Θύβρι, μεγάλε ποταμέ, πατέρα των καισάρων

που όλες τις πόλεις διαπερνάς που ζουν εις τους αιώνες,

εσύ που ξέπλυνες σωρούς των κοσμικών λαβάρων

και το νερό σου γεύτηκαν της γης οι λεγεώνες

Πηγάζεις μέσ’ απ’ των καιρών τα αρχέγονα τα ερέβη

και μες στου φόβου χύνεσαι την ειδεχθή την κοίτη,

ο ρους σου τρέχει ατέρμονα κι ουδέποτε στερεύει

κι απανταχού το δίκαιο των ισχυρών κηρύττει

Μες στα νερά σου γράφεται ο ρους της Ιστορίας,

το ταραχώδες ρέμα σου κι οι ορμητικές σου δίνες

σπέρμα συμβάντων γίνονται κι αρχή κυοφορίας

και τα συμβάντα ξεγεννούν στου χρόνου τις ωδίνες

Κάθε της στάθμης σου άνοδος και κάθε σου πλημμύρα

σαρώνει την εκάστοτε την τάξη των πραγμάτων

και παρασύρεις των λαών και των εθνών τη μοίρα

γιατί οι φραγμοί δεν σε κρατούν των ηθικών φραγμάτων

 

Σαν το ποτάμι της Εδέμ, κυλάς δίπλα σε δέντρο

που φύλλα ες νόσον των εθνών βλασταίνουν στα κλαδιά του

κι έχει τις ρίζες του βαθιά στου Τάρταρου το κέντρο

γιατί είν’ αυτό που θά ’λεγαν το Δένδρο του Θανάτου

Μέσ’ απ’ το στόμα εκβλήθηκες ενός δράκου πεσόντος

εξ ουρανού πάνω στη γη, που κέρατα είχε δέκα,

κι αφού τη γη κατέκλυσες ωσάν θαλάσσιος πόντος

να πνίξεις θεομήτορα, προσπάθησες, γυναίκα

 

Χωρίζεις και έτσι κυβερνάς τους τόπους που διαβαίνεις

διότι διαρρέεις τη στενή κοιλάδα του κλαυθμώνος,

περνάς μέσ’ απ’ τη φλόγινη χαράδρα της γεέννης

και τους ανθούς καλλιεργείς του ασφοδελού λειμώνος

 

Περνάς και μέσ’ απ’ των μαχών τα αχόρταγα πεδία

και βρίθεις άψυχων κορμιών και αιμάτινων λεκέδων,

κι οι παφλασμοί σου όπως κυλάς βοούν ως θρηνωδία

κι ως οιμωγές και απέλπιδες κραυγές γυναικοπαίδων

Άλλοτε πάλι οι παφλασμοί σφοδροί γίνονται ρόχθοι

που είν’ ως βροντές της βίαιης, τραχιάς σου λαμπηδόνας,

κι ακούγονται σαν βογγητά που προκαλούν οι μόχθοι

σε υπόδουλους αιχμάλωτους μιας κάποιας Καρχηδόνας

 

Οδός του χρόνου είσ’ άπειρη· Αρμαγεδώνων μέρες

το διάβα σου χαράσσουνε σαν πέτρινοι οδοδείχτες,

κι αυγερινές, θανάσιμες αποσπασμάτων σφαίρες,

Εσπερινοί σικελικοί, Βαρθολομαίων νύχτες

Λάμπουν τα μαύρα σου νερά τις νύχτες των κρυστάλλων

αφρίζουν, αναβράζουνε, βγάζουν ατμούς και κόχλους

και μ’ αναταραχές παθών κι εκπλύσεις εγκεφάλων

καταστροφής γεννούν ορμές στους εξημμένους όχλους

 

Στα βύθη σου βυσσοδομούν αβυσσαλέα πάθη

και πόθοι αβυθομέτρητοι φουντώνουν την ορμή σου,

επτά σφραγίδες κλείδωσαν τα αδιαφανή σου βάθη

μα εσύ κρατάς ορθάνοιχτο το φρέαρ της αβύσσου

 

