(Βρισκόμαστε μέσα σε έναν σκουπιδοντενεκέ. Εκεί ζουν λογής λογής σκουπίδια... Από αυτά, υπάρχουν τρία που αγωνίζονται - το καθένα για λογαριασμό του - να φτάσουν στην κορυφή του σκουπιδοντενεκέ και να κυριαρχήσουν στα υπόλοιπα: η Λεμονόκουπα, η Μπανανόφλουδα και το Ψαροκόκκαλο! Η Μπανανόφλουδα, παλιά οπαδός του Ψαροκόκκαλου, έχει ξεφύγει από τη σφαίρα επιρροής του και προσπαθεί να το ρίξει στον πάτο του ντενεκέ. Η Λεμονόκουπα επωφελείται από τη φαγωμάρα τους, για να επικρατήσει…

Αρσενικών και θηλυκών πώς πρέπει να 'ν' η σχέση

είν' ένα ζήτημα μεστό ψευδών στερεοτύπων,

στέφανος είν' ακάνθινος, που πρέπει να φορέσει

όποιος ακούσει την ηχώ γλυκών ερωτοχτύπων

Μελέτησα τον έρωτα που νιώθουν τα ζουλάπια

κι όσους το κόρτε παίζουνε στα δάχτυλα τα δέκα,

μα μήτε αυτοί με δίδαξαν μήτε και τα κιτάπια

πώς πρέπει να σχετίζονται ο άνδρας κι η γυναίκα

Ιδέα θέλοντας στο νου ν' ανάψει σα λυχνάρι

ερεύνησα…

Καταμεσής στο πέλαγος του χώρου και του χρόνου

φέγγει σαν φάρος τηλαυγής η νήσος του Ηλίου,

που δεν γνωρίζει τα δεσμά της λύπης και του πόνου

τις μεταπτώσεις των καιρών και τη φθορά του βίου

Στη νήσο τούτη φύεται της νιότης το βοτάνι

που' χει μορφή αθέατη, σα να 'ταν άμμου κόκκος,

και τρέφεται μ' αθάνατο, χωμάτινο χαρμάνι

που ραίνει με ροδόνερο ο γραίγος κι ο σιρόκος

Κανείς δεν είδε τα νερά της νήσου τα…

Έν' αυγουστιάτικο πουρνό

στης θάλασσας το κύμα

βουτούσα και σκεφτόμουνα

ποιο τάχα να 'ν' το νήμα

του κόσμου τούτου, της ζωής,

τ' ουράνιου του βάθους

και τάχα ποιος να 'ν' ο βυθός

του ανθρώπινου του πάθους

Και καθώς ενατένιζα

του βένθους τα χαλίκια,

τα χτένια και τα όστρακα

που κρύβονται στα φύκια

βλέπω να φέγγει σύθαμπα

σαν τ' ουρανού το δείλι,

μισοκρυμμένο στον…

"Εγώ είμ' η Βέργα τ' Αλμυρού

κι όσα με βρούσι τα μπορού..."

Εσύ, του Νότου καύχημα, του Ταίναρου βλαστάρι

πατρίδα πετρογέννητη, μοιρολογίστρα Μάνη

που έχεις προγόνους σου θεούς, τον Άδη και τον Άρη,

εσύ λαμπρό κι απάνεμο των Σπάρτακων λιμάνι

Της πέτρας είσαι γέννημα και του λιοδέντρου θρέμμα,

λιθάρια είναι τα πλούτη σου, λαλούδες τα προικιά σου

ζυμώθηκες μες στη φωτιά μέσα σε λάδι και αίμα

και τ' άνθη…

Συ του φθινόπωρου αδελφή και κόρη του χειμώνα

λουλουδιασμένη άνοιξη, που πνέεις ευωδία,

που χρωματίζεις τα δεντρά και τ' άνθη του λειμώνα

συ που η πρώτη σε γεννά του χρόνου ισημερία

Οι άνθρωποι διαχρονικά το κάλλος σου εξυμνούνε

και πλήθος στιχουργήματα πλέκουνε προς τιμή σου,

ακόμη δε και τα παιδιά σε γλυκοτραγουδούνε

με τα χελιδονίσματα που ψάλλουν στη γιορτή σου

Των ανθοδέντρων τη θωριά με χάρη καλλωπίζεις

οι…

Χαίρετε, άνθρωποι.

Μην απορείτε που σας απευθύνω τον λόγο.

Με γνωρίζετε. Πάντα με γνωρίζατε. Δεν με θυμάστε προς στιγμήν, αλλά θα καταλάβετε ποιος είμαι - αν συνεχίσετε την ανάγνωση. Λυπάμαι, αλλά φοβάμαι πως αν σας αποκαλύψω την ταυτότητά μου, δεν θα διαβάσετε αυτά που σας έχω γράψει. Βλέπετε, με μισείτε κι εσείς - κι ας μη σας πείραξα ποτέ. Με έχετε δει ελάχιστες φορές, αλλά με αποστρέφεστε. Παρ' όλο που είμαι δειλός και σας αποφεύγω. Και παρ' όλο που όσες…

Συ γέροντα σεβάσμιε, χιονοστεφή χειμώνα,

που στις εικοσιμιά και δυό του κάθε Δεκεμβρίου

τον ερχομό σου προμηνεί, καθ' όλο τον αιώνα,

η έλευση του δεύτερου του ηλιοστασίου

Στον χρόνο σου τα έμψυχα, φυτά, ζώα κι ανθρώποι

στα μύχιά τους στρέφονται και μοιάζουν πως κοιμούνται...

