Μόνο μ’ άφησες στ’ αγιάζι στη βροχή και στο χαλάζι

να με λειώνει το μαράζι

στης μαυρίλας τη φοβέρα σαν κλωνάρι στον αέρα

μ’ έχεις κάνει φως μου πέρα.

Στη ζωή μου που’ ναι άδεια στ’ άγριά μου τα σκοτάδια

σου ζητώ κοπάδια χάδια…

Εντάξει δεν μου φέρθηκες, μα σκάρτα κι όχι ντόμπρα

και δηλητήριο μού’ ριξες σαν νά’ σαι μαύρη κόμπρα

τα πάντα μου σου τά’ δωσα χωρίς να κάνω κράτει

όμως εσύ με ράγισες σαν πήλινο κανάτι.

Ψάξε για να βρεις εντός σου τον παλιό τον εαυτό…

Έρωτά μου κελαρύζω το όνομά σου

ατελείωτα κάθε στιγμή

και μεθάω από το θείο το άρωμά σου

από ρόδο κι από γιασεμί.

Σαν την ακοίμητη τη φλόγα ενός κεριού

θα καίγομαι στην αγκαλιά σου…

Τα χείλη σου τα φίλησα κι είδα το φως του κόσμου

όπου και τα διύλισα και γίναν ο καημός μου

απ’ έρωτα ξεχείλισα και μού ’γινες σεισμός μου,

μόλις που σου μίλησα με δρόσισες εντός μου.

Είσαι καημός και τρέλα μου

στο σώμα μου η βδέλλα…

Πώς θέλω να βρεθώ γλυκιά μου μαυρομάτα

στα λευκά τ’ αγαπημένα χέρια σου

να σεργιανήσω στης καρδούλας σου τη στράτα

και να ξεψυχήσω στα λημέρια σου

στα μονοπάτια μου τα δύσβατα περπάτα

να δροσίζομαι στα καλοκαίρια σου.

Είμαι μονάχος στο ντουνιά και κάνει τόση παγωνιά

που το κορμί μου τρεμουλιάζει

κι εσύ μωρό μου πουθενά να μου γεμίσεις τα κενά

με το γλυκό σου το μαράζι.

Για μένα σήκωσε πανιά κοντά σου στρώσε μια γωνιά

το πάθος σου να μ’…

Απ’ τις γυναίκες στη γη έχω σένανε ξεχωρίσει,

που με κοιτάς με στοργή κι απ’ αγάπη μ’ έχεις μεθύσει,

με ξεδιψάς σαν πηγή κι η ζωή μου έχει ανθίσει.

Είναι μαζί σου γιορτή η στιγμή π’ απλώνεις τα χέρια

στην αγκαλιά μου γερτή να με πυροδοτήσεις στ’ αστέρια.

Θα σου βάλω δέκα με τόνο, γιατί μου δίνεις χαρά

και δεν με βουλιάζεις στον πόνο, με κάνεις κάθε φορά

σαν κερί για σένα να λειώνω, γοργά μου ράβεις φτερά

στα σύννεφα να σ΄εξυψώνω με της γητιάς την…

Απόψε νύχτωσε νωρίς στης μοναξιάς μου το λημέρι

δεν με χωράει πια η γης με τόσα πού’ χω υποφέρει.

Απόψε νύχτωσε νωρίς, εργάτες πάνε στο νυχτέρι

και μες στα βάθη της ψυχής χαρά δεν έχω μα μαχαίρι.

Τις ώρες τούτες σε ζητώ και σε θυμάμαι

ο κόσμος άγριο θεριό και πώς φοβάμαι!

Κοντά μου έλα να σε δω όπου και νά’ μαι

χωρίς εσένα στο πλευρό να μην κοιμάμαι,

γι’ αυτό τα χέρια σου γιαλό να γείρω κάμε.

Ο πόνος μού’ γινε βαρύς και κόμπο έδεσε το…

Παραμυθένιο θαύμα μου που με κρατάς ακμαίο

πάθος φωτιά στη σκέψη μου θα σ΄ έχω λυσσαλέο.

Κι αν παίρνω τον κατήφορο θα μου κρατάς το χέρι

γραμμή για το λαμπρότερο του σύμπαντος αστέρι

στις μπόρες θά’ σαι βράχος μου, παντοτινό μου ταίρι

και θα στομώνει δίπλα σου του μίσους το μαχαίρι.

Με γλύκα όση σού’ μεινε θα μου τη λες τη φράση

για μένα η αγάπη σου ποτέ δεν κάνει στάση

θ’ ακούω απ’ τα χείλη σου σαν φλοίσβο από κύμα

ό,τι καλυτερότερο μού…

Πέφτω σ’ ένα τέναγος βαθύ

κανένας δεν θα με λυπηθεί,

γίναν όσους ήξερα πουλιά

που΄ χουνε τριβόλια στη φωλιά.

Δάκρυα κυλάνε ποταμοί

τα αισθήματα μείναν εκκρεμή

παγωμένες τρέμουν οι καρδιές

γύρω πόδια για τρικλοποδιές.

