Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Η νήσος του Ηλίου

Καταμεσής στο πέλαγος του χώρου και του χρόνου

φέγγει σαν φάρος τηλαυγής η νήσος του Ηλίου,

που δεν γνωρίζει τα δεσμά της λύπης και του πόνου

τις μεταπτώσεις των καιρών και τη φθορά του βίου

Στη νήσο τούτη φύεται της νιότης το βοτάνι

που' χει μορφή αθέατη, σα να 'ταν άμμου κόκκος,

και τρέφεται μ' αθάνατο, χωμάτινο χαρμάνι

που ραίνει με ροδόνερο ο γραίγος κι ο σιρόκος

Κανείς δεν είδε τα νερά της νήσου τα γαλάζια,

ποτές από το χώμα της δεν ανευρέθη δείγμα,

κανείς δεν έπλευσε ποτέ στα γύρω της μπουγάζια,

κρυμμένο κι επτασφράγιστο στους χάρτες έχει στίγμα

Αγέρες τη νανούρισαν στο λίκνο της αλμύρας,

με βιά τη σφυρηλάτησε φωτιά της Ατλαντίδας,

λευκή σελίδα είν' άγραφη του κιταπιού της μοίρας,

ρανίδα της αρχέγονης, εδεμικής πατρίδας

Η νήσος τούτη που καλεί να την επισκεφθούμε

κρυμμένη κι ανερεύνητη αν μείνει στους αιώνες

χαρά θα δίνει στην ψυχή και μόνο να σκεφθούμε

τους θαλερούς κι ατρύγητους, γλυκούς της αμπελώνες

Ονειροφαντασιά του νου, να πιω και να μεθύσω

απ' του κρασιού της τη σοδειά, τους βότρυες σαν δρέψω,

ας ήμουν μόνο ναυαγός στη θεία τούτη νήσο

κι ας έπρεπε με πόρφυρες και σμέρνες να παλέψω!

Και σ' ένα περιγιάλι της, σα μόνος Ροβινσώνας,

απάγκιο να 'χα τη σκιά μιας ταπεινής καλύβας,

τα θαλασσιά να' ν' τέρψη μου φτερά της αλκυόνας

κι ας με μαστίγωνε ο βοριάς κι ο φλογερός ο λίβας

Προβολές: 208

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 6 μέλη

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 24 Μάιος 2011 στις 21:32: Αριστουργηματικο!!!

Καλησπερα

Σχόλιο από τον/την Liontas στις 24 Μάιος 2011 στις 21:43: Καλησπέρα φίλε μου Γιώργο!

Σχόλιο από τον/την Θοός ΘΟΡΥΒΕΩΝ στις 24 Μάιος 2011 στις 22:24: α ρε φιλε! Λιόντας του στίχου είσαι!

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 24 Μάιος 2011 στις 23:18: Χάρμα οφθαλών!!!!

Έκσταση!!!!!

Ένα μεθύσι, Λιόντα!!!!!!

Η μια εικόνα διαδέχεται την άλλη....! Τι να ξεχωρίσεις....!

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 24 Μάιος 2011 στις 23:20: Ναι....έδωσες το στίγμα της.....!!!!!!

Παίρνω τη φαντασία και....πάω!

Σχόλιο από τον/την Κατερίνα στις 25 Μάιος 2011 στις 1:11: πανδαισία εικόνων ... όμορφων εικόνων !!!

Σχόλιο από τον/την Κατερίνα στις 25 Μάιος 2011 στις 1:11: Ονειροφαντασιά του νου, να πιω και να μεθύσω

απ' του κρασιού της τη σοδειά, τους βότρυες σαν δρέψω,

ας ήμουν μόνο ναυαγός στη θεία τούτη νήσο

κι ας έπρεπε με πόρφυρες και σμέρνες να παλέψω

έξοχο Λιόντα!

Σχόλιο από τον/την Αρτέμης Αξαρλής στις 25 Μάιος 2011 στις 14:55: Κανείς δεν είδε τα νερά της νήσου τα γαλάζια,

από την άμμο της ποτέ δεν ανευρέθη δείγμα,

κανείς δεν έπλευσε ποτέ στα γύρω της μπουγάζια,

κρυμμένο κι επτασφράγιστο έχει στον χάρτη στίγμα

Πρόλογος στο υπέροχο στίγμα σου, είναι τούτο. ...Ευωδιάζει εύγεστο, παραδεισένιο φρούτο. Νιώθω να είμαι τυχερός λίγο που το διαβάζω, πόσο θα ήθελα και γω πάνω του ν΄ ...αράζω!

Σχόλιο από τον/την Liontas στις 27 Μάιος 2011 στις 9:38: Κατ' αρχάς, σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.

Σε ό,τι αφορά το ανωτέρω ποίημα καθεαυτό, υπάρχουν ορισμένα πράγματα που αξίζει τον κόπο να αναφερθούν.

Το ποίημα αυτό το εμπνεύστηκα κατά κύριο λόγο από τον ιστορικό Διόδωρο τον Σικελιώτη, ο οποίος στο δεύτερο βιβλίο του (κεφ.55-60) περιγράφει ένα ευτυχισμένο φαντασιακό νησί, κάπου στον νότιο ινδικό ωκεανό, οι κάτοικοι του οποίου ζούσαν μια γαλήνια και μακάρια ζωή. Το νησί αυτό έπαιρνε την ονομασία του από τον Ήλιο, τον οποίον λάτρευαν περισσότερο οι κάτοικοί του.

Η αφήγηση αυτή του Διοδώρου αποτελεί την πρώτη ιστορικώς γνωστή αναφορά σε έναν φαντασιακό τόπο που υποτίθεται πως υπάρχει κάπου στη γη και αποτελεί το πρότυπο της ευτυχίας, ή (με άλλα λόγια) σε μια ουτοπία. Οι αναφορές αυτές αναβίωσαν ως λογοτεχνικό είδος στη νεότερη εποχή, με πρώτη τη συγγραφή της "Ουτοπίας" του Τόμας Μορ - η οποία ενέπνευσε πλήθος παρόμοιων τέτοιων περιγραφών κατά τους επόμενους αιώνες.

Μάλιστα, υπάρχουν ισχυρές, συγκεκριμένες ενδείξεις που δείχνουν ότι ο Μορ γνώριζε και επηρεάστηκε συνειδητά από το εξιστορούμενο νησί του Διοδώρου - π.χ. το περίπου ίδιο μήκος περιφέρειας των δύο νησιών (920 χλμ της Ουτοπίας και 925 της νήσου του Ηλίου) κ.λπ.

Το ποίημα αυτό είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής στην Ουτοπία - στον ιδεώδη τόπο των ανθρώπινων ονείρων και πόθων.

Τέλος, θα ήθελα να προσθέσω ότι την πυροδότηση για τη συγγραφή του μου την προσέφερε η Ειρήνη, με το βαθύτατα ανθρώπινο ποίημά της, που έχει τίτλο "Πάμε...".

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 28 Μάιος 2011 στις 2:50: Λιόντα,δεν είναι μόνο που τόσο μοναδικά Γράφεις, είναι που πλουτίζεις και τις γνώσεις μας!

Είναι που έχεις ήθος, πάνω απ' όλα!!!!

Ευχαριστούμε κι εγώ ιδιαίτερα!!!!!

Σχόλιο