Τι γλώσσα ! ( Ti glwssa ! )

[Manuel Adams]

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.

Τι γίνεται όμως με τη γραφή;

Λάθος το σύστημα,πολύπλοκο και στριφνό!

Δεν είναι της μοδός,δεν το αντέχω!

Άλλωστε,αυτό που το στόμα λαλεί δεν το υπαγορεύει το χέρι...

Άλλαξέ την,άλλαξέ την . Δεν είναι της μοδός!

Πόσα "ι" πρέπει να βγάλω ,μέχρι να πέσω σε ένα;

Πόσα "ω" πια να φωνάξω , μέχρι να μην ακούγεται τίποτα;

Λάθος το σύστημα,κι ας είναι ελληνικό.

Ας το γυρίσουμε στο αγγλικό,μήπως

κι έτσι ανεβάσουμε τη γλώσσα μας

στα όρη-α της επι/απο/παρα/κατα -τυχίας.

Κοίτα τι δυσ-τυχία !

Σε προσκυνώ γλώσσα.Κι εσένα γραφή

που από τα ιερογλυφικά μας έσωσες.

Σε προσκυνώ...

Μην τους παρεξηγείς...

Κατάλαβε άραγε κανείς πότε και πώς άρχισε ο θάνατός του;

 

Ζήσε κι εσύ μέχρι να βρεις τη μάνα σου,

Νεκρές κι οι δυο να κείτεστε 

μες στ' όνειρο του Ομήρου ....

[Manuel Adams]

Κική Δημουλά, Τυφλό σύστημα επαφής

Σε προσκυνώ, γλώσσα, πολλά τα θαύματά σου.

Επί κυμάτων σφοδράς εποχής βαδίζουσα
– ην γαρ ενάντιος της αλαλίας ο άνεμος –
σώα βγήκες στην ακτή και άρθωση εμφύσησες
σε μερικούς τουλάχιστον λόγους κακοποιούς
που εξεβίαζαν την επαφή μας να σιωπά.

Οι υπόλοιποι δεν πίστεψαν.
Έμειναν μέχρι τέλους βουβό εμπόδιό της.

Τη νεκρή θυγατέρα του χρόνου ανάστησες
ευλογώντας την με όνομα διπλό:
Λήθη για όταν έλειπε ο πατέρας της καιρό
Μνήμη δε για ώρα ανάγκης.

Μονοτονική άφησες τη δαιμονιζόμενη έλξη.
Μήτε συ ήξερες τι πνεύμα παίρνει το σώμα.

Τα παραλυτικά μέρη τού λόγου τής υπάρξεως
θεράπευσες και βάδισαν τα επιφωνήματα
οι καλές προθέσεις τα ανάμεικτα ρήματα
οι επεξηγηματικοί σύνδεσμοι και χωρισμοί
– έμαθε κανονικά να γράφει το όνομά του
ο θάνατος και όχι να υπογράφει με σταυρό –
τα σύμφωνα κύρια άρθρα οι εριστικές
αντωνυμίες οι φρόνιμες οι αλληλοπαθείς
– αλήθεια τι συνέβη με τις κτητικές
και δεν ξαναπατήσανε στο μάθημα;

Υπό τον λύχνο τής επιβίωσης σκυμμένες
μερόνυχτα οι στερήσεις μας έγιναν
ευφραδείς είτε πεζά μονολογώντας
είτε με περίπλοκους νευμάτων συνδυασμούς
χάρη στο τυφλό σύστημα που εφαρμόζει
ο λυρισμός σου.

Αμέτρητα τα θαύματά σου, γλώσσα
γερνάς εντός μου και όλα πού να τα θυμάμαι.

Αχάριστοι δεν είμαστε αλλά
μέμνησο του φόβου μας που
ως απληροφόρητος ουδέποτε ιάθη.

Πάρε λαλιά από την άφθονη
την παραπανίσια που έδωσες στην κραυγή
και επίβαλέ την σε κείνο το βουβό απόρρητο
τουλάχιστον να μας φανερώσει
η νέα μας παιδεία εκεί κάτω

θα σε περιλαμβάνει άραγε, γλώσσα
θα κουβεντιάζουμε καθόλου με τη γειτνίασή μας
ή μόνο χάριν ενός μικρού μεσοδιαστήματος
– τι χαζοπούλι, Θε μου –
κοπίασε η τόση ευγλωττία;

[Τάσος Π. Δασκαλάκης]

.

Ωραία και σωστά, έστω και με πολλά θαυμαστικά !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

Καλό σου απόγευμα !

 

 

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!

