Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Ωδή στον Χειμώνα

Συ γέροντα σεβάσμιε, χιονοστεφή χειμώνα,

που στις εικοσιμιά και δυό του κάθε Δεκεμβρίου

τον ερχομό σου προμηνεί, καθ' όλο τον αιώνα,

η έλευση του δεύτερου του ηλιοστασίου

Στον χρόνο σου τα έμψυχα, φυτά, ζώα κι ανθρώποι

στα μύχιά τους στρέφονται και μοιάζουν πως κοιμούνται...

Η παγωμένη σου θωριά και οι ψυχροί σου τρόποι

την άφιξή σου καθιστούν ως λόγο να λυπούνται

Στη χειμερία νάρκη σου μπορεί και να θωρούνε

αλληγοριά του θάνατου και της στενοχωρίας...

Θυμίζεις μάλλον εποχές που κλαίνε και πενθούνε

κι αντάρα βγάζουν οι ψυχές, κι αχό της τρικυμίας

Όμως μην τάχα λησμονούν πως το λευκό σου χιόνι

τους παρωθεί ν' αποζητούν των άλλων τη βοήθεια;

Μην τάχα αντί για σάβανο, ζεστό είναι σεντόνι

που την καρδιά τους την κρατά θερμή μέσα στα στήθια;

Χειμώνα δισυπόστατε, του Ιανού βλαστάρι,

ενός θεού διπρόσωπου στη Ρώμη την αρχαία,

που τ' όνομά του χάρισε στο γιο σου, το Γενάρη,

εσύ ξανοίγεις των ετών και κλείνεις την αυλαία

Το τέλος είσαι κι η αρχή των ημερολογίων,

φίδι που κουλουριάζεται και την ουρά δαγκώνει,

και μες στο διηνεκές καιρών και χρόνων αιωνίων

το ουροβόρο σχήμα σου τα πλάσματα κυκλώνει

Την πρώτη και την έσχατη του έτους την ημέρα

κόρες τις έχεις, μια κι εσύ τους χρόνους γεφυρώνεις...

Μάθε τον τρόπο και σ' εμάς, χιονοσκεπή πατέρα,

πώς με του ψύχους την πνοή τα τέκνα σου φιλιώνεις

Το ρόλο παίζεις κάποιου εχθρού, γι' αυτό και μεταξύ τους

την κάκια και τη μάνητα εντός ορίων θέτεις...

Τη μαύρη βαρυχειμωνιά που κρύβουν στην ψυχή τους

σε τάξη βάζεις έντεχνα, σα να 'σουν νομοθέτης

Όμως, ρήγα χιονόλευκε και πολικέ αστέρα,

μετρίασε για χάρη μας του νου τις καταιγίδες,

τις τραμουντάνες της καρδιάς για λίγο κάνε πέρα

και ζέστανέ μας την ψυχή με ημέρες αλκυονίδες

Γέροντας είσαι αυστηρός και τρυφερός συνάμα,

κι εμείς για σένα είμαστε παιδιά μαζί κι εγγόνια...

Στη στοργική αγκάλη σου κράτησέ μας αντάμα

να μας λευκάνουν την ψυχή τα παστρικά σου χιόνια

Προβολές: 99

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 5 μέλη

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 28 Απρίλιος 2011 στις 6:23: Καταπληκτικο!!!

Την καλημερα μου

Σχόλιο από τον/την diji grampsas στις 28 Απρίλιος 2011 στις 19:41: Πολύ Καλό!!!

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 29 Απρίλιος 2011 στις 1:12: Το τέλος είσαι κι η αρχή των ημερολογίων,

φίδι που κουλουριάζεται και την ουρά δαγκώνει

Τι να πάρω και τι να αφήσω....

Κάτι τέτοια μόνο από κανονικό ΠΟΙΗΤΗ γράφονται!!!!!!!!

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 29 Απρίλιος 2011 στις 1:14: Ελπίζω να σου αρέσει το τραγούδι

<iframe width="480" height="390" src="http://www.youtube.com/embed/1Nrx_RPSAOQ" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

Σχόλιο από τον/την Liontas στις 29 Απρίλιος 2011 στις 3:54: Πολύ ωραίο το τραγούδι που έβαλες Ειρήνη, δεν το ήξερα! Έχει χαρακτηριστική μελωδία... Σ' ευχαριστώ για τη μουσική σου διάνθιση! :-)

Σχόλιο από τον/την Liontas στις 29 Απρίλιος 2011 στις 4:09: Αν και δεν μ' αρέσει να μιλώ για ένα γραπτό μου (προτιμώ ν' αφήσω τον αναγνώστη να το ερμηνεύσει μόνος του), όσον αφορά αυτό συγκεκριμένα πρέπει να πω ότι κάποιοι στίχοι είναι εμπνευσμένοι από την κοινωνιολογία και όχι από τα σύμβολα, τις αλληγορίες κ.λπ.

Ως θέμα, επίσης, με δυσκόλεψε αρκετά. Δεν ήταν εύκολο να εκφράσω θετικές σκέψεις για κάτι που δημιουργεί γενικά αρνητικούς συνειρμούς...

Όπως κι αν έχει, σειρά τώρα παίρνει η άνοιξη και το καλοκαίρι. Ελπίζω η μούσα να μη μ' εγκαταλείψει... :-)

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 30 Απρίλιος 2011 στις 2:47: Λιόντα αυτό που βλέπω είναι ότι έγραψες ένα Αριστουστούργημα!

Τη μούσα την έχεις αγκαζάρει οπωσδήποτε!!!!