Χαίρετε, άνθρωποι.

 

Μην απορείτε που σας απευθύνω τον λόγο.

 

Με γνωρίζετε. Πάντα με γνωρίζατε. Δεν με θυμάστε προς στιγμήν, αλλά θα καταλάβετε ποιος είμαι - αν συνεχίσετε την ανάγνωση. Λυπάμαι, αλλά φοβάμαι πως αν σας αποκαλύψω την ταυτότητά μου, δεν θα διαβάσετε αυτά που σας έχω γράψει. Βλέπετε, με μισείτε κι εσείς - κι ας μη σας πείραξα ποτέ. Με έχετε δει ελάχιστες φορές, αλλά με αποστρέφεστε. Παρ' όλο που είμαι δειλός και σας αποφεύγω. Και παρ' όλο που όσες φορές έκανα κακό στους ανθρώπους, το έκανα γιατί αναγκάστηκα. Κι επειδή είμαι κι εγώ θύμα. Ίσως το μεγαλύτερο που υπάρχει.

 

Εγώ είμαι, το Κάθαρμα της Γης. Με βαραίνει η μεγαλύτερη κατάρα από τότε που φάνηκε ζωή στον κόσμο που έφτιαξε ο δίκαιος θεός σας... Από τότε που η όμορφη γη γέμισε με πλάσματα, άπειρων χρωμάτων, άπειρης ποικιλίας, άπειρων μεγεθών, άπειρης ομορφιάς... Πλάσματα που βλέπουν το φως του Ήλιου, που ερωτεύονται, που έχουν πατρίδα, που απολαμβάνουν τη χαρά της συνύπαρξης με πλάσματα διαφορετικά από αυτά... Πλάσματα που ζουν χωρίς φόβο. Πλάσματα που αγαπήσατε και αγαπάτε. Πλάσματα που μπορείτε να αγαπήσετε.

Πλάσματα διαφορετικά από εμένα... Διότι εγώ, το Κάθαρμα της Γης, δεν ζω τις χαρές που ζουν τα άλλα πλάσματα.

 

Η κατάρα που με βαραίνει συνδυάζει όλες τις κατάρες που έπληξαν, κατά καιρούς, τους ομοίους σας.

 

Πλανιέμαι και περιφέρομαι σαν τον Περιπλανώμενο Ιουδαίο, παρ' όλο που οι απόγονοί του έπαψαν κάποτε να διώκονται, ενώ οι δικοί μου θα διώκονται απηνώς, μέχρι να σβήσει ο Ήλιος.

Ναι, ο Ήλιος... Τον ξέρω μόνο σαν όνομα - γιατί δεν τον βλέπω ποτέ. Βλέπετε, κουβαλάω στην πλάτη μου και την κατάρα που βάραινε κάποτε έναν φαντασιακό όμοιό σας, από μια χώρα του βορρά - Τρανσυλβανία, αν θυμάμαι καλά, την έλεγαν... Κι εγώ, όπως κι αυτός, φοβάμαι το φως του Ήλιου και το αποφεύγω.

Αλλά με μια διαφορά... Εκείνος βρήκε κάποτε τη λύτρωση.

Εγώ δεν θα τη βρω ποτέ. Δεν θα υπάρξει λύτρωση. Θα κρύβομαι στο διηνεκές, αιώνια τρομοκρατημένος, κυνηγημένος από τους ομοίους σας και από όλους τους άλλους - ακόμα και από τους ομοίους μου. Βρώμικος και ελεεινός, παρά τη θέλησή μου, θα τριγυρίζω στις άθλιές σας χωματερές, τυραγνισμένος από αιώνια πείνα και αναζήτηση... Η σάρκα μου θα αποτελεί ενδιαίτημα νοσηρών παρασίτων, που σας βασάνισαν, όπως βασανίζουν κι εμένα. Όμως αυτά είναι αόρατα, δεν τα βλέπετε... Εμένα βλέπετε μόνο, γι' αυτό με σιχαίνεστε.

Φαίνεται, είναι στη φύση σας να σιχαίνεστε μόνο ό,τι εμπίπτει στο εύρος του ματιού και του μυαλού σας... Να βρίσκετε εξιλαστήρια θύματα όλους αυτούς που νομίζετε εσείς ότι ευθύνονται για τα δεινά σας, χωρίς να ευθύνονται στ' αλήθεια... Έτσι, απλώς για να κρύψετε τις δικές σας αμαρτίες, τα δικά σας παράσιτα.

