ΕΝΤΟΥΡΟ ΜΗΧΑΝΗ

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Με λαμπερή, εντούρο μηχανή
στην άσφαλτο σαν ένας καμικάζι
δραπέτης απ’ τα δίχτυα σου μικρή
πατώ μ’ όλη τη δύναμη το γκάζι.
Και τρέχω σίφουνας ίσια εμπρός
κι η μηχανή στ’ οδόστρωμα ρολάρει
σαν να’ ναι πύραυλος φανταστικός
που κατευθύνεται για το φεγγάρι.

Με το ντεπόζιτο να’ ναι στο φουλ
και δυνατά τα χέρια στο τιμόνι
από εσένα το «Βεελζεβούλ»
στις θύελλες σκορπάω σαν τη σκόνη.
Και πάω πότε ‘δω και πότε ‘κει,
σε λεωφόρους και στενά δρομάκια
τη «βρίσκω» σαν τον τοξικομανή
στις παραισθήσεις του απ’ τα φιξάκια.

Για μένα είναι όλη η ζωή
μια λαμπερή, εντούρο μηχανή
που τα χατίρια μού τα κάνει
κι εάν γυναίκας έπαιρνε μορφή
στην εκκλησιά χωρίς χρονοτριβή
μαζί της θά’ μουν για στεφάνι,
αφού εσύ μου στάθηκες σκληρή
και μου φερόσουν σαν αλάνι.

Στη Βουλιαγμένης και την Εθνική
μ’ άλλους ψωνισμένους κόντρες κάνω,
μ’ ανατριχιάζει όλο το κορμί
σαν βρίσκομαι στη σέλα μου επάνω.
Και γίνομαι που λες «οξαποδώ»
με κόλπα και με σούζες στον αέρα
το χάρο δεν με νοιάζει άμα δω,
απ’ τις παγίδες σου θα κάνω πέρα.

Για μένα είναι όλη η ζωή
μια λαμπερή, εντούρο μηχανή
που τα χατίρια μού τα κάνει
κι εάν γυναίκας έπαιρνε μορφή
στην εκκλησιά χωρίς χρονοτριβή
μαζί της θά’ μουν για στεφάνι,
αφού εσύ μου στάθηκες σκληρή
και μου φερόσουν σαν αλάνι.