Αρχέγονο είσαι σύμβολο για ποιητές και θρήσκους,

της μαύρης νύχτας άγαλμα και επόπτρια των δείπνων,

και με τους ολοστρόγγυλους, τους φωτεινούς σου δίσκους

βαρδιάνων φίλη γίνεσαι και μοναχών αγρύπνων

Κάποτε σε φαντάστηκαν σαν τόπο κολασμένων,

ως να ’σουν δεσμωτήριο του αδελφοχτόνου Κάη

κι αρχέτυπο των γυναικών, παρθένων και ερωμένων,

που αντανακλούν τη ζείδωρη δροσιά του Απριλομάη

Ότι είσαι, λένε, σύντροφος…

Εσύ, που όλοι σε κοιτούν του κόσμου οι οδοδείχτες,

έρωτας είσαι ουράνιος και των γεννών προφήτης· 

σαν λύχνος φέγγεις μαγικός σε χίλιες και μιά νύχτες·

γιατί είσαι εσύ της Κύπριδος το αγαπημένο αστρί της

Την έλευσή σου προμηνά του λιόφωτου το γέρμα…

Σε ένα άδειο παλιοκούρουπο

ανέσυρα ένα σούρουπο,

καθώς ζητούσα ρίμες,

φθαρμένα στιχοκούφαρα

σε μια λίμνη με νούφαρα·

και ξύπνησαν λιμνήμες

Τότε της λίμνης τα νερά

γέμισαν πάλλευκα φτερά

κι ευθύς, ως διά μαγείας,

άσπιλων χρόνων θύμηση

λευτέρωσε απ' την κοίμηση

κύμα κυκνοσταλγίας

Και μου διαπέρασε τον νου

μνήμη ενός βέλους ραδινού,

γαλάζιου,…

Θύβρι, μεγάλε ποταμέ, πατέρα των καισάρων

που όλες τις πόλεις διαπερνάς που ζουν εις τους αιώνες,

εσύ που ξέπλυνες σωρούς των κοσμικών λαβάρων

και το νερό σου γεύτηκαν της γης οι λεγεώνες

Πηγάζεις μέσ’ απ’ των καιρών τα αρχέγονα τα ερέβη

και μες στου φόβου χύνεσαι την ειδεχθή την κοίτη,

ο ρους σου τρέχει ατέρμονα κι ουδέποτε στερεύει

κι απανταχού το δίκαιο των ισχυρών κηρύττει

Μες στα νερά σου γράφεται ο ρους της…

"καὶ αὕτη ἡ γραφὴ ἐντεταγμένη· μανὴ, θεκὲλ, φάρες" (Δανιήλ, 5,25)

"ταχὺ ἔρχεται καὶ οὐ χρονιεῖ" (Ησαΐας, 13,22)

Σου λέγαν όλοι: "Βασιλεύ, εις τον αιώνα ζήθι!"

κι εσύ είπες "Πάντα θα διαρκούν οι χρόνοι κι οι καιροί μου"·

μα δεν σου πέρασε απ' το νου πόση κρυμμένη λήθη

σε περιμένει αμείλιχτη στην άμμο της ερήμου

Με πλήθος δείπνησες μαζί χιλίων μεγιστάνων

δίπλα στο λάγνο, αργόσυρτο χορό των παλλακίδων,

υπό τη λάμψη…

Στον κήπο του Αδώνιδος

της Ρωμιοσύνης τ' όνειδος

φυτεύτηκε ένα θέρος·

σαν δώσαν τ' άγια τοις κυσί

στης Αφροδίτης το νησί,

κει που γεννήθηκε ο Έρως

Κι έβγαλε τ' όνειδος ανθούς

κι οπώρες όψης ειδεχθούς

σε ματωμένη ρίζα·

του κήπου τη χλωρή θωριά

ξερά σκεπάσανε κλαδιά

και βάφτηκε όλη γκρίζα

Κύπρε, φιλότητος ανθέ,

έρωτος άγγελε ξανθέ,

πώς γη σε κάμαν νείκους;

