Η διάλεκτος της Εδέμ

[Liontas]

Λένε το Σύμπαν αρχικώς ήταν σαν άμμου κόκκος,

σαν ένα αυγό που κάποτε του έσπασε το τσόφλι

και χύθηκε από μέσα του της ύπαρξης ο κρόκος·

κι έτσι όλη η πλάση διάβηκε του χρόνου το κατώφλι

Λένε κι ότι του έμβιου του κόσμου τα στοιχεία

πως γίναν σ' έναν θνήσκοντα κι υπερμεγέθη αστέρα,

σαν εξερράγη φθάνοντας στην έσχατη ηλικία,

γεννώντας ό,τι φύλαγε στην αστρική γαστέρα

Έπειτα φτιάχτηκε μια γη, που χρίστηκε γεννήτρα

και θείο ρόλο ανέλαβε της γονικής μερίμνης

σαν τη ζωή συνέλαβε στη γόνιμή της μήτρα

μες στο νερό το αρχέγονο μιας θάλασσας ή λίμνης

Ύστερα, κάθε λούλουδο, φυτό, ζώο και δέντρο

λέγεται ότι γεννήθηκε μέσα σε μέρες πέντε·

κι ότι ένας κήπος εύφορος της γης ήταν το κέντρο

που τον δροσίζαν οι πνοές του ζέφυρου-πουνέντε

Τούτος ο κήπος κλείστηκε τριγύρω μ' επτά τείχη

κι ήταν γεμάτος με καρπούς και με χυμώδη φρούτα·

από ρυάκια γάργαρα τον διακοσμούσαν ήχοι

που ακούγονταν σαν νά 'παιζαν αγγελικά λαγούτα

Μέσα του φύτρωνε απ' τη γη της νιότης το βοτάνι

που ως λαμπηδόνα η ρόδινη στραφτάλιζε θωριά του·

τρεφόταν μ' ένα αθάνατο χωμάτινο χαρμάνι

κι ήταν το μόνο αντίδοτο στη νόσο του θανάτου

Χρόνια, ζαμάνια πέρασαν· κι έγινε δώρο ο κήπος

στον άνθρωπο, που πλάστηκε για να τον κατοικήσει,

να 'ναι μακριά του της φθοράς ο γνωστικός ο ρύπος

και να τρυγά μακάριος την άφθαρτή του ζήση

Έτσι περνούσε τους καιρούς και διάβαινε τους χρόνους

της γένεσης τ' αγλάισμα και το άνθος μέρας έκτης,

ο άνθρωπος, που άμαθος ακόμη ήταν στους πόνους,

άνθρωπος αγροδίαιτος, της γης τροφοσυλλέκτης

Ως τότε δεν τον βάραινε της ύπαρξης ο φόρτος

και ζούσε ωσάν σε λήθαργο και σ' ονειρώδη πλάνη,

καρποί τον θρέφανε δεντρών κι από τον κήπο χόρτος

κι είχε το λιόντα σύντροφο και φίλο το καπλάνι

Γυμνός στης χλόης ξάπλωνε το μαλακό κρεβάτι

κι είχε σαν στέγη τ' ουρανού τη γαλακτώδη ζώνη,

ολόγυρα σαν σκέπασμα τον έκρυβαν οι βάτοι

και τον γλυκονανούριζε τις νύχτες το τριζόνι

Μα ένας σεισμός τα γκρέμισε του κήπου τα επτά τείχη

συθέμελα, κι ο άνθρωπος μες απ' τον κήπο διώχθη·

και τότες άρχισε η φθορά να τονε κατατρύχει

και στη ζωή του εισέβαλαν οι στεναγμοί κι οι μόχθοι

Τον κήπο τον εσκέπασαν ακάνθοι και τριβόλοι

κι έκτοτε εξαφανίστηκε τ' αθάνατο βοτάνι·

δεν το ξανάδε πια κανείς στης γης το περιβόλι,

μέσα σε λόχμες χάθηκε σ' αδιάβατο ρουμάνι

Την πλάση τότε ο άνθρωπος έπαψε να 'χει αδέρφι,

