Στης Δήλου το ασώματο σώμα Έλαχε, δεν ήταν σύμπτωση αλλά εύνοια, να βρεθώ πάνω στο ιερό σου σώμα άγια Δήλος, καταμεσήμερα μες στο λιοπύρι του καλοκαιριού. Σκίρτησε η καρδιά μου στη βοή του πετροτζ…

[Ανδρέας Παλαιόσοφος]

Στης Δήλου το ασώματο σώμα

 

Έλαχε, δεν ήταν σύμπτωση αλλά εύνοια, να βρεθώ πάνω στο ιερό σου σώμα άγια Δήλος, καταμεσήμερα μες στο λιοπύρι του καλοκαιριού. Σκίρτησε η καρδιά μου στη βοή του πετροτζίτζικα και της ακρίδας που ωσάν κύμβαλα ακούγονταν σπονδής και θυσίας επάνω στο βωμό του Πανθέου.

Το’ δα το φως θεόλουστη Δήλος, το άγιο που με περίσσια στοργή σου αλείβει το σώμα όλο, το βεβηλωμένο, το καταπατημένο. Και όλα τα λιθάρια τα επί της γης σου τα’ δα, και αυτά που είναι θαμμένα μέσα σου, και όλα τα αλλά που η νηφάλια θάλασσα σου αιωνία περιβρέχει. Ένοιωσα την αέναη λαύρα του πνεύματος σου που ακατάπαυστα ρέει από τα ματιά των μαρμάρινων λεόντων σου που, απολιθωμένοι καθώς είναι, φαντάζουν αθάνατοι φύλακες σου και, συνάμα, να μαρτυρούν σε μας τους θνητούς παντοτινά ότι από δω πέρασαν, και όχι άθελα τους, άνθρωποι που πάσχιζαν για τη ψυχή τους. Και να τι πάει να πει να πασχίζεις γι’ αυτή. Να παράγεις, να δημιουργείς πολιτισμό που να συνάδει με την ανθρώπινη φύση και τη θεϊκή υπερφύση. Και να εναρμονίζει τη συνύπαρξη των θείων μετά των επίγειων  ούτως ώστε τίποτα από όλα τα καθώς πρέπει στη ζωή να μην εκλαμβάνεται, να μη θεωρείται ως μάταιο. Διότι όλα τα καθώς πρέπει μας είναι και αναγκαία και ωφέλιμα  για το δρόμο προς το μέγα ιδεώδες, τον λόγο της ύπαρξης και της δημιουργίας , δηλαδή την η ανακάλυψη της συμπαντικής αλήθειας. Από αυτή τη λατρεία τη τόσο ανθρώπινη, την ήπια, τη γεμάτη με σύμμετρη ευσέβεια και απλοϊκή ευλάβεια προς στο Πάνθεο, ναι από αυτή, γεννάτε η δύναμη της πιστής που μετουσιώνεται αρμονικά σε συνεχή δημιουργικότητα, βγάζει μέσα από  τα άδυτα μας το Θεό για να συμπορεύεται μαζί μας. Και έτσι η φυσική μετεξέλιξη της νοημοσύνης να μην ανακόπτεται.

 Θεία Δήλος, οι τότε άνθρωποι σου όλα τα κατέθεταν από όσα έπρεπε να έδιναν από τη ψυχή τους. Από το καντήλι τους έκαιγαν όλο το λάδι το καλό που γεννούσε το καθάριο φως,  το αγνό. Αλήθεια, να ξέρες πόσο μας λείπεις μεγάλη μας Παναγιά! Τώρα είναι που πρέπει οι τωρινοί άνθρωποι σου να σε βάλουν στη καρδιά τους. Χαλεποί οι καιροί, και εν ψυχή και εν πνεύματι. Η ασέβεια απανταχού. Πολλά τα διεφθαρμένα, τα υποκριτικά, τα άδικα, τα ασυνεπή και βέβηλα προς το πνεύμα. Και έχει περάσει τόσος πολύς καιρός από τότε που σε έδιωξαν, άλλοι άθελα τους και άλλοι με δόλο. Γύρνα τώρα άφοβα. Πάνε πια αυτοί, χάνονται στην αχλή της ανυπαρξίας, αυτοί που σου τα χάλασαν όλα, προπάντων τις δοξασίες σου τις αγνές, τις μάνες αυτές που γεννοβολούν, και τρέφουν,  και διαιωνίζουν.

Πανάγια Δήλος λυπήσου λοιπόν αυτών των ανθρώπων  το μόχθο, τις θυσίες και τα τόσα άλλα δεινά που είχαν  υποστεί ως ότου σε βρουν. Πορεύτηκαν, όπως πολλοί μεν εξ’ ημάς το αναγνωρίζουν, οι πλείστοι δε εξ’ υμών όμως επίτηδες  το παραγκωνίζουν, στη χώρα των υπερβόρειων αναζητώντας τα  συστατικά, άυλα και μη, για τη συναρμολόγηση της αρετής. Αυτό έπρεπε, αυτό έπραξαν. Μύρια χρόνια αγωνίστηκαν λοιπόν, και μόχθησαν και τ’ απόκτησαν. Και μ’ αυτά έφτιαξαν το προζύμι και με τον ιδρώτα τους το έσμιξαν. Και να το πνεύμα στο μείγμα όλων των αρετών! Αυτό το νέο υλικό βάλανε στις πέτρες. Και που με δαύτες τόσο όμορφα τα έκτιζαν όλα, προπάντων τα πνευματικά μνημεία. Και τα θεία υμνούσαν με γήινη, ανθρώπινη της καθημερινότητας κατάνυξη. Και τη γνώση πιο πάνω από όλα καλλιεργούσαν με αληθινή πίστη και την εμπλούτιζαν. Και από την επίγνωση διακατέχονταν ότι, από όλα τα επίγεια και τα επουράνια, ένα πάντοτε παραμένει αναλλοίωτο στο χρόνο: Το πνεύμα το άγιο, το συμπαντικό, το αναγεννηματοποιησιουργό.

Κάθε λιθαράκι από τα απομεινάρια  κι ένα κομμάτι του πνεύματος, διάσπαρτο εδώ και κει σ’ όλο τον πλανήτη. Όμως δεν πρόκειται ποτέ τίποτες  να χαθεί, διότι αν τυχόν και συμβεί κάτι τέτοιο τότε ο Όλυμπος θα σβήσει, κι αυτό δε γίνεται. Απομένει μονό να περισυλλεχτούν ένα-ένα όλα τα κομματάκια, να συναρμολογηθούν ξανά. Πασίδηλο είναι πως οι πλείστοι τώρα το επιθυμούν , και οι του κάτω, και οι του πάνω, και οι του υπεράνω. Το πότε, παραμένει μονάχα το πότε. 

 

Από τη συλλογή « ένας αιώνας από την αιωνιότητα»

Α.Ι. Παλαιόσοφος

                                                        

 

[Παντελής]

πίστη χωρίς έργα και έργα χωρίς πίστη, δεν έχουνε καμιά αξία,

απλά ξεγελούμε τον εαυτό μας ότι αγαπούμε.