ΣΤΙΣ ΑΦΕΓΓΑΡΕΣ ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Όταν ξάφνου μπρος μου σ’ είδα
μάγισσα στην καταιγίδα μού λασκάρισε η βίδα
και μου πήρες το μυαλό
είμαι στη γητειά σου σκόνη
και με παίζεις σαν το πιόνι, πώς η σκέψη σου με λειώνει
όταν σε γλυκοφιλώ!

Στις αφέγγαρες τις νύχτες τρέχουνε οι λεπτοδείχτες
σε σκληρό αγώνα δρόμου
πίκρες σαν ποτάμι πνίχτες και πληγές στη λήθη ρίχτες,
χαμογέλα στ’ όνειρό μου.

Να γεμίσει στα νυχτέρια το στερέωμα μ’ αστέρια
και να σ’ έχω στ’ όνειρό μου,
τα λευκά σου δωσ’ μου χέρια άνοιξες με καλοκαίρια
να’ σαι στον παράδεισό μου.

Όπως άτι δίχως γκέμια
με βοριάδες και μελτέμια μ’ έριξες ευθύς στα γκρέμια
των ματιών σου τ’ αχανή,
η θωριά σου με σαρώνει
τη ζωή μου περιζώνει και φαντάζω σαν αηδόνι
που του πήραν τη φωνή.

Στις αφέγγαρες τις νύχτες τρέχουνε οι λεπτοδείχτες
σε σκληρό αγώνα δρόμου
πίκρες σαν ποτάμι πνίχτες και πληγές στη λήθη ρίχτες,
χαμογέλα στ’ όνειρό μου

Να γεμίσει στα νυχτέρια το στερέωμα μ’ αστέρια
και να σ’ έχω στ’ όνειρό μου,
τα λευκά σου δωσ’ μου χέρια άνοιξες με καλοκαίρια
να’ σαι στον παράδεισό μου.