ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΤΕΜΠΗ

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Άδικα γιε μου χάθηκες από την αγκαλιά μου
και γίναν λύπες οι χαρές, φαρμάκια τα φιλιά μου.

Γιατί να φύγεις βιάστηκες να πας για τα σκοτάδια
και μοναχή μου απόμεινα με βάσανα κοπάδια;

Γιε μου πως χαιρόσουνα ξημέρωμα τον ήλιο
και με άλλους προγραμμάτιζες να οργώσεις την υφήλιο,

αλλά αδηφάγες Άρπυιες χωρίς μυαλό και σκέψη
μύριες ελπίδες και όνειρα με βία σου έχουν κλέψει,

με αποτέλεσμα να βρίσκεσαι βαθιά στης γης το χώμα
κι αυτοί να ζουν και να γλεντούν και να έχεις γίνει λιώμα.

Θα σκάψω με τα νύχια μου κι ας έγινες μια μάζα
το φυλαχτό σου για να βρώ μέσα σε τόσα μπάζα.

Κρατώντας το παρηγοριά να σε φυλά εκεί πάνω,
μέχρι να ΄ρθώ παιδάκι μου καημούς σου να γλυκάνω

και όσο οι ψυχές σας θα γυρνούν γύρω στα μαύρα Τέμπη
το αδόκητο το τέλος σας σήματα μορς θα εκπέμπει

σε όσους τη θολώνουνε τη μνήμη σας ακόμη,
πάντα να παραστρατούν σε πόνων σταυροδρόμι.

«Φουσάτο» το λεφούσι σας αγνάντια τους θα στέκει
σαν Ερινύες που κρατούν στα χέρια αστροπελέκι.

Τα τρένα συγκρουστήκανε γιατί παιδί μου δόλιο
κρυφά κάποιο βαγόνι τους μετέφερε ξυλόλιο,

για αυτό και εσείς ουρλιάζατε με δύναμη από πόνο,
γιατί δεν αναπνέατε, δεν είχατε οξυγόνο.

Γιε μου στον παράδεισο ηρεμία δεν θα βρείτε,
αν στις καρδιές μας σαν δεσμός δεν συμπαραταχτείτε

το έγκλημα καταγγέλλοντας εν μέσω δακρυγόνων
που θα ακουστεί στα πέρατα σαν βόμβα μεγατόνων.

Πρέπει να γίνει τελικά, να’ ρθεί καιρός για δίκη
τα πλήθη να ησυχάσουνε από των Τεμπών τη φρίκη.

Αρμόζει στους υπεύθυνους μεγάλη τιμωρία,
να μη βαδίζουν οι ίσκιοι σας σαν ζόμπι σε πορεία.

Και εσείς να ησυχάσετε από την αδιαφορία
μέχρι των λύκων στο σκαμνί να κάτσει η συμμορία.