Η στάλα του ποταμού

[Liontas]

Σαν υδρατμός ο άνθρωπος στη μήτρα κάποιου νέφους
κυοφορείται κάποτες έχοντας όψη εμβρύου
και σαν μια στάλα βρόχινη με τη μορφή του βρέφους
γεννιέται με την κάθοδο του ύδατος του ομβρίου

Κι έτσι την πόρτα της ζωής δειλά πρωτοδιαβαίνει
η στάλα ετούτη, που γι' αρχή κυλά σε κοίτη ρείθρου
τόσο μικρού που απ' της ζωής την πόρτα μέσα μπαίνει
περνώντας σαν αγερικό διά της οπής του κλείθρου

Μα όλο φουσκώνει με νερό το μέγεθος της κοίτης
που ρέει αργά και σταθερά σαν το νερό κλεψύδρας,
κι ευθύς της στάλας ξεκινούν τη ρότα τη δική της
λούτρινα χάδια μητρικά, σαν τ' άγγιγμα της βίδρας

Και γίνεται έτσι ποταμός που ελίσσεται σα φίδι,
και μέσ' απ' τις ορμητικές κι αργές ροές και δίνες
αρχίζει η στάλα ένα μακρύ στο ρέμα του ταξίδι
άλλες φορές στις ηδονές κι άλλες φορές σε οδύνες

Άλλοτε μες στου ποταμού τις ανοιχτές αγκάλες,
μέσα σε κοίτη πλούσια, πλατύχωρη κι ευρεία
κοιτάζει τις πολύχρωμες κι αστραφτερές κροκάλες
και των παρόχθιων κορμών τα σμαραγδένια βρύα

Κι όλο θαυμάζει τη θωριά μιας ζωντανής εικόνας
στου ποταμού την έγχρωμη, ζωγραφιστή γκραβούρα:
τη βαθυγάλαζη, λαμπρή μορφή της αλκυόνας,
την πορτοκαλοπράσινη της πέρκας τη φιγούρα

Άλλοτε εν μέσω στεναγμών, αγωνιών και μόχθων
κινούμενη με την ορμή που ρέει απ' την ανάγκη
μες στο βαθύ το βογγητό των ποταμίσιων ρόχθων
διασχίζει η στάλα ένα στενό, βαθύσκιωτο φαράγγι

Σε κοίτες κάποτε περνά ελικωδών μαιάνδρων
που μοιάζουν με περιστροφές επίφοβων στροβίλων,
και φόβους νοιώθει από χρησμούς σιβυλλικών Κασσάνδρων
κι απ' τους μαιάνδρους απειλών του μέλλοντος αδήλων

Άλλοτε ενώπιον έρχεται καστόρινων φραγμάτων
που με κορμούς και με κλαδιά το διάβα της μποδίζουν
κι άλλοτε σ' αδιέξοδα βουρκόνερα τελμάτων
ωσάν κουνούπια αιμοδιψή οι λύπες την κεντρίζουν

Μα οι λύπες χάνουν το κεντρί καθώς κυλούν τα χρόνια
και η στάλα τις ξεχνά μεμιάς με τη γλυκιά την τρίλια
στις όχθες όταν τραγουδούν του ποταμού τ' αηδόνια
τότε που ανθίζει η ποταμιά σα 'ρθουν τα Μαγιαπρίλια

Λύπες ξεχνά και σαν ηχεί γλυκόλαλη φλογέρα
κι ένα προβατοκούδουνο σαν κρούεται απ' το σείστρο,
κι όταν θροΐζουν απαλά τα φύλλα απ' τον αγέρα,
της άνοιξης τον ζέφυρο, του θέρους τον μαΐστρο

Περνά, στο τέλος, της ιτιάς της κλαίουσας το δάκρυ,
περνούν και των πλατύφυλλων γεροπλατάνων οι ίσκιοι,
όλα περνούν και χάνονται στου ποταμού τα μάκρη
όπως περνούν ωσάν σκιά της πανσελήνου οι δίσκοι

Τα πάντα παρασύρει ο ρους της ποταμίας κλίσης
κι όλα στης κοίτης χάνονται τα σκοτεινά τα βύθη·
τα πάντα γίνονται αργά ή γρήγορα αναμνήσεις
που όλο και περισσότερο βυθίζονται στη λήθη

Κι έτσι, στο ρέμα των καιρών η στάλα πάντα τρέχει
σαν ένα βέλος προς τα εμπρός, χωρίς να κάνει στάση·
ξέρει πως το ταξίδι της επιστροφή δεν έχει,
μεσ' απ' τον ίδιο ποταμό ξανά δεν θα περάσει

Γιατί είτε ρέει νωχελικά είτε γοργά και σβέλτα
θα συναντήσει την κοινή που 'χουν οι στάλες μοίρα
σ' ελώδεις ακροποταμιές που σχηματίζουν δέλτα
και σ' άλλη κοίτη απέραντη, θαμμένη στην αλμύρα

Εκεί, μέσα σε δύσοσμη φθορά νερών στασίμων
εν μέσω αλγών θανατερών σε οδυνηρά τενάγη
υπό τους ήχους στεναγμών και θρήνων νεκρωσίμων
νέο ταξίδι ξεκινά προς άγνωστα πελάγη