Γυρίζω στην πόλη την τρελή

βλοσυρές ματιές όλο απειλή

μας κυνηγούν, γίναμε κογιότ

σκλάβους θα μας κάνουν τα ρομπότ.

Περπατάω και παραμιλώ

δράμα παίζω πού’ γινε μελό

τίτλους τέλους πού, πώς να τους…

Γλυκό δεν μού’ δωσες φιλί

φαρμάκι μόνο και χολή

και μ’ έκανες συντρίμμι

ψυχρές μού πέταξες ματιές

κι απ’ τις βαθιές λαβωματιές

ουρλιάζω σαν αγρίμι…

Ζεις σ’ ονειρόπλαστα παλάτια

και το φτωχό εμένα παρατάς

πως ν’ ανέβω τόσα σκαλοπάτια

αφού ψηλά στα σύννεφα πετάς.

Δεν αντέχεις να με βλέπεις άλλο

κουρέλι, άφραγκο και φουκαρά…

Για ταξίδια θέλω να σε πάρω

για του κόσμου τους ωκεανούς

μπρος στα θέλγητρά σου να μπατάρω,

ίσαμε ψηλά στους ουρανούς

σύννεφα να σκίζω σαν το γλάρο.

Για ταξίδια θέλω να σε πάρω…

Μας κλέβουν τον ιδρώτα

στις πλάτες μας χτυπούν ταμπούρλα

γιατί μας θεωρούνε βούρλα

και χαϊβάνια πρώτα.

Μας κλέβουν το φαΐ μας

και μας αρμέγουν σαν γελάδα…

Πέρνα απ’ τη ζωή μου, πέρνα κι άλλο μη με μαχαιρώνεις

μέλι την καρδιά μου κέρνα κι απ’ αγάπη να με λειώνεις.

Πέρνα απ’ τη ζωή μου, πέρνα, μα φαρμάκι μη μου δίνεις

απ’ των στεναγμών τη στέρνα και την πόρτα μη μου κλείνεις.

Όμορφο λουλούδι μου για πέρνα…

Αγναντεύω απ’ τ’ ακρογιάλι

ώρες μ’ ένα κανοκιάλι

μήπως και φανεί ποστάλι

που καιρό το καρτερώ

την αγάπη μου να φέρει

απ’ της ξενιτειάς τα μέρη,

να μυρίσει καλοκαίρι

κι εγώ λίγο να χαρώ.

Για ν’ ανάψω ένα κερί…

Οι ρεμπέτες ένα βράδυ

ανταμώσανε στον Άδη

το μαγκίτη το Βασίλη

κι έγιναν αμέσως φίλοι.

Και στο γλέντι, στο τραγούδι

κάηκε το πελεκούδι

κι όλοι με…

Μονάχοι κι έρημοι οι νεκροί στα μαύρα καταγώγια

ν’ ακούνε βαρεθήκανε θλιμμένα μοιρολόγια

και στείλανε μηνύματα στο χάρο να τους φέρει

το πιο κοσμοαγάπητο τούτης της γης τ’ «αστέρι…

Βυθισμένα σπίτια στο άγριο σκοτάδι

έτσι είναι η ζωή μας που οδηγεί στον Άδη

πάνε κι οι σοδειές μας πάει και το βιος μας

γίγαντας στη λάσπη τράνεψε ο καημός μας.

Γύρω μας η πλάση μέσα στη μαυρίλα

στο γκρεμό τραβάμε και στην κατρακύλα,

γίναν τα τραγούδια πίκρας μοιρολόγια

βούλιαξε η ζωή μας στου χάους τα υπόγεια.

Πως θα τα περνάμε με αδειανά τα χέρια

οι άνοιξες να λείπουν και τα καλοκαίρια;

Τα μύρια τα όνειρά μας πήγανε χαράμι

κι η ζωή…

Στο ίντερνετ και στο γιουτιούμπ

ψάχνω γιατρό σαν το Γιακούμπ

να μου βάλει μια καρδιά βαρβάτη

να στην κάνω δώρο στο κρεβάτι.

Θα ψάξω και για πλαστικό

για ίματζ μου νεανικό

κάποιον δηλαδή σαν το Φουστάνο

για φιλί να πάψω το ζητιάνο.

Στο ιξ στη ζωή μας τη ρηχή

όταν θα νιώθεις μοναχή

χρυσή θα γίνομαι βροχή

να σου μερώνω την ψυχή.

Και σε μια ζωντανή μετάδοση

την άνευ όρων μου παράδοση

θα’ χει η τιβί στα δυο σου…

Η ψυχή μου δεν μερώνει

στο σκοτάδι σαν νυχτώνει

μ’ εφιάλτες πως οδεύεις

σ’ άλλα μέρη να γυρεύεις

της αγάπης λυτρωμό.

Μ΄ άφησες μες στην ορφάνια

δίχως μια σταλιά ζωντάνια

κι έχω μακριά σου γίνει

δέσμιος στη σκοτοδίνη

λίγο πριν απ’ το γκρεμό.

Είσαι ντέρτι μου μεγάλο

κι απ’ το νου πώς να σε βγάλω,

πώς να σ’…