Η παγωμένη σου  θωριά και οι ψυχροί σου…

Τα δυό σου χείλη γεύτηκα

κοντά στο Λουμπαρδιάρη

υπό το βλέμμα το άγρυπνο

του Βέγα και του Αντάρη

Και σαν τα γεύτηκα ξανά

στο άλσος της Καστέλλας

είχαν επίγευση μελιού

καρδάμου και κανέλας

Τα δυό σου χείλη όαση

γινήκαν της ερήμου

και με κρυστάλλινα νερά

ποτίσαν την ψυχή μου

Τα χείλη σου με κέρασαν

το κέντημα του οίστρου

και την αγέρινη πνοή

του δροσερού…

Σ' ένα σταθμό, πολύ παλιά, περίμενα το τρένο

και σ' έναν τοίχο διάβασα τούτο το γνωμικό:

"Των ζώντων, όχι των νεκρών, ανάσταση προσμένω!"

κι ο νους μου στροβιλίστηκε, για λίγο να σκεφθώ

Τι τάχατες ανάσταση, ως λέξη, να σημαίνει;

Του τρένου τάχα της ζωής ποιος είν' ο προορισμός;

Ο τοιχογράφος άραγε τι τάχα να προσμένει;

Ποιος είναι τάχα ζωντανός και ποιος είναι νεκρός;

Αίφνης η σκέψη μου γοργά κάλπασε σαν το…

Συ τέκνο του καλοκαιριού, πατέρα του χειμώνα,

πολύχρωμο φθινόπωρο, που στις εικοσιμία

κάθε Σεπτέμβρη ξεκινάς καθ' όλο τον αιώνα,

συ που φυλάς τη δεύτερη του χρόνου ισημερία

Το ντύμα δέντρων αρκετών με χάρη το αλλάζεις

και πορτοκαλοκόκκινα τα φύλλα ζωγραφίζεις

κι αφού τα στρώσεις καταγής, σαν πάπλωμα, σκεπάζεις

τη μάνα γη, που με καρπούς τα σπλάχνα της γεμίζεις

Ρομαντικό φθινόπωρο, που σ' αγαπά ο…

Στο μαγειρείο των Μουσών

ζυμώνουμε με στίχους

και καρυκεύουμε τον νου

αλέθοντας τους ήχους!

Ακούστε τώρα, το λοιπόν,

ποιητικά μου όντα,

μια συνταγή μαγειρικής

από τον θείο Λιόντα:

(έτη τριαντατέσσερα

μιας κι έχω ηλικία,

το "θείος" μην το πάρετε

στην κυριολεξία!)

Του βίου σας τα άσματα,

μελωδικά και φάλτσα,

στύψτε τα μέσα στην ψυχή

μέχρι να γίνουν…

Συμποιητές πεινάσατε;

Να βάλω μακαρόνια;

"Άλλο να φάμε θέλουμε,

αυτά τα τρώμε χρόνια!"

Να βάλω μήπως όσπρια;

Φασόλια ή ρεβύθια;

"Είσαι πολύ ξενέρωτος,

βρε μάγειρα, αλήθεια!"

Του στομαχιού σας, πείτε μου,

πώς θα χαρεί το βίτσιο;

Να βάλω μήπως μουσακά;

Μη θέλετε παστίτσιο;

"Μας προκαλεί αντίλογο

τι θα' μπει στην κοιλιά μας!

Εμείς θέλουμ' ομόνοια

με όλη την καρδιά…

Το μικρό ποίημα που ακολουθεί αποτελεί αφιέρωμα στο "Γυμνό Κορίτσι", ένα από τα αγαπημένα μου μυθιστορήματα, που γράφτηκε το 1964 από τον Νίκο Αθανασιάδη. Η υπόθεση του μυθιστορήματος (αναγκαία για την κατανόηση του αφιερώματος) είναι, πολύ περιληπτικά, η εξής: σε ένα χωριό της Μυτιλήνης κατοικεί μια κοπέλα (η Αγγέλα) με τον πατέρα και τα μικρότερα αδέλφια της (τους οποίους και φροντίζει) για την οποία λέγεται ότι είναι γοργόνα και ότι σχετίζεται ερωτικά με ένα μεγάλο δελφίνι του πελάγους…

Ρωτήθηκα σα γράφτηκα,

ως μέλος που εντάχθηκα,

τι μ' έφερε εδώ...

Να είμαι, θέλω, ειλικρινής

και με δυό λόγια της ψυχής

με τούτα απαντώ:

Με φέρνει η αγωνία

για να' βρω μια γωνία

να ποιητολογώ...

Στης ποίησης το σπίτι,

σα χιονιστό σπουργίτι,

μπαίνω να ζεσταθώ...

Απόρθητα κι αν αφεθούν

κάποια του ονείρου κάστρα,

ο νους μας θα υψικρατεί,

θα διώχνει νέφη και βροχή

και θ' ατενίζει τ' άστρα...

Χαίρετε.