσακισμένη από τον καταπέλτη

της ατέλειωτης μάχης του μυαλού

Και της καρδιάς…..

Αφήνω τα βέλη να με τρυπάνε…

Να με δηλητηριάζουν σιγά σιγά

με το φαρμάκι της πικρής ψυχής σου..



Ποτέ τα λόγια τα μεθυστικά δεν ήταν τόσο

Δυνατά σε ψέμα και σε πλάνη...

Ρουφήξανε την μικρούλα μου…

Τελείωσε η μέρα η θλιβερή,

μ' όσα κακά και αν είχε,

που έκανε να κάμει εμένα χάλια μια ψυχή,

με όσα λόγια άσχημα, θλιβερά που μ' είπε.…

Κάποιες φορές ονειρεύομαι ότι είμαστε ακόμα μαζί στο κρεβάτι και εσύ μου χαμογελάς.

Κάποιες φορές ακούω σχεδόν τη φωνή σου μέσα στη σιωπή.…

Ηλίας!

Είπα σωστά το όνομα;

Είναι βλέπεις από τις φορές που βλέπω στα μάτια του κόσμου εσένα

Πόσο παράλογα φέρεσαι ώρες ώρες

Λες και δεν είσαι εσύ.

Τα φώτα στην πόλη ανάβουν

               Κάθε βράδυ ανάβουν

                                      Κάθε βράδυ θα ανάβουν

Τα σύννεφα μεταλλάσσονται

Να ένα φτερό

Ό,τι γράφω δεν μου ανήκει

Να ένα δέντρο

Σκούρο

Στο χρώμα που του δίνει…

ΤΑ ΛΑΒΑΡΑ

Ας σηκώσουμε τα λάβαρα,

Σε καθεστώτα βάρβαρα,

Να λείψουν τα σκλαβοπάζαρα,

Να κυλά το νερό γάργαρα.

Όλοι οι αυλοκόλακες,

Μοιάζουνε με βρικόλακες,

Να βγάλουμε τους θώρακες,

Μην είμαστε λεία για κόρακες.

Ας ρίξουμε τα…

Πάλλονται οι στάλες της βροχής

στη μαύρη λαμαρίνα μάτια τρεμάμενα

με τρόμο αντικρίζουν τα…

Μες στην ησυχία της νύχτας ακούς νότες από κιθάρα. Αναρωτιέσαι από που να έρχεται ο ήχος. Σου μοιάζει μακρινός, απόκοσμος. Βγαίνεις στο μπαλκόνι, αλλά δεν εντοπίζεις την πηγή. Δεν μπορείς να κουνηθείς, δεν μπορείς να κάνεις βήμα. Σε συνεπαίρνει ο ήχος, αυτή η μελωδία, και στέκεσαι απλώς εκεί, να ακούς και να σιγοτραγουδάς. Σκέφτεσαι να σκύψεις, να δεις μήπως είναι από τους από κάτω, αλλά φοβάσαι. Φοβάσαι ότι αν σκύψεις μπορεί και…