Σ' ένα σταθμό, πολύ παλιά, περίμενα το τρένο

και σ' έναν τοίχο διάβασα τούτο το γνωμικό:

"Των ζώντων, όχι των νεκρών, ανάσταση προσμένω!"

κι ο νους μου στροβιλίστηκε, για λίγο να σκεφθώ

 

Τι τάχατες ανάσταση, ως λέξη, να σημαίνει;

Του τρένου τάχα της ζωής ποιος είν' ο προορισμός;

Ο τοιχογράφος άραγε τι τάχα να προσμένει;

Ποιος είναι τάχα ζωντανός και ποιος είναι νεκρός;

 

Αίφνης η σκέψη μου γοργά κάλπασε σαν το άτι

στον θάνατο, που κάποτε θε να μ' επισκεφθεί...

Το σώμα μου φαντάστηκα να κείται σε κρεβάτι,

εμπύρετο να φλέγεται και να ψυχορραγεί,

 

να κηλιδώνουν αίματα τα κάτασπρα σεντόνια,

ρόγχοι να σχίζουν άσπλαχνα τη νεκρική σιγή,

να βλέπω, σαν παραίσθηση, φάσματα και τελώνια,

η σάρκα μου να φθείρεται, να λιώνει σαν κερί

 

Ο νους μου καταφύγιο για νά βρει απ΄την οδύνη

θα 'ψαχνε τότες μοναχά σε κάποιο παρελθόν,

τίποτα πια το ηδονικό δεν θα 'χε εναπομείνει

στο μέλλον το αόρατο και στο αλγεινό παρόν

 

Η σκέψη θα πετάριζε, σα να 'ταν νυχτερίδα,

σ' όλες εκείνες τις στιγμές που πρόσφερα χαρά,

που κάποιον παρηγόρησα χαρίζοντας ελπίδα,

που αυτοσκοπό θεώρησα την κάθε προσφορά

 

Η σάρκα μου θα σάπιζε μέσα σε κάποιο μνήμα

μα κάποιος θα θυμότανε την όμορφη στιγμή

τη θλίψη του που σκόρπισα στου πέλαγου το κύμα,

το χαμογέλιο που έκανα στα χείλη του ν' ανθεί

 

Μπορεί και να φτερούγιζε η σκέψη μου σ' εκείνα

που έγραψα και συνέθεσα με τέχνη στο χαρτί...

Στο μνήμα μου το άχαρο θ' ανθίζανε σαν κρίνα,

σε στρατοκόπους άγνωστους θα χάριζαν πνοή

 

Δημιουργία, προσφορά και υστεροφημία,

τούτα είν' η ανάσταση των ζωντανών, θαρρώ...

Τούτα μόνο να δώσουνε μπορούν παραμυθία

σαν το ταξίδι της ζωής αρχίζει το στερνό

 

...

 

Όμως το τρένο έρχεται! Το βλέπω, σαν το φίδι,

να σύρεται ζυγώνοντας τις ράγες του σταθμού...

Ένα καινούριο ξεκινά, μοναδικό ταξίδι,

ν' απλώσει τους ορίζοντες στα πέλαγα του νου

 

Στο πίσω σαν εστάθηκα του τρένου το βαγόνι

καθώς κινούσε κοίταξα τον άδειο τον σταθμό...

Και μιας εικόνας θύμηση, κι ας πέρασαν οι χρόνοι,

στη μνήμη μου χαράχτηκε, με νόημα κρυφό:

 

Απόγευμα φθινόπωρου, δεντρά φυλλορροούσαν,

και κάθε φύλλο χάραζε μοναδική τροχιά...

Όσο κι αν στροβιλίζονταν, στο τέλος ακουμπούσαν

μοιραία, στη χωμάτινη της γης την αγκαλιά

 

Όμως μέχρι ν' απαντηθούν με την κοινή τους μοίρα,

όλο ζωντάνια χόρευαν στου αγέρα τις ριπές...

Γνωρίζαν πως στην αγκαλιά, της γης δεν θα 'ναι φύρα

μα θ' αποτίσουν λίπασμα στων φύλλων τις γενιές.