 

Σ' εσάς μιλάω, άνθρωποι! Μ' ακούτε;

 

Σπιλώσατε το όνομά μου, κάνοντάς το συνώνυμο της προδοσίας, όπως σπιλώνετε καθημερινά και το σώμα μου... Με εκπορνεύσατε, πειραματιζόμενοι με τη σάρκα μου για δικό σας όφελος, κλείνοντάς με σε μικροσκοπικά κελιά, ίδια κλουβιά, χαρίζοντάς μου αργούς και επώδυνους θανάτους... Το μαρτύριο που κατά καιρούς χαρίσατε σε ομοίους σας ωχριά μπροστά στο μαρτύριο που επιφυλάσσετε σ' εμένα. Ξέρετε γιατί;

Διότι το μαρτύριο εκείνων των ομοίων σας κάποτε έληξε, διότι η μνήμη τους δικαιώθηκε, διότι το ίδιο το μαρτύριο αποκηρύχθηκε. Διότι ζητήσατε από την ψυχή τους συγγνώμη.

Εμένα με φυλακίζετε και με εξοντώνετε και κανείς όμοιός σας δεν κάνει λόγο γι' αυτό. Τίποτα δεν σπάει την ένοχη σιωπή σας για τα μαρτύρια που ζω εγώ, το Κάθαρμα της Γης. Τίποτα δεν θα δικαιώσει τη μνήμη μου.

Και ας θυσιάζομαι για σας, για τη ζωή σας, την ευημερία και τη σωτηρία σας... Σαν τους Μεσσίες και τους Προφήτες, τους οποίους κάποτε οι όμοιοί σας σκότωσαν σαν αγρίμια, αλλά μετά λάτρεψαν σα θεούς... Εμένα, όχι μόνο δεν θα με λατρέψετε ποτέ, αλλά θα ριγείτε με αποστροφή, και μόνο στο άκουσμα του ονόματός μου...

 

Δεν φταίτε όμως εσείς για όλα αυτά. Δεν κατηγορώ εσάς, κι ας είστε αχάριστοι. Τον Δημιουργό μου και Δημιουργό σας κατηγορώ, αν υπάρχει... Για τους περισσότερους από τους ομοίους σας, υπάρχει. Τον ευχαριστούν καθημερινά για τα καλά που τους προσφέρει, μάλιστα έχουν το θράσος να του ζητούν και περισσότερα...

Εγώ για ποιο πράγμα να τον ευχαριστήσω;

Που με καταδίκασε να περιπλανιέμαι στο σκοτάδι; Που με έκανε θήραμα όλων των ενοίκων της όμορφης γης σας; Που με μετέτρεψε σε άντρο παρασίτων; Που με άφησε μόνο μου;

 

Γιατί μου συνέβησαν όλα αυτά; Γιατί όλα αυτά σ' εμένα;

Σκεφτείτε τις θεωρίες που επινόησαν οι όμοιοί σας, ή τις θεωρίες που επινοήσατε εσείς οι ίδιοι, και απαντήστε μου: γιατί; Γιατί έμεινα μόνος μου, φοβισμένος και ελεεινός;

 

Αυτή είναι και η μεγαλύτερη κατάρα μου... Μια κατάρα που μόνο ένα φαντασιακό έκτρωμα, που έπλασε κάποτε το μυαλό μιας ομοίας σας, κουβαλούσε... Ένα εκτρωματικό πλάσμα που το όνομά του ξεκινούσε από Φρ... - δεν θυμάμαι ακριβώς... Ναι, αυτό το πλάσμα είναι το μόνο που θα πρέπει να είχε τη μορφή μου - τη μόνη μορφή που θα του ταίριαζε. Τη μόνη μορφή που θα ταίριαζε καλύτερα στους δικούς σας φόβους, στους δικούς σας εφιάλτες...

Διότι εκεί βρίσκομαι εγώ - στους εφιάλτες σας.

