Η κόρη της θάλασσας (ωδή στο "Γυμνό Κορίτσι")

[Liontas]

Το μικρό ποίημα που ακολουθεί αποτελεί αφιέρωμα στο "Γυμνό Κορίτσι", ένα από τα αγαπημένα μου μυθιστορήματα, που γράφτηκε το 1964 από τον Νίκο Αθανασιάδη. Η υπόθεση του μυθιστορήματος (αναγκαία για την κατανόηση του αφιερώματος) είναι, πολύ περιληπτικά, η εξής: σε ένα χωριό της Μυτιλήνης κατοικεί μια κοπέλα (η Αγγέλα) με τον πατέρα και τα μικρότερα αδέλφια της (τους οποίους και φροντίζει) για την οποία λέγεται ότι είναι γοργόνα και ότι σχετίζεται ερωτικά με ένα μεγάλο δελφίνι του πελάγους (τον λεγόμενο "δέλφινα"). Σε μια καλύβα έξω από το χωριό εγκαθίσταται ένας νεαρός, ο Δημήτρης, για να ξεπεράσει μια ερωτική του απογοήτευση. Ο νεαρός θα ερωτευτεί τη γοργόνα-Αγγέλα και θα αισθανθεί ζήλεια για το δελφίνι, το οποίο βλέπει ως αντίζηλο και που, τελικά, σκοτώνει με το όπλο του. Τότε η Αγγέλα εξαφανίζεται για πάντα στη θάλασσα και μεταμορφώνεται η ίδια σε δελφίνι, έχοντας πρωτύτερα δηλώσει ότι θα εκδικηθεί όποιον πειράξει τον δέλφινα - που, ως δελφίνι, ήταν επικηρυγμένος από τους ψαράδες λόγω της ζημιάς που έκανε στα δίχτυα τους.

 

 

Γυμνό κορίτσι, που φυλάς μες στην ψυχή σου πένθος,

συ που δελφίνι αγάπησες αλλά σου το σκοτώσαν,

το ταίρι σου πια καρτεράς στου πέλαγου το βένθος,

οι πόνοι αφού την όψη σου τηνε μεταμορφώσαν

 

Δελφίνι γίνηκες κι εσύ και χάθηκες στο κύμα

κι όλο προσμένεις ο φονιάς να πέσει στα νερά σου,

να γδικιωθείς τ' ανθρώπινο το πάθος και το κρίμα,

που τη ζωή τη στέρησε από τον έρωτά σου

 

Τι κι αν διαβαίνουν οι καιροί, τι κι αν περνούν οι χρόνοι,

τι κι αν γιορτάζουν τη ζωή τα πελαγήσια βάθη,

του σκοτωμένου δελφινιού η μνήμη σε στοιχειώνει

κι όλο προσμένεις να φανεί, κι ας ξέρεις πως εχάθη

 

Λυπάμαι που σε πλήγωσαν οι άνθρωποι, Αγγέλα,

και που σ' ανάγκασαν να ζεις για πάντα στην αλμύρα...

Άφες αυτοίς, ουκ οίδασι στου κόσμου τους την τρέλα

πως η πικρή η μοίρα σου δική τους είναι μοίρα

 

Τα πεφταστέρια, έλεγες, στης θάλασσας το πούσι

ότι βουτούν και χώνονται σε βυθερό κοχύλι...

Τα λόγια τούτα της Εδέμ ποιος τάχα δε θ' ακούσει

και δε θα θέλει να γενείς παντοτινή του φίλη;

 

Όμως, γοργόνα του γιαλού, που ζεις στα παραμύθια,

την πίκρα λίγο ξέχασε και πάρε με απ' το χέρι...

Πόσο θ' αντέξεις να βαστάς τον πόνο μες στα στήθια;

Ξενάγησέ με στου βυθού τα παραδείσια μέρη!

 

 

 

Όλη η Ιστορία γράφεται με δελφινίσιους φόνους,

γεννιόμαστε, πεθαίνουμε, με βογγητά στα στήθια...

Κι αν κάποιο ψέμα είν' αβλαβής παρηγοριά στους πόνους,

ας προτιμούμε πιότερο το ψέμα απ' την αλήθεια

 

 

 

[Manuel Adams]

πολύ ωραίο...με έναν λόγο που μιλά μέσα μας....

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!

καλημερα

[Κωνσταντίνος Μαλάμος]

Πάρα Πολύ Όμορφο ........!!!!!!!!!!!!!!

 

Την Καλημέρα μου !!!!!!!!!!!!!!

[Τάσος Π. Δασκαλάκης]

.

Πολύ ...πολύ ωραίο !!!!!!!!!!!

 

Καλό σου απόγευμα !

[Liontas]

Επίσης, http://www.livemovies.gr/series/to-gymno-koritsi (με τα 6 επεισόδια της τηλεοπτικής διασκευής του μυθιστορήματος, που προβλήθηκε το 1982 από την ΕΡΤ)

[Ειρήνη]

Από ροή, από εικόνες, στα όλα του, Άριστο!!!!

[Κατερίνα]

με κατέπληξες !!!

[Liontas]

Χαίρομαι πολύ που σας άρεσε αυτό που έγραψα.

 

Ακόμα περισσότερο θα χαρώ, αν σας δώσει το ερέθισμα να διαβάσετε το μυθιστόρημα. Χωρίς υπερβολή, είναι ένα λογοτεχνικό γλύκισμα...

Διαβάστε το και θα με θυμηθείτε!

[Κώστας]

Ωρέ Λιόντα, εσύ  'σαι  λιόνταρος !!!!!!!!!

[Liontas]

Ένας απλός λέων του Θεού είμαι κι εγώ, εξημερωμένος και χορτοφάγος... :-)