Προμηθέας

[Ανδρέας Παλαιόσοφος]

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

 

Την ένατη μέρα της εποπτείας τη γη τους θάμπωσαν 

                                                                                                                κατάβαρα νέφη λιακάδας.

Ξέσπασε η φωτοποντή. Με τα αστροπελέκια και τον όμβρο της,

                                                                             δώδεκα μερόνυχτα ασταμάτητα τους έραινες                                                    

ώσπου οι κραυγές φωνές έγιναν, κρύσταλλα νερά όρμησαν 

                                                                                                               οι χείμαρροι της Διά-νοιας,                                        

δια παντός τον λήθαργο της ανυπαρξίας παρέσυραν  

                                                                                            στα υπόγεια δώματα της υποτέλειας.

 

 

Τα ίχνη του Λαυράνιου αστεροβολώνα τους φανέρωσες,

                                                                                               του άφατου Ουρανού, του πρώτου.

Τη πορεία-λιτανεία αρχίνησαν προς στο πρωτότοκο αστέρι                                                                                          

                                                                                                                  του δικού τους ουρανού. 

Το μέσα του κόσμου τους το ακατάστατο πάστρεψες,

                                                                           γεφύρωσες το συνειδητό με το υποσυνείδητο.

Στον άστατο νέο ορίζοντα τους ζοφερά ανάτειλε

                                                                                              της αλήθειας το σύμπαν, το αόρατο.

 

 

Ως προϋπόθεση της υπέρβασης, έτσι ώστε να ριζώσει μέσα

                                                                                    στο νεότευκτο είναι τους η τρανή δύναμη    

 βασιλεύουσα, ναι αυτή που τον άναρχο κόσμο τους ορίζει,

                                                                                     που μονάχα ο αθάνατος θάνατος θερίζει,

με στοργή τους απάλυνες το τρόμο και τον  πανικό

                                                                                                                  του πρώτου ξυπνήματος.                                                                  Τότε κοίταξαν μπρος, όχι πλέον άθελα, κι αγνάντεψαν το νέον ορίζοντα,                                                                                                

                                                                                                       τόλμησαν το πρώτο τους βήμα.

 

 

Τα σημάδια Του, από τη μια, τότε αντίκρισαν:  Φλόγες σκότους,

                                                                                                γαλαξίες γυμνούς, φως παρθενικό,

αζύμωτα σώματα, άωρο πνεύμα, άπειρη αόρατη ψίχα,

                                                                                                        ζωντανά του νου νεφελώματα,

κι άμορφα σύνδρομα, γαλανά πανοράματα γαλουχίες,

                                                                                              ένσπερμες προοιμιακές αλληγορίες,

κι απειρόχρωμους ήλιους λαμπρά μεστωμένους,

                                                                                                 μυριάδες πανσέληνες χρυσαλίδες.

                

                

 

 

 

 

 

 

Από την άλλη, στη δύνη της κοσμογονικής άμπωτης και παλίρροιας,                                                                                             

                                                                                                          ελεύθερα πλήθη προάγγελων

χτυπούν φτερούγες και κρόταλα, πένθιμα και προφητικά,

                                                                                                          χαρμόσυνα και θριαμβευτικά

ήχοι πανσπερμίας μύριων λατρειών, δοξασιών,

                                                                                                    άγονων και γόνιμων Θρησκειών:

Τα άρεια κάτεργα πεδία, και μέσα κει τα σύνεργα τα λιτανικά, 

                                                                                     της απελευθέρωσης τα φοβικά εργαλεία.

            

                

          

Η απιστία, η κραιπάλη, η βίαιη αρπάγη της λείας, η ασέβεια

                                                                                                          βέβηλα, παράλογα, περίεργα,

και ψυχοφθόρα άρχισαν να τους φαίνονται, και σπάταλα.

                                                                                                 Αναπόφευκτα, και ως αντάλλαγμα,                                           έκτοτε νοιώθουν του θανάτου το υπόκωφο φτερούγισμα 

                                                                                             να τους δέρνει, παγερά και αλύπητα.

Άχρονοι βασανιστικοί εφιάλτες, σελήνες μηνύτορες αλάστορες

                                                                                                            κατάρων και αναστεναγμών.          

 

                                                                              

Η λάμπουσα Ελπίδα από τα νέα τους φασκιά ντροπαλή

                                                                                                            παιδούλα δειλά ξεπροβάλει.

Ασταμάτητα έκτοτε τους πείθει ότι υπάρχει προοπτική,

                                                                                    μοχλός ανατροπής, αντίβαρο στο κάθε τι.

