Ένα γράμμα μου’ χεις στείλει

που μου πίκρανες τα χείλη

ότι πια δεν μ’ αγαπάς

έχεις κάνει την καρδιά μου…

Όνειρο γλυκό μου πήγες μακριά

δίχως τα φτερά σου γη δεν με χωρά.…

Σαν κάθε φορά σ' αναπολώ

θέλω νά' σαι μες στην αγκαλιά μου

φώλιασες για πάντα στο μυαλό

και ξερίζωσες την μοναξιά μου.

Φώλιασες για πάντα στο μυαλό

καταφύγιο και παρηγοριά μου

που με κάνεις κι ονειροπολώ

πως φιλάς τα χείλη τα δικά μου.

Σαν κάθε φορά σ’ αναπολώ

θέλω να σε παίρνω από χάμου

για τον έναστρο τον ουρανό

με τα τούρμπο γρήγορα φτερά μου.

Έλα τα τρελά μου όνειρα

να μου τα εκπληρώσεις

στ’ άδειο σώμα μου τα χάδια…

Με σκόρπισες στα κύματα,

μου φόρτωσες προβλήματα και μ’ έκανες κουρέλι

χωρίς χαράς αισθήματα

με μια καρδιά συντρίμματα απ’ τ’ άπονά σου βέλη.

Τη «βίδα μου» λασκάρισες

το είναι μου μπατάρισες στης τρέλας μου τα βάθη,

για σένα παραστράτησα

γι’ αυτό σε βάτους πάτησα και μού’ γινες αγκάθι.

Κρατάς ψηλά τη μύτη σου

δεν βλέπεις τον αλήτη σου στα χαμηλά τα στρώματα,

σαν σε σκυλί μαργιόλα μου

την πέταξες τη φόλα μου με λίγα ξεροκόμματα.…