Το νουφαρόπλοιο

[Liontas]

Χτες νύχτα ο νους μου μ' έκανε μες στ' όνειρο διαβάτη

που βάλθηκε έναν έρωτα κρυφό ν' αναζητά·

έψαχνα εκείνη που αγαπώ σε κάποιο μονοπάτι

που δέντρα είχε εκατέρωθεν, λουλούδια και φυτά

Βάδιζα αργά και κοίταζα δίπλα στο μονοπάτι

και κάθε ένα που αντίκριζα λουλούδι και δεντρί

μου θύμιζε τη φίνα της θωριά τη ντελικάτη

και την καρδιά μου αγκύλωνε σαν αιχμηρό κεντρί

Κι όσο περνούσαν δίπλα μου οι ανθισμένοι κλάδοι,

τα φουντωτά φυλλώματα κι οι στέρεοι κορμοί,

τόσο φούντωνε μέσα μου κι η πεθυμιά για χάδι

κι όλο πιο στέρεη ένιωθα του πάθους την ορμή

Πρώτα το βλέμμα μου έριξα σ' ένα κλειστό καρύδι

πάνω σε μια σκληρόκορμη, βαθύσκια καρυδιά·

κι ευθύς διερωτήθηκα: ποιο να 'ναι τ' αντικλείδι

να βρω την καρυδόψιχα που κρύβει στην καρδιά;

Ύστερα σκέφτηκα καθώς λαμπύριζαν σα φλόγες

κάτω από μια πυκνόφυλλη, πολύκαρπη ροδιά,

άφθονες κι ολοκόκκινες ροδιού σπασμένου οι ρώγες,

αν του έρωτά της κάποτε τρυγήσω τη σοδειά

Λίγο μετά διέκρινα δίπλα σε κάποιο ρέμα

λόγχινα φύλλα που έριξε μια κλαίουσα ιτιά·

κι ένιωσα ως δάκρυ να κυλά μες στην πληγή μου το αίμα

που η θύμησή της μου άνοιξε, σαν να 'ταν σαϊτιά

Έπειτα αναρωτήθηκα σαν κοίταξα μια φτέρη,

που μοιάζει κάθε της κλαρί με πένα από φτερό,

αν μες στου νου της θα βρεθώ γραμμένος το τεφτέρι

με πορφυρό ανεξίτηλο μελάνι αστραφτερό

Ρετσίνι ύστερα αντίκρισα να τρέχει από μια πεύκη

μοσκοβολώντας δίπλα της καρποί από κουμκουάτ·

και πόθο αισθάνθηκα μαζί να πιούμε σ' ένα ζέφκι

κρασί ρετσίνα ή λικέρ, σε μια παλιά μπουάτ

Ευθύς αμέσως μόνο του είδα ένα πορτοκάλι,

με ήλιο ζεστό που ανέτειλλε μοιάζοντας στη θωριά·

πόσο η ζεστή της θα 'θελα να με σκεπάσει αγκάλη,

να με φυλά απ' της μοναξιάς τον παγερό βοριά!

Κατόπιν είδα μοναχό να στέκει ένα λεμόνι

σαν ήλιος λιλιπούτειος στην κρύα χειμωνιά·

κι όλη η ευωδιά του φούσκωσε το κάθε μου πλεμόνι

και τ' άρωμά της μου έφερε στη μνήμη η λεμονιά

Έπειτα αντίκρισα τους μοβ ανθούς μιας πασιφλόρας

που τ' όνομα έχει παθανθές, κι επίσης ρολογιά·

κι ως όνειρο περιπαθές, τον ερχομό της ώρας

ένιωσα, σαν θα γεύομαι τη θεία της ομορφιά

Ύστερα βαθυκόκκινα και μυρωδάτα ρόδα

να ζωγραφίζουν πρόσεξα μια τριανταφυλλιά·

κι ως οπτασία αληθινή στη φαντασία τό 'δα

τα δυό της χείλη τ' άλικα να με κερνούν φιλιά

Κατόπιν παρατήρησα βιολέτες και τουλίπες

σ' ενός πλουσίου ανθόκηπου μιαν ακρινή πρασιά·

και σαν την είδα, σκέφτηκα: σ' εμένα μόνο λύπες

του ερωτοκήπου τάχατες θα φέρνει η μοιρασιά;