Του πρωτόγονου ένστικτου η δύναμη δεν κυβερνά πλέον μόνη,

                                                 ζεύτηκε με τη Λογική, της Διά-νοιας την απειρόφθαλμη κόρη.                                                                                      

Ναι! Τώρα υπάρχει συναίσθημα, για όλα υπάρχει σκοπός, και ευθύνη,

                                                                               πάντοτε με μέτρο στο μέτρο της θείας Δίκης.

 

 

Εντολή αυστηρή έδωσες: «Προς το άπειρο παρόν να βαδίζετε,

                                                                                αδογμάτιστα κι αναντίρρητα και συνειδητά.

Αυτό να το πείτε Ελευθερία, με όρο όμως τον ιστό της ηθικά

                                                                                                να μπλέκετε, αδιάκοπα και νοητά».

Κι ορμήνια σοφή: «Τα μάτια σας στο πανώριο Τέρας!

                                                                                         Κει μέσα, στο μέσα σας τώρα το Τέρας!

Με σας συζεί, να μάθετε πως πρέπει να το τρέφετε,

                                                                                   ειδάλλως ακούσια και άρα άθλια θα ζείτε,

δεινόσαυροι στη ματαιότητα θα βοσκάτε, πέραν του μέτρου,

                                                                                                     στη τροχιά της αυτοεξόντωσης».

 

 

 

 

 

 

Όχι μονό κανένα αντάλλαγμα από αυτούς δεν έχεις απαιτήσει

                                                                                                     ταπεινέ Γης υιέ αθάνατε Τιτάνα,

άλλα και επίμονα αρνείσαι, και τούτο δω είναι το μεγαλείο,

                                                                                                   ότι είναι χάρη δικιά σου το δώρο,

από δικιά σου θυσία, ενώ πολλοί, ίσως και όλοι, πιστεύουν ότι τάχα

                                                                         χρέος το’ χες από το φως Του να τους δωρίσεις.                            Συνειδητά το έπραξες καθ’ ότι γνώριζες μάταιο το Τέρας να ξεγελάσεις,

                                                                                                                      εντούτοις το τόλμησες,                                                                                             

ίσως από θαύμα ή παγίδα, ποιος ξέρει, δεν θέλησε να σε εμποδίσει.

 

 

 

Έκρινες ότι το άξιζε η θυσία τούτη, παρ’ ότι πλέον ως νοήμονα όντα                                                        

                                                                                                                   πολλάκις σε προδίνουν,                                     προτού ακόμη ο αλέκτωρ τρις την λαυρόπνοη αυγή τους προμηνύσει.

                                                                                    Άλλοθι τους δίνεις, μετάνοια ή συγγνώμη

αξιώνεις ναι και όχι, σε πειρασμούς οργής και απόρριψης δεν ενδίδεις,                                                                                      

                                                                                τις ρίζες του ήθους θέλεις να προσπορίσεις.                                                                                       

Εξ’ αρχής με αμφισβήτηση τους προίκισες, το απαραίτητο εργαλείο  

                                                                                                 για τη μετεξέλιξη της νοημοσύνης. 

                                                                                      

 

Την προαιώνια ριζωμένη πυξίδα της αμερόληπτης Ειμαρμένης,

                                                                 το αρχέγονο DNA, της συμπαντικής πορείας πλοηγό,                                                                                                            

καμία προσευχή ή πρόσρηση ευμένειας δε μπορεί να αντιστρέψει,                                                                                                         

                                                             ούτε να διαστρέψει τον δυσθώρητο του Άστρου οιωνό,

ούτε να αποτρέψει της ζωογόνας Άβυσσου το τυφώνα τιμωρό,                                                                                                         

                                                           ούτε να μερέψει τις αντάρες ερινύες, τα ανήμερα μένη,                                                                                                                                                                                                                     

και χρόνια ας κοπιάζουν οι αντίρροπες ορδές της αδικίας  

                                                                         ν’ αντιβγούν στις άτρωτες του Ήλιου καταιγίδες.                                                                                                                                                                       

                                                                                                                                                 

 

Συχνά κι άκαιρα κι άπρεπα, οι πλείστοι με τα χέρια αποταυρισμένα

                                                                     προς το Χάος ή τον Ουρανό ή τον Κρόνο ή τον Δία                                                                                                                ή όπως αλλιώς άλλοι πολλοί κατά καιρούς το Τέρας έχουν ονοματίσει,

                                     να ικετεύουν για απολύτρωση, για απελευθέρωση, για «σωτηρία!»,

πρόωρα κι αυθαίρετα ενώ ακόμα νωπά στο ιερό αλώνι της Γαίας

                                                                         τα μυρωμένα στάχυα Του μυρίζουν έντονα ζωή,

ακόμα δω και κει τα σπάργανα σπαρμένα, 

                                                           μες το θυμάρι, τον κισσό, την αγριελιά ….τα του Έρωτα.

              

                                                                                     

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!