Απάτητη είν’ η κοίτη σου κι εγκυμονούσα απάτη

κι ο ρους, ρευστός και αστάθμητος, σταθμά ν’ αλλάζει σπεύδει·

η υγρή σου φύση εμπότισε της γης έθνη και κράτη

και μέσα της βαπτίστηκαν στο δόλο και στα ψεύδη

Μιάν έχεις μόνο γέφυρα, με αψίδες των θριάμβων,

κι αυτοί που τη διασχίζουνε δάφνης φορούν στεφάνια

κι αφού σταθούν ενώπιον λαομαζών εκθάμβων

δημαγωγούν και των εθνών τρυγούν την περηφάνια

 

Απρόσιτο είν’ της κοίτης σου το κάθε ένα πρανές σου,

ο διάπλους σου είν’ Οδύσσεια, χωρίς όμως Ιθάκη·

πορθμείο σου μοναδικό η βάρκα είναι του Νέσσου

που αίμα και σπέρμα ανέμειξε σαν δολερό φαρμάκι

Πλημμύρες φέρνει ποταμού λέν’ τ’ άστρο του Σειρίου

και ως συγγενούς σου ποταμού γενιά λέν’ τις Σειρήνες·

γι’ αυτό, το πλάνο το άσμα τους μοιάζει με ωδή θηρίου

που ψάλλουν οι σκυλεύοντες πτωματοφάγοι κύνες

 

Άλλες φορές με την ορμή κυλάς του καταρράχτη

κι άλλες παίρνεις τη στάσιμη μορφή κάποιου τενάγους·

συντρίμμια φέρνεις άλλοτε, καταστροφή και στάχτη

κι άλλοτε χαίνουσες πληγές κάποιου Κυλώνειου άγους

 

Λένε πως κάποτε έριχναν ανδρείκελα αχυρένια

μες στα νερά σου – άψυχους, πλαστούς αχυρανθρώπους,

κι όψη στο ρέμα σου έδιναν κίτρινη-χρυσαφένια

λάσπες που σε χρωμάτιζαν από τους γύρω τόπους

 

Τούτες είναι το βρώμικο του κόσμου το χρυσάφι

που τόσες απονέκρωσε ψυχές και συνειδήσεις·

με αυτή τη λάσπη τη χρυσή το ρέμα σου εξετράφη

μ’ εξαγορές προδοτικές και νόμων καταλύσεις

 

Μελάνι γίνεται χρυσό το υδάτινό σου ρέμα

στων νικητών τις ένδοξες, ιστορικές σελίδες·

και φιδωτά κυλάς γιατί κι εσύ φιδιού είσαι θρέμμα

κι αλλάζεις όψη ως του φιδιού το δέρμα κι οι φολίδες

Πρώτα γίνεσαι ανέρωτο κρασί που ’χει για πότες

κάθε ηγεμόνα αιμοδιψή και ηγέτη μακελάρη,

κρασί που μέθυσε άνακτες, τυράννους και δεσπότες

ευθύς σαν βγήκε απ’ των καιρών το σκοτεινό κελάρι

 

Ύστερα λάδι γίνεσαι, από καρπούς ελαίας,

και τους ελέω του Θεού αλείφεις ωσάν χρίσμα,

κι αφού χυθείς στα πύρινα καλούπια της σημαίας

πάθη αναφλέγεις και διασπάς, με διχασμό και σχίσμα

 

Μετά μεταμορφώνεσαι σε μαύρο λάδι πέτρας

που ως αίμα ζωοδότησε μυριάδες σμήνη βόμβες,

κι αυτές, σαν βέλη ουράνιας θανατερής φαρέτρας,

προξένησαν αμέτρητες θυμάτων εκατόμβες

 

