Ζεσταινουμε τον ιστιοχωρο ιδανικα

και σοταρουμε τα μελη...αποκλεισμενα και μη

στην συνεχεια αφηνουμε στιχους απαλα , σιγα - σιγα...

μεχρι να σκεπασουν τα μελη , αλλα προσοχη να μην τους πνιξουν

καπακωνουμε ομοιομορφα , μην μας ξεφυγει το φως η το σκοτος

περιμενουμε μεχρι το σημειο βρασμου

και χαμηλωνουμε την φωτια μεσα μας ...

εδω μπορουμε να κανουμε βελονακι , να πλεξουμε

να εκδοσουμε την νεα μας ποιητικη συλλογη

οτι κι αν κανουμε σε μια ωρα να…

Αργά-συρτά τα χνάρια μου αφήνω

και πάνω τους στα χρόνια ισορροπείς

δε μ' άφησες ποτέ να ξεμακρύνω

δε θέλησες στο πλάι μου να 'ρθεις



Συνήθισα μονάχος να…

ΔΕ Μ’ ΑΡΕΣΕΙ

Δε με νοιάζει ας χάνω,

Μοναχός χαντακωθώ,

Ένα μοναχά δεν κάνω,

«δήθεν» να συμμορφωθώ.

Ούτε μένα μου αρέσει,

Στη ζωή μου να χρωστώ,

Όποιος θα με συγχωρέσει,

Στ’ αλήθεια ευχαριστώ.

Δε με νοιάζει αν…

"Όλες οι γεύσεις,

είναι πάνω

στα κορμιά μας..."

       ...

"Μάθαμε άριστα

τις ερωτικές πρακτικές.

Τις εφαρμόζουμε απόλυτα.

Συνεχίζουμε

με αγγίγματα,

κι όχι με επαφές

που προκαλούν ηλεκτρισμό..."

       ...

"Υπήρξε πολυτραυματίας το βλέμμα,

όποτε περνούσε

απο τα ζητούμενα μάτια..."

      …

-καλώς τον πεταλωμένο μου !



-τρέμω σχήμα οξύμωρο !



-και γιατί να τρέμεις μπεμπεδομούρη μου?



-να,εκείνο το «κατά συνείδηση» με αγχώνει !



-και γιατί να σε αγχώνει παρακαλώ?



-φοβάμαι, μήπως ψηφίσουνε «κατά συνείδηση»..



-χαζούλη,απεναντίας να χαίρεσαι !



-να χαίρομαι?



-φυσικά,γιατί μας μοιάζουνε !



-σε τι μας μοιάζουνε, θείο εκτόπλασμα?



- είναι…

σούκανε πάσα ο χοντρός

με εντολή της λέσχης,

την εξουσία στο ταψί

μη κι απ το θρόνο πέσεις



κι εσύ αμέσως με χαρά

άρπαξες την σκυτάλη,…

Η,

εντός των τειχών,

Χαναάν,

γερνά,

αργοπεθαίνει

απο έλλειψη πολιορκίας,

κι έτσι χάνεται σιγά σιγά

η ελπίδα

για ηρωική εξοδό της

απο το προσκήνιο,

μέσω μιάς άλωσης.

Μιάς άλωσης

που ποτέ δε θ' αρχίσει,

αφού

δίπλα στη βαλσαμωμένη ιδεολογία της,

εκθέτει

και τα σύμβολα της παράδοσής της:

Φρίκη στα γήινα

και βαρύ ύδωρ.

Αμέτρητες οι ώρες

σ’ ένα γλυκοφίλημα

τ’ ανέμου ανεμελιά,

τ’ αδιάφορο σαν σμίγει

βλέμμα σου μ’ αγγίζει…

Ίσως

ο ειλικρινής ιδρώτας

του άλλου σώματος,

που προηγουμένως

φιλτραρίστηκε

στην αγωνία του,

να είναι αυτός

που θα μουσκέψει αμέσως

τα φτερά σου

και θα τα κάνει

να βαρύνουν,

ώστε να μην ανοίξουν

για να πετάξεις

και να προλάβεις

το κλείσιμο των ουρανών.

Δεν αξίζει να υποφέρεις,

αν εκείνη δεν σε θέλει

κι ούτε να ξεροσταλιάζεις

και να γίνεσαι κουρέλι



όσο έρωτα κι αν δείξεις

αν εκείνη σ αποφεύγει,…

ΣΤΕΦΑΝΙ ΜΕ ΑΓΚΑΘΙ

Σωστά και λάθη,

Έγνοιες και πάθη,

Μέσα στα βάθη,

Στεφάνι με αγκάθι.

Ψυχή μονάχη,

Όπως οι βράχοι,

Ψάχνει στη ράχη,

Για ώριμο στάχυ.

Η ζωή υπογράφει,

Δε πάει στράφι,…

Ποτίζεις την αγάπη μας

φαρμάκι να πεθάνει

κι ας ξενυχτά για πάρτη μας

κι έχει θυσίες κάνει

Ποτέ…

"Αν"

"μήπως"

και "γιατί",

φθείραν περισσότερο τα πλήκτρα.

Αμαρτίες μιάς επίδρασης

απο μεγάλη παραμονή

στο πολικό σέλας

τησ αβεβαιότητας.

Τώρα η φυλή

φυτοζωεί,

πέρα απο το φως

και το σκοτάδι.

Οι νεκροί της

φέρνουν την παχύρρευστη,

απο τους αιώνες,

δίψα τους

-ένα μείγμα προηγούμενων παραλείψεων

και παρόντων αποτυχιών-

και την ακουμπούν,

μόνη…