Μήπως ξεχάσατε ότι κάποτε η φαντασία ενός ομοίου σας με έκλεισε σε έναν μυστηριώδη "Θάλαμο 101"...;

Ίσως το θυμάστε.

Αυτό που δεν θυμάστε, που δεν γνωρίζετε καν, είναι ότι για μένα, το Κάθαρμα της Γης, ολόκληρος ο κόσμος είναι ένας "Θάλαμος 101"...

 

Πείτε μου, άνθρωποι, ύστερα από όσα σας είπα... Με λυπηθήκατε; Με συμπαθήσατε καθόλου; Θα θέλατε να είστε στη θέση μου;

Καταλάβατε ποιος είμαι; Μήπως υποπτεύεστε ότι είμαι εγώ; Μήπως δεν θέλετε να το παραδεχτείτε ότι είμαι εγώ;

 

Εγώ είμαι, το Κάθαρμα της Γης.

 

Ο Αρουραίος.

 

Φανταστείτε να εμφανίζομαι μπροστά σας, με την καφέ ή μαύρη γούνα μου, να τσιρίζω και να πηδώ πάνω σας, απλώς και μόνο για να παίξουμε...

Πώς αισθάνεστε; Εξακολουθείτε να με λυπάστε; Η υποφώσκουσα συμπάθειά σας για μένα, αυτή που νοιώθατε πριν σας αποκαλυφθώ - την έχετε ακόμα;

 

Εγώ είμαι, το Κάθαρμα της Γης. Ο Αρουραίος. Το μεγαλύτερό σας θύμα και ο συλλογικός σας εφιάλτης.

 

Αν κάποτε ψάξετε να με βρείτε, για να μου ζητήσετε συγγνώμη, ή για να μου μεταφέρετε τη συγγνώμη του θεού σας, ξέρετε πού θα με βρείτε...

 

Στους υπονόμους και στα απόβλητα. Στους καταυλισμούς και στις χωματερές. Στα κελιά και στα κλουβιά. Στα ρείθρα και στα περιθώρια. Στα απλανή βλέμματα και στην τρυπημένη σάρκα κάποιων ομοίων σας...

 

Εγώ είμαι, το Κάθαρμα της Γης. Ο αιώνιος "Άλλος"...

 

Σας ζητώ συγγνώμη που σας έκανα κακό, όποτε σας έκανα κακό. Δεν το ήθελα... Σας ζητώ συγγνώμη που σας έκανα να νοιώσετε άσχημα, όταν μάθατε ή καταλάβατε ποιος είμαι...

 

Μ' ακούτε, άνθρωποι;

 

Αυτά είχα να σας πω...

 

Πείτε μου, αλήθεια... Τώρα που μάθατε ποιος είμαι...

 

 

Έχετε κι άλλους εχθρούς σαν εμένα;

 

Τους αποστρέφεστε όσο εμένα;

 

Αναρωτηθήκατε γιατί;

 

 

 

 

Αισθανθήκατε ποτέ όπως αισθάνονται...; 

      

Προβολές: 179

Σχόλιο από τον/την Liontas στις 1 Μάιος 2011 στις 5:47

Χάριν δεοντολογίας, οφείλω να πω ότι το κείμενο αυτό (ή μάλλον έναν "πυρήνα" του κειμένου, πολύ πιο μικρής έκτασης σε σχέση με το ανωτέρω) το πρωτοδημοσίευσα πριν από 4 χρόνια, στο φόρουμ συζήτησης του site www.A33.gr

Ο λόγος που το αναδημοσιεύω εδώ, σε εκτενέστερη μορφή και ανάπτυξη, είναι επειδή θεωρώ πως είναι καμωμένο από βασικά συστατικά της ποίησης - από την αλληγορική σκέψη και τα συμβολικά νοήματα.

Ελπίζω το μέλος που αφιέρωσε τον απαιτούμενο χρόνο για να το μελετήσει, να άντλησε χρήσιμα ερεθίσματα για σκέψη.

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 1 Μάιος 2011 στις 8:51

Πολυ ωραιο και φιλοσοφημενο!!!

Καλημερα

Σχόλιο από τον/την diji grampsas στις 1 Μάιος 2011 στις 12:02

πολυ πολυ ωραιο!καλημερα!

