Ελεούσα

[Ανδρέας Παλαιόσοφος]

ΕΛΕΟΥΣΑ

Έλεος, έλεος, έλεος ………  

αυτό φωνάζαμε όλοι …. για έλεος ονειρευόμασταν 

μόνο έτσι ξέραμε να ζούμε μέσα σου, στο κρατήρα ….

ελιόδεντρα γυμνά με τη φωνή δίχως φτερούγες.                                                                                                                                       

 

 

Ποια είσαι γυναίκα που μας γέννησες γυμνοσάλιαγκες

κι άστεγους και δύσπιστους κι άδειους;

 

κι άβουλα μας κοιτούσες από το χείλος του τρομερού

κρατήρα;

 

 

 

Η καπνιά της λούζει τη λαλιά, αναμμένα δαδιά  τα λαδιά

μαλλιά.

Έλεος, στη πυρά του ελέους πνιγόμασταν … στο κρατήρα

εν ελέω πυράς.                                                 

 

 

 

Γυναίκα που το πρόσωπο το χεις στη στεγνή σου

απαλάμη    

πριν φύγεις την αυγή με το φεγγάρι

στην αμασκάλη                                                                                                                                                                  δώσε μας πίσω τη σκιά μας που τη χώρισες

από το σώμα.                                                                                         

Έλεος! τι το σώμα δίχως σκιά στο φώς του φεγγαριού;

Έλεος! κουφάρια στη δύνη του κρατήρα

δίχως το ταίρι μας.      

 

 

 

Γυναίκα σταμάτα τη δυσπρόσιτη μνήμη να προκαλείς

μη κοιτάς κάτω στο κρατήρα, κει η πρωτόγονη ανάμνηση

θαμμένη 

άφησε την να κοιμάται γαλήνια δίχως τις απάνω

έγνοιες μας

αγκάλι με τις ενοχές μας, τις ανευθυνότητές μας,

τις προδοσίες μας

τις στείρες μας προσδοκίες, τ’ αλλοπρόσαλλα

άλλοθι μας

τις απελπισίες μας - τα μαδημένα δάκρυα μας

τριαντάφυλλα.

                                                                                                                                                                                    

 

 

Γυναίκα πάψε τη δυσπρόσιτη μνήμη να προκαλείς

μη τη μήνι των σκιών άξαφνα μας αμολήσει

που φυλακωμένη τη κρατούν στου πύργου μας

τα μπουντρούμια  

γιατί …. τότε θα πρέπει να θρηνούμε ανεξαιρέτως

για όλα τα αστέρια

κι γι’ αυτά που λιώνουν σέρνοντας το άροτρο του ζευγολάτη,

της ψυχής

και τότε …. τότε θα μας έκοπτε πόσο βαθιά το υνί θα μας

αυλάκωνε.

 

 

 

Μέσα στο κρατήρα μάθαμε πως κανένα έλεος

δε τινάζει την καπνιά - την άλογη μοίρα, από τα ελαιόδεντρα. 

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!