Πώς του ήλιου εσύ…

Λένε το Σύμπαν αρχικώς ήταν σαν άμμου κόκκος,

σαν ένα αυγό που κάποτε του έσπασε το τσόφλι

και χύθηκε από μέσα του της ύπαρξης ο κρόκος·

κι έτσι όλη η πλάση διάβηκε του χρόνου το κατώφλι

Λένε κι ότι του έμβιου του κόσμου τα στοιχεία

πως γίναν σ' έναν θνήσκοντα κι υπερμεγέθη αστέρα,

σαν εξερράγη φθάνοντας στην έσχατη ηλικία,

γεννώντας ό,τι φύλαγε στην αστρική γαστέρα

Έπειτα φτιάχτηκε μια γη, που χρίστηκε…

Χτες νύχτα ο νους μου μ' έκανε μες στ' όνειρο διαβάτη

που βάλθηκε έναν έρωτα κρυφό ν' αναζητά·

έψαχνα εκείνη που αγαπώ σε κάποιο μονοπάτι

που δέντρα είχε εκατέρωθεν, λουλούδια και φυτά

Βάδιζα αργά και κοίταζα δίπλα στο μονοπάτι

και κάθε ένα που αντίκριζα λουλούδι και δεντρί

μου θύμιζε τη φίνα της θωριά τη ντελικάτη

και την καρδιά μου αγκύλωνε σαν αιχμηρό κεντρί

Κι όσο περνούσαν δίπλα μου οι ανθισμένοι…

"Όποιος εδάφη εξερευνά γαιών παρθένων, νέων,

έργο ν' αφήσει ας μη βιαστεί, που πράττουν γεωμέτρες·

διότι είν' η μοίρα πάντοτε των πρώτων σκαπανέων

οι λόχμες οι ακάνθινες, τα χώματα κι οι πέτρες"

"Μέχρι το τίποτα απ' το μέγα

κλεψύδρα στάζει όλη η ροή·

το τελικό γράμμα, τ' ωμέγα,

στέκεται ως κέντρο στη ζωή"

"Τ' άκρα τα δυό συγκλίνουνε και στήνουν συμπαιγνία

του ορθού του λόγου αν κάποτε χαθεί η…

Σαν υδρατμός ο άνθρωπος στη μήτρα κάποιου νέφους

κυοφορείται κάποτες έχοντας όψη εμβρύου

και σαν μια στάλα βρόχινη με τη μορφή του βρέφους

γεννιέται με την κάθοδο του ύδατος του ομβρίου

Κι έτσι την πόρτα της ζωής δειλά πρωτοδιαβαίνει

η στάλα ετούτη, που γι' αρχή κυλά σε κοίτη ρείθρου

τόσο μικρού που απ' της ζωής την πόρτα μέσα μπαίνει

περνώντας σαν αγερικό διά της οπής του κλείθρου

Μα όλο φουσκώνει με νερό το μέγεθος της κοίτης…

Το γράμμα αν ήταν θησαυρός κι ήταν η λέξη κρύπτη,

τι τάχα θησαυρούς μπορεί μια λέξη να καλύπτει;

"Όσο βαθύ και ζοφερό

κι αν δείχνει κάποιο φρέαρ,

πάντα θ' ανθίζει μέσα του

κρυμμένο κάποιο έαρ"

"Αν στάχτη γίνει τ' όνειρο

και γκριζωπή σποδός,

μες στη σποδό θα κρύβεται

κάποια καινούρια οδός"

"Ετούτες είν' οι πιο άξιες

κι αληθινές τροχιές:

αυτές που…

"Εν κύκλω"

"In girum imus nocte

 et consumimur igni"

Με το φιλί το διάπυρο καυτού πυρός ασβέστου,

παντοτεινά φλεγόμενοι σε κόκκινες φωτιές,

μέσα στου χρόνου το άπειρο κι…

Κρυμμένο μέσα στων καιρών τα σκοτεινά τα βάθη

φυλάσσεται ένα μυστικό κάποιου μηνός Οκτώβρη·

τιμή σ' εκείνον που ζητά το μυστικό να μάθει,

σ' αυτόν που το φανέρωσε και σ' όποιον θε να τό βρει

Μην τάχατες να κρύβεται το μυστικό εκείνο

μες στων ωρίμων σταφυλιών τον τρύγο και το γλεύκος;

Μην κρύβεται στον ερυθρό και στον λευκό τον οίνο

ρετσίνι που τον κέρασε ο γέρικος ο πεύκος;

Μην τάχα σκεπασμένο ζει μέσα στου…

"Ο ήχος ο μελωδικός της ρίμας και του μέτρου

τα σιδηρά λύνει δεσμά του ξύλινου φερέτρου"

Αν το ταξίδι της ζωής σταθμούς έχει στον Άδη

κι αν τα πελάγη των καιρών σφοδρό μάς φέρουν κύμα,

φανός που με το φέγγος του θα λάμπει στο σκοτάδι

θα γίνεται για χάρη μας της ποίησης η ρίμα

Ποτές και αν δε διανύσουμε το γύρο του θριάμβου

μες στης βιοτής την ξέφρενη την αρματοδρομία,

θ' ακούγεται παρήγορα το μέτρο κάποιου…

Ακούσατε, ακούσατε, το λόγο ενός ποιητάρη!