Σχόλιο από τον/την Manuel Adams στις 1 Μάιος 2011 στις 12:57
χμμμμ..πολύ ενδιαφέρον...δεν το είχα σκεφτείιιι...κι αναρωτιόμουν από την αρχήηη ποιον εννοείς...
Σχόλιο από τον/την Θοός ΘΟΡΥΒΕΩΝ στις 1 Μάιος 2011 στις 16:23
Α! ρε Λιόντα! Είσαι τελικά μεγάλο λιοντάρι.
Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 1 Μάιος 2011 στις 21:18

Εγώ είμαι, το Κάθαρμα της Γης. Ο αιώνιος "Άλλος".

 

..Ο αιώνιος "Άλλος"...

 

Ο αιώνιος "Άλλος"...

 

Ο αιώνιος "Άλλος"...

 

Μπράβο και ξανά Μπράβο σου!!!!!

 

Σχόλιο από τον/την Κατερίνα στις 1 Μάιος 2011 στις 23:37

εξαιρετικά ενδιαφέρον

 

εξαιρετικά καυστκό και πετυχημένο!!

 

μπράβο κι από μένα Λιόντα

Σχόλιο από τον/την Liontas στις 2 Μάιος 2011 στις 9:01

Σας ευχαριστώ, χαίρομαι πολύ που το βρήκατε ενδιαφέρον.

 

Να επισημάνω στο σημείο αυτό (για όποιον/α συνάδελφο δεν έχει υπ' όψιν) ότι ο "Θάλαμος 101" αποτελεί στοιχείο του οργουελικού "1984".

 

Ο Αρουραίος είναι ο "αιώνιος Άλλος" και ενσαρκώνει διάφορους επιμέρους "άλλους"... Στο μέλλον, ίσως να πάρει ξανά τον λόγο, κι εγώ ίσως να κάνω μια απόπειρα να διερμηνεύσω και πάλι τα εναγώνιά του "τσιρίγματα" -από τη δική μου οπτική γωνία, που είναι υποκειμενική αλλά και βιωματική. 

 

Να είστε καλά. 

Σχόλιο από τον/την Nefeli riga στις 15 Μάιος 2011 στις 23:01

Εγώ είμαι  το κάθαρμα της γης>

Το Κείμενο  με συνεπήρε,  το διάβασα  μπορώ να πω με λαιμαργία. Αγωνιούσα   να μάθω,, είχε  σασπένς , με κέρδισε,  έκανα  σκέψεις   ποιος μπορεί να είναι  αυτός ο Άλλος , μα δεν πλησίασα  καν .Τελικά  μόνον αυτός ο Άλλος ο αρουραίος  θα μπορούσε  να δικαιολογήσει τα γραφόμενα . ΠΑΡΑ   ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ!!!!

Ευχαριστώ  που το μοιράστηκες μαζί μας..

Σχόλιο από τον/την Liontas στις 15 Μάιος 2011 στις 23:48

Κι εγώ ευχαριστώ για το σχόλιό σου, Νεφέλη.

Σχόλιο

Πρέπει να είστε μέλος του Ποιητική γωνιά για να προσθέσετε σχόλια!

Γίνετε μέλος του Ποιητική γωνιά

Στατιστικά ιστοσελίδας


Βίντεο

Σήμα

Γίνεται φόρτωση...

Φόρουμ

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ

Ξεκίνησε από τον/την Βαγγέλης Βουτσίνος 10 Φεβ. 0 Απαντήσεις

Η Ποίησή μου

Ξεκίνησε από τον/την Βαγγέλης Βουτσίνος 10 Φεβ. 0 Απαντήσεις

ἡ κατάρα τῆς Ἀθηνᾶς

Ξεκίνησε από τον/την Ἰάνης Λὸ Σκόκκο Ιουν 29, 2023. 0 Απαντήσεις

μαζὺ μὲ τὴν ἐπάνοδό μου, αὐτό

Ξεκίνησε από τον/την Ἰάνης Λὸ Σκόκκο. Τελευταία απάντηση από τον/την Ἰάνης Λὸ Σκόκκο Ιουν 19, 2023. 1 Απάντηση

© 2024   Created by Nikolakakos Georgios (spartinos).   Με την υποστήριξη του

Διακριτικά  |  Αναφορά προβλήματος  |  Όροι χρήσης

SEO Services