Προβολές: 150

Σχόλιο από τον/την Manuel Adams στις 15 Απρίλιος 2011 στις 23:26
πολύ καλόοοο!!!καλό βράδυ
Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 16 Απρίλιος 2011 στις 3:20

Μετά απ' αυτό που διάβασα εδώ, το δικό μου γραπτό, μου φαίνεται, σαν "φτωχός συγγενής"

 

Τι να πρωτοθαυμάσεις!

 

Δημιουργία, προσφορά και υστεροφημία,

τούτα είν' η ανάσταση των ζωντανών, θαρρώ...

 

Αυτό είναι!!!

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 16 Απρίλιος 2011 στις 3:20

Για να είμαι ειλικρινής, όταν "έπιασα"το θέμα, ψυχοπλακώθηκα... Καθόλου καλά δεν πέρασα.

Αντίθετα, τώρα είναι διαφορετική η αίσθηση και η διάθεση....!!!

 

Άσε που νιώθω και καμάρι, που με αφορμή κάποιες γραμμές μου, προέκυψε αυτό το υπέροχο Ποίημα!!!!

 

Καλό ξημέρωμα

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 16 Απρίλιος 2011 στις 8:42

Δημιουργία, προσφορά και υστεροφημία,

τούτα είν' η ανάσταση των ζωντανών, θαρρώ...

Καταπληκτικο!!!

Γραφεις!!!

καλημερα

Σχόλιο από τον/την Liontas στις 16 Απρίλιος 2011 στις 8:49

Ειρήνη μου, το γραπτό σου δεν είναι καθόλου "φτωχός συγγενής"! Πώς είναι δυνατόν το έργο της "νονάς" (εσύ) να είναι πιο φτωχό από το έργο του "βαφτησιμιού" (εγώ); :-)

 

 

 

 

Σχόλιο από τον/την Κωνσταντίνος Μαλάμος στις 16 Απρίλιος 2011 στις 9:49

Ωραιότατο ............!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

Καλημέρα !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σχόλιο από τον/την αισχυλος στις 16 Απρίλιος 2011 στις 15:25
μπραβο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!  ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Σχόλιο από τον/την Παντελής στις 17 Απρίλιος 2011 στις 5:29

υπέροχο και παρήγορο το ποίημα σου Λιόντα.

 

καλή Κυριακή των Βαγιών.

Σχόλιο από τον/την diji grampsas στις 17 Απρίλιος 2011 στις 10:37

πολυ ωραιο καλημερα!

Σχόλιο από τον/την Κατερίνα στις 18 Απρίλιος 2011 στις 1:30
τουλάχιστον καταπληκτικό,
εξαιρετικά ενδιαφέρον ποίημα , που γαληνεύει από την μια
κι από την άλλλη βάζει σε σκέψεις τον αναγνώστη!

Σχόλιο

Πρέπει να είστε μέλος του Ποιητική γωνιά για να προσθέσετε σχόλια!

Γίνετε μέλος του Ποιητική γωνιά

Στατιστικά ιστοσελίδας


Βίντεο

Σήμα

Γίνεται φόρτωση...

Φόρουμ

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ

Ξεκίνησε από τον/την Βαγγέλης Βουτσίνος 10 Φεβ. 0 Απαντήσεις

Η Ποίησή μου

Ξεκίνησε από τον/την Βαγγέλης Βουτσίνος 10 Φεβ. 0 Απαντήσεις

ἡ κατάρα τῆς Ἀθηνᾶς

Ξεκίνησε από τον/την Ἰάνης Λὸ Σκόκκο Ιουν 29, 2023. 0 Απαντήσεις

μαζὺ μὲ τὴν ἐπάνοδό μου, αὐτό

Ξεκίνησε από τον/την Ἰάνης Λὸ Σκόκκο. Τελευταία απάντηση από τον/την Ἰάνης Λὸ Σκόκκο Ιουν 19, 2023. 1 Απάντηση

© 2024   Created by Nikolakakos Georgios (spartinos).   Με την υποστήριξη του

Διακριτικά  |  Αναφορά προβλήματος  |  Όροι χρήσης

SEO Services