Έπειτα θάλασσα έγινες, και πλήθη κακοπάθαν

από πανούργους, άπιστους κι ανηλεείς δελφίνους,

που περιβάλλουν στο βυθό κτηνώδεις Λεβιάθαν

διάγοντας βίο ως κόλακες που βρίθει από κινδύνους

 

Μετά υγρασία σε κελιά γίνεσαι να μουσκέψεις

όσους ενάντια πλεύσανε στο ρου σου αντιφρονούντες,

σαπίζοντάς τους την ψυχή με αστυνομίες σκέψης,

με θάλαμους εφιαλτών και πωρωμένες χούντες

Μορφή λαμβάνεις άλλοτες ωχρής χολής και όξους

και κάθε αδίκως πάσχοντας σε ήπιε και επικράνθη·

γιατί απ’ του κόσμου σταυρωτές κεράστηκες ενδόξους

σαν πιώμα που αποστάχθηκε με του κακού τα άνθη

 

Τέλος, μετουσιώνεσαι σε βαθυκόκκινο αίμα,

που είναι της βίας αγιασμός και ρέον, ζέον νάμα

και στάγδην μεταγγίζεσαι στου γίγνεσθαι το ρέμα

για πάντα ανακυκλώνοντας το κοσμικό το δράμα

 

Τι μένει αφού κατέλυσες του κόσμου την ειρήνη;

Τι μένει απ’ τις πλημμύρες σου, καταστροφές κι αμάχες;

Μονάχα κλαίουσες ιτιές, πεντάρφανοι γυρίνοι,

φύλλα που πήρε ο άνεμος και καλαμιές μονάχες

 

Ίδε λοιπόν ο άνθρωπος! Ουαί τοις ηττημένοις!

Κύβος ερρίφθη: θάνατο σκορπούν οι υγροί σου δρόμοι!

Αλλάζεις όχθες και μορφές μα πάντοτε ίδιος μένεις

γιατί στο ρου σου πνίγηκαν της Θέμιδος οι νόμοι

 

Την Ιστορία αδιάλειπτα μ’ άλικο ραίνεις αίμα

εσύ, ο μέγας ποταμός που αποκαλείσαι Θύβρις·

κι όλη τη γη κατέκλυσες με βία και με ψέμα

διότι εντός σου κρύβεται τούτο μονάχα: ύβρις

Προβολές: 152

Σχόλιο από τον/την Παντελής στις 26 Σεπτέμβριος 2020 στις 6:21

https://youtu.be/m7-lzBKFTMc

καλημέρα μας Λιόντα και να την κάνει ο Θεός.

Σχόλιο από τον/την Liontas στις 2 Οκτώβριος 2020 στις 12:35

Καλημέρα φίλε Παντελή, καλό φθινόπωρο!

Σχόλιο

Πρέπει να είστε μέλος του Ποιητική γωνιά για να προσθέσετε σχόλια!

Γίνετε μέλος του Ποιητική γωνιά

Στατιστικά ιστοσελίδας


Βίντεο

Σήμα

Γίνεται φόρτωση...

Φόρουμ

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ

Ξεκίνησε από τον/την Βαγγέλης Βουτσίνος 10 Φεβ. 0 Απαντήσεις

Η Ποίησή μου

Ξεκίνησε από τον/την Βαγγέλης Βουτσίνος 10 Φεβ. 0 Απαντήσεις

ἡ κατάρα τῆς Ἀθηνᾶς

Ξεκίνησε από τον/την Ἰάνης Λὸ Σκόκκο Ιουν 29, 2023. 0 Απαντήσεις

μαζὺ μὲ τὴν ἐπάνοδό μου, αὐτό

Ξεκίνησε από τον/την Ἰάνης Λὸ Σκόκκο. Τελευταία απάντηση από τον/την Ἰάνης Λὸ Σκόκκο Ιουν 19, 2023. 1 Απάντηση

© 2024   Created by Nikolakakos Georgios (spartinos).   Με την υποστήριξη του

Διακριτικά  |  Αναφορά προβλήματος  |  Όροι χρήσης

SEO Services