Άρπα της Έρεβος τ’ αδράχτι και τον αργαλειό

Γνέσε του Ήλιου τις αχτίδες

Ύφανε τα οράματα, να λαμπυρίσει το δέρας

Άντλησε τ’ άπλυτα νερά από του Ωκεανού

τα σωθικά

Πόζευξε τις μακάριες Εσπερίδες, την Εστία…

«ο κόσμος μας συνεχώς βαθαίνει,

καθώς πολλά γίνονται ορατά και τ’ αόρατα πληθαίνουν»

Εκεί στο τόπο όπου γεννήθηκα

στην απάνω γη των κρατερών,…

Έλαχε, δεν ήταν σύμπτωση αλλά εύνοια, να βρεθώ πάνω στο ιερό σου σώμα άγια Δήλος, καταμεσήμερα μες στο λιοπύρι του καλοκαιριού. Σκίρτησε η καρδιά μου στη βοή του πετροτζίτζικα και της ακρίδας που ωσάν κύμβαλα ακούγονταν σπονδής και θυσίας επάνω στο βωμό του Πανθέου.

Το’ δα το φως θεόλουστη Δήλος, το άγιο που με περίσσια στοργή…

Αίμα δίχως χρώμα, νιό αίμα βοερό μελισσολόι

αστέρευτα πηγάζει μέσα από τη σημαδούρα του αιμοδότη.

Βύζαξε βότσαλο μέχρι να γίνεις  τα όρη - οι Ψηλορείτες, θα πει,

και…

Όπου κτυπά η Καμπάνα η αυγούλα ροδίζει,

Έρωτα ήχε λαμπρή η ανάσα σου βουίζει,               

Πρωτοπόρε αρχέγονε, ταίρι της πανώριας Αρμονίας.                                                                                  Σάλπισμα ζωής ο ήχος σου Καμπάνα αυγή δροσερή                                                                                     Ποθερά…

Έλεος, έλεος, έλεος ………  

αυτό φωνάζαμε όλοι …. για έλεος ονειρευόμασταν 

μόνο έτσι ξέραμε να ζούμε μέσα σου, στο κρατήρα ….

ελιόδεντρα γυμνά με τη φωνή δίχως φτερούγες.…

Αυτά τα χέρια τα πράα

άσπιλα πλοκάμια του ουρανού,

πηχταλειμμένα με φως λαμπερό.

Πηγαίνετε! Προστάζουν θυμωμένα.

Ελάτε! Ίλαρα ικετεύουν.

Ω! Αυτά τα χέρια…

Ντο-ρε-μι … φα-σολ-λα-σι

στη κλίμακα του εφτά

Κρότωνάς και συμφορά

στου χαλασμάτορα χειμώνα

την απαλάμη μια αηδόνα

από τη Δήλο η ορχήστρα…

Απ’ τη πασίχαρη αέναη Δωδώνη

έως τους χρυσόπνοους αιώνιους Δελφούς

ουράνια θάλασσα νηφάλια που γητεύει

ο κόρφος της λιμάνι, το αρχέγονο λημέρι

θυγατέρα του Ολύμπου αθάνατων καταφύγιο…

Την ένατη μέρα της εποπτείας τη γη τους θάμπωσαν 

                                                                                                                κατάβαρα νέφη λιακάδας.

Ξέσπασε η φωτοποντή. Με τα αστροπελέκια και τον όμβρο της,…

Λίγα να μπορούσα να βάλω στις αποσκευές μου

λίγα απ’ αυτά που αγγίζω, από τα αξόδευτα.  

Από τη φέξη αρχινά η κρήνη μου να στάζει φεγγάρι

στάλα τη στάλα, ένα ολάκερο σώμα να…

Πόσο γρήγορα μεγάλωσες  μέσα μου μικρή μου κόρη

μα έφυγες  τόσο ξαφνικά στου σύμπαντος το πέρας

ούτε καν πρόλαβα στα μάτια σου Ήλιο να χορτάσω

μ’ άφησες όμως να γευτώ λίγο φως, το μερτικό μου.…

Ξύπνησα το πρωί κι ήτανε σκοτάδι πηκτό.                                                                                         

Ανέβηκα στο φάρο της αυλής μου, τον θεόρατο.

Το σκότος ανέβλυζε γλυκύ, γεμάτο γαλήνη.

Κεί πέρα είδα τ’ απέραντα βάθη τα τόσο…

Γεννήθηκες σα ξημέρωσε στη Θήβα Κυριακή

η σφήγκα ήδη νεκρή αγκάλι με την Ιοκάστη

καθώς ο Κρέων ξέμεινε από συμμάχους, και θεό.

Γεννήθηκες μ’ ένα ήλιο ντυμένο αλλιώτικα

με θρύλους ντυμένος από την…

Τραμουντάνα στον Σαρωνικό

                                                      φλέγεται ο Πόρος      

ψυχή Ναύπλι μου φτωχό

                                  για Αθήνα έχει ακόμη…

Η βροχή δεν ήρθε φέτος τον χειμώνα

πάνε πολλοί χειμώνες δίχως βροχή                                                          

πηχτό το αίμα, ψιλή σκόνη το χώμα                                                            

γυμνό στη ξέρα απροφύλαχτο το σώμα…