Σιγά σιγά σουρούπωσε, του ήλιου ήρθε το γέρμα

και σκοτεινιά διαχύθηκε στον τρούλο τ' ουρανού·

και τότε στου μονοπατιού κατέφθασα το τέρμα

μα οι σκέψεις μου οι γλυκόπικρες σκοτείνιαζαν τον νου

Δεν ένιωθα άλλο τίποτα· μονάχα από ασπαλάθους

μπορούσα πια να αισθάνομαι στη σάρκα τους νυγμούς,

να μοιάζουν με το κέντρισμα του ερωτικού του πάθους

που την καρδιά μου βάρυνε με χίλιους στεναγμούς

Ξάφνου, καθώς με βούλιαζε των στεναγμών το βάρος

εκεί του νου που κρύβεται ο ζοφερός βυθός,

ιδού! Βλέπουν τα μάτια μου να φέγγει ωσάν φάρος

σε μια λιμνούλα ακύμαντη κάποιος λευκός ανθός

Στεκόταν πάνω στο νερό, σ' ένα μεγάλο φύλλο

που θύμιζε μια πλέουσα σμαράγδινη καρδιά·

καρπούς δεν είχε ούτε κλαδιά, μήτε κορμό και ξύλο,

μονάχα φύλλα που έλαμπαν στην άφωτη βραδιά

Άστραφτε σαν των Χερουβείμ τη φλόγινη ρομφαία,

μ' ένα πεντάμορφο έμοιαζε του παραδείσου ουρί·

και πήρε κάποτε όνομα νούφαρο και νυμφαία

σαν τη βαφτίσαν της Εδέμ αγγέλοι κηπουροί

Μιά νύφη ήταν ανθόμορφη, που ένας ουράνιος ράφτης

τής έραψε με πέταλα λευκά το νυφικό·

στητά κροκάτα νήματα πλέκανε την κουάφ της

και φάνταζε σαν ποίημα, γαμήλιο σαπφικό

Τότες αμέσως ξύπνησα, κάθησα στο κρεβάτι

κι είδα τη ροδοπέταλη να γλυκοφέγγει αυγή·

κι η θύμησή μου μ' έφερε ξανά στο μονοπάτι

που σε μι' αγνή με οδήγησε νυμφαία λευκαυγή

Τι άραγε να σήμαιναν μες στ' όνειρο τα δέντρα,

φυτά, καρποί και λούλουδα και κάθε τους ανθός;

Μην τάχα να φανέρωναν του πάθους τη βουκέντρα,

αυτήν όπου ένας έρωτας με κέντησε ξανθός;

Ο έρωτας, που εξύμνησαν όλοι της γης οι βάρδοι,

που την καρδιά μου πόνεσε και σκότισε τον νου,

να 'χε ως σημάδι τάχατες κείνο το φυλλοκάρδι

που πλοίο για χάρη γίνηκε του ανθού του φωτεινού;

Αφού σαν όαση φάνηκε στο τέρμα μιας ερήμου

κείνο το νουφαρόπλοιο, σαν πρόβαλε λαμπρό,

νιώθω δικός της θα γενώ και θα γενεί δική μου:

δεσμά θα μας ενώσουνε σα νύφη και γαμπρό

(Νίκος Βαρβατάκος - Liontas)

[Παντελής]

πανέμορφο θα το ξαναδιαβάσω με μεγάλη χαρά.

[Ντζούνης Κωνσταντίνος]

Πολύ ωραίο!

[Liontas]

Καλησπέρα, φίλοι. Χαίρομαι που σας άρεσε το ποίημά μου. Όποιο κι αν είναι το μονοπάτι της ζωής σας, ό,τι άνθη και αν έχει, σας εύχομαι να βρείτε το δικό σας νουφαρόπλοιο - αυτό που η καρδιά σας επιθυμεί περισσότερο.

Καλό καλοκαίρι!

Ν.

[Stauroula Chronopoulou]

***************************************************************

ΤΟ ΠΟΝΗΜΑ ΣΟΥ

ΘΥΜΙΖΕΙ ΑΕΝΑΗ ΣΤΙΧΟΔΙΑΔΡΟΜΗ

ΜΕς ΣΤΗ ΔΥΝΗ ΤΗς ΖΩΗς

ΜΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΣΘΕΝΟς ΨΥΧΗς ! ! !

ΑΣΗΜΕΝΙΕς ΙΟΥΛΗ ΕΣΠΕΡΕς ! ! !

ΓΕΙΑ ΜΑς ! ! !

* Λ Α Μ Ψ Η *

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

[Nefeli riga]

Τι να σχολιασω;!!Μια διαδρομή  ζωής, σε πόσους δεν  θύμισες και απο μια στιγμη δικη μας.

Εξομολογητικό.  Φανταστικό !!Το ευχαριστήθηκα Ποσες λουλουδοεικονες με τον ρολο τους η καθε μια.

Ενα πολυ ξεχωριατο ποιημα.!!

Θα το ξαναδιαβάσω για να ζησω την....περιπέτειά  του  ..

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!

[Liontas]

Φίλοι μου, και πάλι σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.

Εύχομαι να βρει ο καθένας μας το προσωπικό του νουφαρο-πλοιο (ή νου-φαρόπλοιο...), εκείνο που θα τον εμπνεύσει δημιουργικά στο ταξίδι του μέσα στα σκοτεινά πελάγη της ζωής.

Καλό καλοκαίρι!

Ν.

[Κατερίνα]

Εντάξει... Είσαι καλός! Πολύ καλός!!! 

Πλούσια ομοιοκαταληξία, σωστό μέτρο, μεγάλη εικονοπλαστική ικανότητα

και άφθονος λυρισμός σε μια ολοκληρωμένη ποιητική ιδέα! 

[Liontas]

Σ' ευχαριστώ συναδέλφισσα! 

Το avatar σου, παρεμπιπτόντως, είναι η καλύτερη οπτική επένδυση που θα μπορούσε να γίνει στο "νουφαρόπλοιο"... (ούτε παραγγελία να το είχα κάνει!)

Μια εικόνα, χίλιες λέξεις!