Να μην με περιφρονείς και μη μου γυρνάς την πλάτη

στ’ άδειο μου το μονοπάτι

περιμένω να φανείς,

θα σου στρώσω να διαβείς την καρδιά μου για χαλί σου

στ’ άδυτα του παραδείσου

να με πας…

Τα μαλλάκια σου τ’ αέρινα χωρίς φτερούγια κέρινα

με κάναν να πετάω

και στου κόσμου την παράνοια με δύναμη τιτάνια

μαζί σου θα το σκάω.

Για χατίρι σου νεράιδα μου θα παίζω με τη γκάιντα μου

να σε…

Όταν σε κρατώ στην αγκαλιά μου

τρέχουν ρίγη στη ραχοκοκαλιά μου

που με σιγοκαίνε κι αρρωσταίνω.

Όταν στο προσκέφαλό μου γέρνεις

άνοιξης αρώματα μου φέρνεις

κι από την πνοή σου…

Όνειρό μου απίθανο, όνειρό μου μεγάλο

από το μυαλό δεν μπορώ μια στιγμή να σε βγάλω

καταλύεις το σύμπαν μου και τον κόσμο μου όλο

όταν ολόισια μου πετάς βλέμμα κεραυνοβόλο.

Έχω κάνει για θρόνο σου την καρδιά μου την άδεια…

Μόνο μ’ άφησες στ’ αγιάζι στη βροχή και στο χαλάζι

να με λειώνει το μαράζι

στης μαυρίλας τη φοβέρα σαν κλωνάρι στον αέρα

μ’ έχεις κάνει φως μου πέρα.

Στη ζωή μου που’ ναι άδεια στ’ άγριά μου τα σκοτάδια

σου ζητώ κοπάδια χάδια…

Εντάξει δεν μου φέρθηκες, μα σκάρτα κι όχι ντόμπρα

και δηλητήριο μού’ ριξες σαν νά’ σαι μαύρη κόμπρα

τα πάντα μου σου τά’ δωσα χωρίς να κάνω κράτει

όμως εσύ με ράγισες σαν πήλινο κανάτι.

Ψάξε για να βρεις εντός σου τον παλιό τον εαυτό…

Έρωτά μου κελαρύζω το όνομά σου

ατελείωτα κάθε στιγμή

και μεθάω από το θείο το άρωμά σου

από ρόδο κι…

Τα χείλη σου τα φίλησα κι είδα το φως του κόσμου

όπου και τα διύλισα και γίναν ο καημός μου

απ’ έρωτα ξεχείλισα και μού ’γινες σεισμός μου,

μόλις που σου μίλησα με δρόσισες εντός μου.

Είσαι καημός και τρέλα μου

στο σώμα μου η βδέλλα…

Πώς θέλω να βρεθώ γλυκιά μου μαυρομάτα

στα λευκά τ’ αγαπημένα χέρια σου

να σεργιανήσω στης καρδούλας σου τη στράτα

και να ξεψυχήσω στα λημέρια σου

στα μονοπάτια μου τα δύσβατα περπάτα

να δροσίζομαι στα καλοκαίρια σου.

Είμαι μονάχος στο ντουνιά και κάνει τόση παγωνιά

που το κορμί μου τρεμουλιάζει

κι εσύ μωρό μου πουθενά να μου γεμίσεις τα κενά

με το γλυκό σου το μαράζι.

Για μένα σήκωσε πανιά κοντά σου στρώσε μια γωνιά

το πάθος σου να μ’…

Απ’ τις γυναίκες στη γη έχω σένανε ξεχωρίσει,

που με κοιτάς με στοργή κι απ’ αγάπη μ’ έχεις μεθύσει,

με ξεδιψάς σαν πηγή κι η ζωή μου έχει ανθίσει.

Είναι μαζί σου γιορτή η στιγμή π’ απλώνεις τα χέρια

στην αγκαλιά μου γερτή να με πυροδοτήσεις στ’ αστέρια.

Θα σου βάλω δέκα με τόνο, γιατί μου δίνεις χαρά

και δεν με βουλιάζεις στον πόνο, με κάνεις κάθε φορά

σαν κερί για σένα να λειώνω, γοργά μου ράβεις φτερά

στα σύννεφα να σ΄εξυψώνω με της γητιάς την…

Απόψε νύχτωσε νωρίς στης μοναξιάς μου το λημέρι

δεν με χωράει πια η γης με τόσα πού’ χω υποφέρει.

