Ο ΛΑΟΣ Ο ΝΤΑΝΙΕΛ

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Βυθισμένα σπίτια στο άγριο σκοτάδι
έτσι είναι η ζωή μας που οδηγεί στον Άδη
πάνε κι οι σοδειές μας πάει και το βιος μας
γίγαντας στη λάσπη τράνεψε ο καημός μας.

Γύρω μας η πλάση μέσα στη μαυρίλα
στο γκρεμό τραβάμε και στην κατρακύλα,
γίναν τα τραγούδια πίκρας μοιρολόγια
βούλιαξε η ζωή μας στου χάους τα υπόγεια.

Πως θα τα περνάμε με αδειανά τα χέρια
οι άνοιξες να λείπουν και τα καλοκαίρια;
Τα μύρια τα όνειρά μας πήγανε χαράμι
κι η ζωή μας είναι μαύρη σαν κατράμι.

Ρόδα δεν ανθίζουν, μοναχά «ζιζάνια »
πού ‘καναν το γέλιο σεκλέτι κι ορφάνια.
Πώς θα πορευτούμε, το έχουμε μαράζι,
σε προκάτ να ζούμε στο ψυχρό το αγιάζι;

Ή θα δώσουν κάνα πενιχρό κονδύλιο
μπας κι αχνής ελπίδας φως φανεί στον ήλιο;
Και αν δεν τη τηρήσουν καν τη δέσμευσή τους
ο λαός ο «Ντάνιελ »να είναι η κόλασή τους.

Σαν τους πρόγονούς μας που ήτανε κολίγοι
είμαστε χιλιάδες, όχι δα και λίγοι
και θα πάρουν πόδι με όλα μας τα δίκια
όπως έχει γίνει και με τα τσιφλίκια.

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Καλημέρα.

'Ενα ποίημα για τις πρόσφατες πλημμύρες του Θεσσαλικού κάμπου.