ΗΛΙΕ ΑΠΟΒΡΟΧΑΡΗ ΜΟΥ

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Αν δεν ήσουν εσύ να γεμίζεις πνοή
την κενή μου ζωή δεν θα υπήρχα στη γη.
Σκόρπισέ τες στο χτες τις παλιές μας στιγμές
που μ’ ανοίξαν πληγές με καυτές σου ματιές.

Έχεις κάνει παντού μες στο σώμα μου ντου
και μου πήγες το νου στ’ άπειρο τ’ ουρανού.

Τα μάτια σου δωσ΄ μου να τα’ χω για φως μου,
στις νύχτες φεγγάρι μου,
να γίνεσαι εντός μου «κελί» και ναός μου,
το προσκυνητάρι μου,
στο ψέμα του κόσμου να’ σαι ανασασμός μου
στα τόσα τα βάρη μου
κι άγριος άνεμός μου με τ’ αρώματα δυόσμου
ήλιε «αποβροχάρη» μου.

Όπως σε φυλακή ζούσα δίχως στοργή
μα με σένα μαζί χαράς έχω γιορτή.
Είσαι κατακλυσμός πολλών ρίχτερ σεισμός
και στις φλέβες σφυγμός να μη νοιώθω νεκρός.

Έχεις κάνει παντού μες στο σώμα μου ντου
και μου πήγες το νου στ’ άπειρο τ’ ουρανού.

Τα μάτια σου δωσ΄ μου να τα’ χω για φως μου,
στις νύχτες φεγγάρι μου,
να γίνεσαι εντός μου «κελί» και ναός μου,
το προσκυνητάρι μου,
στο ψέμα του κόσμου να’ σαι ανασασμός μου,
στα τόσα τα βάρη μου,
κι άγριος άνεμός μου με τ’ αρώματα δυόσμου
ήλιε «αποβροχάρη» μου.