Απόψε νύχτωσε νωρίς, εργάτες πάνε στο νυχτέρι

και μες στα βάθη της ψυχής χαρά δεν έχω μα μαχαίρι.

Τις ώρες τούτες σε ζητώ και σε θυμάμαι

ο κόσμος άγριο θεριό και πώς φοβάμαι!

Κοντά μου έλα να σε δω όπου και νά’ μαι

χωρίς εσένα στο πλευρό να μην κοιμάμαι,

γι’ αυτό τα χέρια σου γιαλό να γείρω κάμε.

Ο πόνος μού’ γινε βαρύς και κόμπο έδεσε το…

Παραμυθένιο θαύμα μου που με κρατάς ακμαίο

πάθος φωτιά στη σκέψη μου θα σ΄ έχω λυσσαλέο.

Κι αν παίρνω τον κατήφορο θα μου κρατάς το χέρι

γραμμή για το λαμπρότερο του σύμπαντος αστέρι

στις μπόρες θά’ σαι βράχος μου, παντοτινό μου ταίρι

και θα στομώνει δίπλα σου του μίσους το μαχαίρι.

Με γλύκα όση σού’ μεινε θα μου τη λες τη φράση

για μένα η αγάπη σου ποτέ δεν κάνει στάση

θ’ ακούω απ’ τα χείλη σου σαν φλοίσβο από κύμα

ό,τι καλυτερότερο μού…

Πέφτω σ’ ένα τέναγος βαθύ

κανένας δεν θα με λυπηθεί,

γίναν όσους ήξερα πουλιά

που΄ χουνε τριβόλια στη φωλιά.

Δάκρυα κυλάνε ποταμοί

τα αισθήματα μείναν εκκρεμή

παγωμένες τρέμουν οι καρδιές

γύρω πόδια για τρικλοποδιές.

Γυρίζω στην πόλη την τρελή

βλοσυρές ματιές όλο απειλή

μας κυνηγούν, γίναμε κογιότ

σκλάβους θα μας κάνουν τα ρομπότ.

Περπατάω και παραμιλώ

δράμα παίζω πού’ γινε μελό

τίτλους τέλους πού, πώς να τους…

Γλυκό δεν μού’ δωσες φιλί

φαρμάκι μόνο και χολή

και μ’ έκανες συντρίμμι

ψυχρές μού πέταξες ματιές

κι απ’ τις βαθιές λαβωματιές

ουρλιάζω σαν αγρίμι…

Ζεις σ’ ονειρόπλαστα παλάτια

και το φτωχό εμένα παρατάς

πως ν’ ανέβω τόσα σκαλοπάτια

αφού ψηλά στα σύννεφα πετάς.

Δεν αντέχεις να με βλέπεις άλλο

κουρέλι, άφραγκο και φουκαρά…

Για ταξίδια θέλω να σε πάρω

για του κόσμου τους ωκεανούς

μπρος στα θέλγητρά σου να μπατάρω,

ίσαμε ψηλά στους ουρανούς

σύννεφα να σκίζω σαν το γλάρο.

Για ταξίδια θέλω να σε πάρω…

Μας κλέβουν τον ιδρώτα

στις πλάτες μας χτυπούν ταμπούρλα

γιατί μας θεωρούνε βούρλα

και χαϊβάνια πρώτα.

Μας κλέβουν το φαΐ μας

και μας αρμέγουν σαν γελάδα…

Πέρνα απ’ τη ζωή μου, πέρνα κι άλλο μη με μαχαιρώνεις

μέλι την καρδιά μου κέρνα κι απ’ αγάπη να με λειώνεις.

Πέρνα απ’ τη ζωή μου, πέρνα, μα φαρμάκι μη μου δίνεις

απ’ των στεναγμών τη στέρνα και την πόρτα μη μου κλείνεις.

Όμορφο λουλούδι μου για πέρνα…

Αγναντεύω απ’ τ’ ακρογιάλι

ώρες μ’ ένα κανοκιάλι

μήπως και φανεί ποστάλι

που καιρό το καρτερώ

την αγάπη μου να φέρει

απ’ της ξενιτειάς τα μέρη,

να μυρίσει καλοκαίρι

κι εγώ λίγο να χαρώ.

Για ν’ ανάψω ένα κερί…

Οι ρεμπέτες ένα βράδυ

ανταμώσανε στον Άδη

το μαγκίτη το Βασίλη

κι έγιναν αμέσως φίλοι.

Και στο γλέντι, στο τραγούδι

κάηκε το πελεκούδι

κι όλοι με…