Πίνδαρος

[Ανδρέας Παλαιόσοφος]

Γεννήθηκες σα ξημέρωσε στη Θήβα Κυριακή

η σφήγκα ήδη νεκρή αγκάλι με την Ιοκάστη

καθώς ο Κρέων ξέμεινε από συμμάχους, και θεό.

 

 

Γεννήθηκες μ’ ένα ήλιο ντυμένο αλλιώτικα

με θρύλους ντυμένος από την ιερή Δήλο

τη Υπερβορεία, τη θρυλική Θούλη του Πυθέα.

Οι παλιές αναμνήσεις, από τα παλιά για τα νέα                                      

που σα πουλιά άστεγα δίχως ουρανό κι αέρα

σα καράβια δίχως άρμενα κι άρμενα ορφανά

στες σκουριασμένες μνήμες παρατημένα                                        

στις Θήβες φυγαδεύτηκαν, τυχαία ή μοιραία,

από τους Πελάσγιους Λυκάονες.

 

 

Οι παλιές αναμνήσεις, από τα παλιά για τα νέα                                      

στον ορίζοντα νεφελώματα πελαγωμένα

θολούρα μες τες καρδιές των ιερέων

κι όμως τα ξεφύσησαν οι σειρήνες τραμουντάνες  

στη δική σου μνήμη Πίνδαρε, τη Θήβα τη νέα.

Με φόρμιγγες με κιθάρες κι αυλούς

με μαεστρία το νοικοκύρεμα της χορωδίας

ξύπνησαν οι γλυκές φωνές από τα βάθη τα απρόσμενα

ο ποιητικός λόγος ξύπνησε στον αχό της μνήμης

η χορωδία με φωνές ανθρώπων από την ανάσταση  

την ιερή ακολουθία του Χριστός ανέστη

δοξολογεί η Πυθία τον Λυκέα Απόλλωνα

που στους Δελφούς σφάγιασε το τύραννο δράκοντα.  

Έκτοτε ο νεκρός Άδωνις αιώνια ξυπνά από τον επιτάφιο

με κύπρια κυκλάμινα στεφανωμένος

ο διαμελισμένος Διόνυσος συναρμολογείται

στη συμπόσια τελετή της ανάστασης και της δικαίωσης.

 

Κι όλα γίνανε σε τρείς μέρες αντί για τις εννιά

στο σπήλαιο μέσα μας βαθιά η αιγίδα μάνα Αμάλθεια

στο κρύο κι ανήλιαγο Δικταίο άντρο Ιδαίο.

Οι Κουρήτες με χορό, κλαγγές και αιχμηρά δόρατα

φυλάγανε από τον Ηρώδη το θεϊκό βρέφος.

Τελικά τον ξεγελάσανε τον βλοσυρό παιδοκτόνο,

κατάπιε ο Κρόνος το παραμύθι της στοργικής μητέρας

κι υποβιβάστηκε σε δευτερεύοντα πατριό τιτάνα

στη φυλακή του βάθους μας, την όξυνη θάλασσα. 

 

 

 

 

Στις γιορτές τις μεγάλες των θεών οι άνθρωποι

τους Ολύμπιους πλέον τιμούν κι όχι τους Κρόνιους

στεφανωμένοι νέοι οι νικητές, θνητοί οι νέοι μας ήρωες

στα Λύκαια στα Νέμεα στα Ολύμπια στα Ίσθμια στα Πύθια.

 

 

Μέγα ποιητή στον αχό της μοίρας μας η ορχήστρα σου

δεν χλιδίζει με κολακείες αλλά με έμπνευση τον Ιέρωνα

ο λόγος σου γεμάτος με μια σοφία ξένη στη τωρινή λογική

τ’ ανδραγαθήματα με αίγλη ομορφιάς, με αίσθηση ιστορίας.

Γεμάτος ο λόγος σου άνθρωπο ποιηματικό και αρετή ησιόδεια

στις πανήγυρεις τους θριάμβους της φυλής μας ύμνησες

με τους άθλους προσώπων αθανάτησες την ελλάνια γης μας.

 

 

Στο απόγειο της φήμης σου η μεγαλοσύνη του λόγου σου

καθώς τόλμησες να πεις το ανείπωτο:

Πως η Θήβα κάποτε είχε μηδίσει,

αδιάφορο αν διάφοροι άλλοι «γη και ύδωρ»

δίνουν στους Ασιάτες, ακόμη και σήμερα.

Παραδέχτηκες μάλιστα ότι τους κατανίκησε

τους βαρβάρους στη Σαλαμίνα η Αθήνα,

ομολογία διόλου ευκαταφρόνητη

ως υπερήφανος άνδρας Θηβαίος

μέγας ποιητής πανελλήνια καταξιωμένος.

 

Η αρχοντιά- τα περί τιμής κι υπόληψης

κι η ευγένεια- η χάρη του λόγου σου

κι η ανδρεία- το μέτρο για υπέρβαση

στις μέρες μας τις ακυριακάτικες

σκουριασμένα κατάλοιπα

σ’ ένα καράβι ακαλαφάτιστο

πλέει στες άθηβες μνήμες μας

[Ανδρέας Παλαιόσοφος]

δυστυχώς τα γραφτά μου είναι κι ακαλαφάτιστα. 

ότι και πω, ακαλαφάτιστο βγαίνει στο γραφτό.

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!