Βαλτάσαρ

[Liontas]

"καὶ αὕτη ἡ γραφὴ ἐντεταγμένη· μανὴ, θεκὲλ, φάρες" (Δανιήλ, 5,25)

"ταχὺ ἔρχεται καὶ οὐ χρονιεῖ" (Ησαΐας, 13,22)

 

Σου λέγαν όλοι: "Βασιλεύ, εις τον αιώνα ζήθι!"

κι εσύ είπες "Πάντα θα διαρκούν οι χρόνοι κι οι καιροί μου"·

μα δεν σου πέρασε απ' το νου πόση κρυμμένη λήθη

σε περιμένει αμείλιχτη στην άμμο της ερήμου

Με πλήθος δείπνησες μαζί χιλίων μεγιστάνων

δίπλα στο λάγνο, αργόσυρτο χορό των παλλακίδων,

υπό τη λάμψη ολόχρυσων ειδώλων και ξοάνων,

χαλιών αραχνοΰφαντων και πορφυρών χλαμύδων

 

Όμως αιμάτινο κρασί σε οδήγησε στη μέθη

κι έκαμες κούπες τα ιερά των σκλάβων σου τα σκεύη·

μην τάχα ο μύλος των καιρών τα πάντα δεν αλέθει;

Κοίτα, λοιπόν, πώς σε κοιτούν του χρόνου τα ερέβη!

 

Σκοτίσθηκε το πνεύμα σου, υψώθη υπέρ το δέον

κι ο ουρανός ακούμπησε τον μέγα σου μανδύα·

γι' αυτό, Βαλτάσαρ, βασιλεύ των ένδοξων Χαλδαίων,

η τύχη σου θα 'ναι όμοια μ' αυτή του Οζυμανδία

 

 Τους θησαυρούς φανέρωσε και στο λαό σου δώσ' τους·

ιδού! Δάχτυλα γράψανε μυστηριώδους χείρας

πως των εθνών που κυβερνάς πληρώθηκε ο ζυγός τους

και πως ευρέθης ελλιπής στη ζυγαριά της μοίρας·

 

πως των πατέρων σου οι αγροί να ποτιστούν με σίκλο

ανάγκη δεν θα 'ναι ξανά - θα γίνουν γαίες χέρσες·

γιατί οι καιροί σου έκλεισαν το χρονικό τους κύκλο

κι όλη η αρχή σου δόθηκε στους Μήδους και τους Πέρσες

 

Κοίτα πώς λάμπει γύρω σου η αιμοβόρα η σπάθη

που φέρουν προελαύνοντες οι γείτονές σου, Πάρθοι!

Αποχαιρέτησε, λοιπόν, τη δόξα σου· εχάθη,

στον άνεμο σκορπίζεται και πια δεν θα ξανάρθει

 

Δίπλα στου Ευφράτη ποταμού τη γόνιμη την κοίτη

η γη θα βρίθει φωλεών ακάνθινων εχίνων,

ο οίκος σου θα ΄ναι εφεξής ονοκενταύρων σπίτι

κι ο θρόνος σου ένα κάθισμα γι' ανάπαυλα σειρήνων

 

Της Βαβυλώνας οι βωμοί δαιμόνιων θα 'ναι ορχήστρες

και των θεών της τ' άδυτα θα λούζουν στάλες δρόσου,

οι κρήνες της θα γίνονται των αγριμιών ποτίστρες

μα εσένα θα 'ναι αιμάτινο, Βαλτάσαρ, το λουτρό σου

 

Ω, των Χαλδαίων καύχημα, τρισμέγιστε Βαλτάζαρ!

Τ' ανάκτορά σου αντιλαλούν με λύρες και κιθάρες!

Μα η μοίρα σου σφραγίστηκε στων ουρανών τα κβάζαρ

όταν μπροστά σου γράφτηκε: "Μανή, Θεκέλ και Φάρες"

                 

Μιά ανάμνηση είσαι πια, θαμπή· η ρώμη σου όλη, πού 'ν' τη;

Πού θάφτηκαν τα ξίφη σου, τα βέλη και τα τόξα;

Τώρα είν' αργά να μάθεις πως "σικ τράνζιτ γκλόρια μούντι "·

πως πάντα θα παρέρχεται του κόσμου τούτου η δόξα