έπαψε να 'ναι και της γης τ' αγαπητό παιδί της·

τροφή με ιδρώτα του έδιναν αγροί και κάμποι στέρφοι

κι έγινε ένας πλανώμενος φυγάς και τρωγλοδύτης

Έπαψε ως βρέφος πια να ζει που 'χει τη γη βυζάχτρα

και σύντροφός του γίνηκε το σιδερένιο αλέτρι·

τη γη, στο τέλος, χώρισε με φράχτες και με σκιάχτρα

και των συνόρων οι γραμμές τον κάμαν γεωμέτρη

Έτσι, με λάδι πράσινο στου λιοτριβειού τον κόθρο

και σε βαγένι ξύλινο για τον βρασμό του μούστου

πρωτόειδε του πολιτισμού τον αιματόχρωμο όθρο

και γεύτηκε τους άγνωστους, γλυκόπικρους χυμούς του

Τις νύχτες όμως κάποτες, όταν βαριά κοιμάται,

το παρελθόν το απώτατο, που χάθηκε στη λήθη,

σαν όνειρο ζει στο παρόν· και τότε αναθυμάται

τη γλώσσα αυτή που λέγονται τα ονείρατα κι οι μύθοι

Η γλώσσα τούτη εκφράζεται με σύμβολα κι εικόνες

κι αυτή μιλούσε ο άνθρωπος την εποχή του κήπου,

τότε που ζούσε αθάνατος σε Ολύμπους κι Ελικώνες

κι οι Μούσες του εμφυτεύανε τον σπόρο του αρχετύπου

Ήτανε γλώσσα αθάνατη της κοσμικής της νιότης,

που ξεχασμένη κρύβεται μες στους βυθούς του αγνώστου·

μα έχει την ποίηση όχημα, την πρώτη διάλεκτό της,

για το ταξίδι στους καιρούς του παραδείσιου νόστου

Γιατί μέσω της ποίησης τα σύμβολα κι οι εικόνες

χυθήκανε κι απέκτησαν μορφή στου νου το κιούπι·

μέσα απ' αυτήν οι ανθρώπινοι, καθ' όλους τους αιώνες,

οι πόθοι σχήμα λάβανε στου λόγου το καλούπι

Άοπλος έτσι ο άνθρωπος και μ' άδεια τη φαρέτρα

μπροστά στου χρόνου τα στοιχειά και στου κενού τις δρίμες,

φίλοι πιστοί του απέμειναν της ποίησης τα μέτρα,

των στίχων το ζευγάρωμα κι οι ρυθμικές οι ρίμες

Γνωρίζει πως στο ανήλιαγο παλάτι του θανάτου

για πάντα χάθηκε ο καιρός του κήπου και του Κρόνου·

μα της Εδέμ η διάλεκτος θα 'ναι παρηγοριά του

σ' εκείνη που του έλαχε κουκκίδα χωροχρόνου

[Χάρης Αναστασιάδης]

Εξαιρετική  απόδοση της γένεσις 

[Stauroula Chronopoulou]

******************************************************

ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟ ΣΤΙΧΟΤΑΞΙΔΕΜΑ

ΨΥΧΗς . & _

ΛΑΜΠΕΡΕς ΚΑΛΛΗΜΕΡΕς ! ! !

ΓΕΙΑ ΜΑς ! ! !

* Λ Α Μ Ψ Η *

*****************************************************************

[Liontas]

Φίλοι,

Ευχαριστώ για τα σχόλιά σας και χαίρομαι που σας άρεσε το πόνημά μου. Να 'στε καλά!

Νίκος 

[Κατερίνα]

γεια σου, συνάδελφε :)

[Liontas]

Γεια σου Κατερίνα, συναδέλφισσα και όμορη ψυχή! :-)

Καλωσήλθες και πάλι στο ποιητικό μας σπίτι...

Συγχαρητήρια και για την πανέμορφη φωτογραφία σου!