ΤΟ ΣΚΑΡΤΟ ΜΟΥ Τ' ΑΤΟΠΗΜΑ

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Να της πείτε «μπράβο» για το ψέμα που μου λέει,
πως στ’ αλήθεια μ’ αγαπάει,
για το φλογοβόλο βλέμμα της που κατακαίει,
μα σε μένα δεν σκορπάει.
Να της πείτε «μπράβο» που στην αμαρτία πλέει
κι ένα ράκος δεν κοιτάει.

Χειροκρότημα αξίζει το μωρό μου που με βρίζει
είναι όμως ο σταθμός μου.
Χειροκρότημα της πρέπει πού’ μεινα ταπί στην τσέπη,
μα’ χει γίνει ο Θεός μου.
Χειροκρότημα αξίζει που πονώ και δεν το βλέπει,
μα την έχω σαν το φως μου.
Της πρέπει χειροκρότημα κι ας μού΄ γινε «απόστημα»,
το σκάρτο μου τ’ ατόπημα
είναι τραύμα και καημός μου.

Να τη συγχαρείτε που μονάχο μου μ’ αφήνει
μες στην μπόρα και τ’ αγιάζι
που μες στη καρδιά της δεν υπάρχει καλοσύνη
για ψυχούλα που σπαράζει.
Να τη συγχαρείτε που για ελεημοσύνη
με βυθίζει στο μαράζι.

Χειροκρότημα αξίζει το μωρό μου που με βρίζει
είναι όμως ο σταθμός μου.
Χειροκρότημα της πρέπει πού’ μεινα ταπί στην τσέπη,
μα’ χει γίνει ο Θεός μου.
Χειροκρότημα αξίζει που πονώ και δεν το βλέπει,
μα την έχω σαν το φως μου.
Της πρέπει χειροκρότημα κι ας μού΄ γινε «απόστημα»,
το σκάρτο μου τ’ ατόπημα
είναι τραύμα και καημός μου.