Μιάν ιστορία θα σας πω γι' αγάπη τρυφερή

ανθρώπων δυό που ζήσανε κάποιο παλιό φεγγάρι

μα σκέπασαν τη μοίρα τους αμέτρητοι καιροί

Για νέους δυό που της καρδιάς εφώτισαν το δρόμο

και δείξανε του έρωτα το πάθος ότι ζει,

που πάλεψαν με τον σκληρό της έχθρητας το νόμο,

που δυό στρατιές ενίκησαν και ζήσανε μαζί

Σ' ενός βουνού τους πρόποδες υπήρχε κάποια λίμνη

και δύο τη…

"Σπονδή στον Ήλιο κάντε με βινσάντο,

θηρεύοντας του νου σας το Ελντοράντο!"

Κυκλαδανθέ, που βλάστησες σε λάβα και σε στάχτη

και βγήκες μέσα από της γης τα φλογερά τα σπλάχνα,

που η γέννησή σου αντήχησε σα ρόχθος καταρράχτη

κι από πελάγου ζέοντος φασκιώθηκες την άχνα:

Τ' όνομα που έχεις ξακουστό, σε λένε Σαντορίνη

κι από παλιά σ' αποκαλούν ενίοτε και Θήρα,

ο Ήφαιστος σε πύρινο σε…

Ακούστε λίγο, άνθρωποι, κι εμένα τον αγέρα

που σας θωπεύω το αυτί στα φύλλα σαν θροΐζω,

που την πνοή μου αισθάνεστε τη νύχτα και τη μέρα,

που με γροικάτε σαν με βιά μυκώμαι και σφυρίζω

Εγώ είμαι, ο άφθαρτος και ζωοποιός αγέρας,

της ατμοσφαίρας σύζυγος, της γης γέννημα θρέμμα,

και το πολυτιμότερο της φύσης έχω γέρας

γιατί στης πλάσης το κορμί κυκλοφορώ σαν αίμα

Όψεις απ' τους διάφορους αντανακλώ θεούς σας,

αεί…

Στου Βιβαλντίου σκέφθηκα το διάβα να βαδίσω

γράφοντας για τις τέσσερις του έτους εποχές,

τις μουσικές συνθέσεις του να τις ιχνηλατήσω

τούτες αφιερώνοντας, τις κάτωθι ωδές

Εγκώμιο κι αν πλέκεται στις εποχές με νότες,

με λέξεις ή με σχέδια χρωμάτων λαμπερών,

του εγκωμίου δεν μετρούν οι τρόποι και οι ρότες

αν είναι τούτο σύλληψη και έργο των Μουσών

Οι καιρικές εναλλαγές, που εποχές καλούνται,

του χρόνου τα κλειδιά…

Απαύγασμα των εποχών, που σε τιμά ο Έρως

που 'σαι σπορά της θάλασσας και του λαμπρού Ηλίου

που καλοκαίρι σε καλούν ή, μ' άλλη λέξη, θέρος

που 'σαι του πρώτου γέννημα του ηλιοστασίου

Την έλευσή σου προμηνούν και τηνε χαιρετίζουν

οι τζίτζικες σαν τραγουδούν μελίρρυτη καντάδα,

δίπλα σε σύκα τροφαντά σαν γλυκοτερετίζουν

με άσματα που στάζουνε του σύκου τη γλυκάδα

Τον ερχομό σου με φωτιές υπαίθριες γιορτάζουν

τον…

Είναι τ' ανθρώπου η ζωή

σαν καρπερό περβόλι...

Λούλουδα όμως δεν ανθούν

αν πρώτα δεν ξεριζωθούν

ακάνθοι και τριβόλοι

Οι σπόροι δεν ανθίζουνε

ποτές "εδώ και τώρα",

γιατί οι χρόνοι ορίζουνε

και οι καιροί σφραγίζουνε

της άνθησης την ώρα

Η πάλη με τους παγετούς,

τ' αγκάθια και τ' αγρίμια,

είναι το μόνο που μπορεί

μες απ' του περβολιού τη γη

να σβήσει την ασκήμια

Και…