καλησπερα

[Βασίλης Ασπρογειάτης]

Φίλε Εμμανουηλ,

θίγεις ενα πολύ μεγάλο θέμα,

που πραγματικα θα πρέπει να μας απασχολήσει όλους...

 

Πολύ ευστοχος στις παρατηρήσεις σου.

[Στιχοπλάστης]

'

Ένα από τα ελάχιστα ποιήματα της Δημουλά που δεν με απωθεί ...

Θά 'λεγα πως μου αρέσει ... 

Αν δεν ήταν και αυτό θα έλεγα πως έχει σχέση με την ποίηση όσο η βούρτσα με την κλούτσα ...

 

Τεσπα .., το δικό σου καλό είναι και θίγει σωστό θέμα ...

 

.

[Manuel Adams]

Διαφωνώ,φίλε Στιχοπλάστη...η Δημουλά δεν είναι η αγαπημένη μου...αλλά η σημερινή ποίηση έχει αλλαξει...ο λόγος κι η έκφραση έχει αλλάξει και δεν μπορεί πια να αρκεστεί σε φτωχές απλώς ριμαρισμένες φρασούλες εν είδει ενός ανώτερου τάχα ταλέντου στο συνταίριασμα των λέξεων...αλλού βρίσκεται το νόημα κι η ουσία,κι αυτό η Δημουλά έχει -αν μη τι άλλο-καταφέρει να το περάσει στις ψυχές πολλών,αλλά κ να αγγίξει ένα μέρος της δικής μου..

[Στιχοπλάστης]

''

Φίλε μου …

Θα έλεγα πως η ουσία του λόγου και της έκφρασης δεν έχουν αλλάξει ανά τους αιώνες στην Ελληνική γλώσσα. Διαβάζοντας την φράση σου: «δεν μπορεί πια να αρκεστεί σε φτωχές απλώς ριμαρισμένες φρασούλες εν είδει ενός ανώτερου τάχα ταλέντου στο συνταίριασμα των λέξεων..»,

δεν μπορώ παρά να αντιδράσω επισημαίνονταάς σου πως οι ριμαρισμένες φρασούλες δεν είναι εκφράσεις ενός τάχα ταλέντου. Τουναντίον εμπεριέχουν πολλαπλάσιο βαθμό δυσκολίας από τον ελεύθερο στίχο όπου η έκφραση ελευθερωμένη από δεσμά μέτρου κ’ ρυθμού αποτυπώνεται απλά στο χαρτί. Κατά την δημιουργία έμμετρου πρέπει να αποτυπωθεί όλο το νόημα ακολουθώντας καταφανείς κανόνες ομορφιάς συνταιριάσματος μερών της γλώσσας. Μπορεί να μην είναι και έμμετρο μα να εμπεριέχει το πλέον απαραίτητο στοιχείο της ποίησης, .. τον ρυθμό (πχ. Τάσος Δασκαλάκης) όπου το αποτέλεσμα είναι σαφώς Ποιητικό!

 Και πιά φίλε μου, η διαφορά του ποιητή ελεύθερου στίχου με τον πεζογράφο; Πίστευα και πιστεύω ακράδαντα πως ο εν λόγω τύπου συγγραφέας απλά ζήλωσε τον τίτλο του ποιητή χωρίς δικαιωματικά να του ανήκει.

Πέραν αυτού η πολύ απλή μου λογική μου λέει κάτι κατ΄εμέ αλάνθαστο: Διαβάζω κάτι και μου αρέσει; εμπίπτει στον τομέα της ποίησης. Δεν ακουμπά καθόλου τα πνευματικά μου αισθητήρια; Δεν ανήκει στον τομέα της ποίησης.

Οπωσδήποτε τα παραπάνω αποτελούν τις προσωπικές μου απόψεις και δεν θα ήθελα να αποκομισθεί η εντύπωση εμπαθούς αντιπαραθέσεως.

.

[Ειρήνη]

Maνουέλ όσον αφορά στο θέμα "γλώσσα" μαζί σου εκατό τα εκατό.

Όμως με το σχόλιό σου διαφωνώ καθέτως και οριζοντίως.

Είχα στο νου να εκθέσω, περίπου, αυτά που λέει ο φίλος μας ο Στιχοπλάστης

αλλά με πρόφτασε.

Μίλησες απαξιωτικά για τους Ποιητές που εκφράζονται μέσω της ρίμας.

Αν ψάξεις εδώ μέσα, θα βρεις ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ. Δηλαδή για να είναι της "μοδός" ένας ποιητής

θα πρέπει να το γυρίσει στο ελεύθερο κείμενο? Εγώ έτσι το αντιλαμβάνομαι, κείμενο.

Αν δεν δω ρυθμό, ποίημα δεν το λέω. Βέβαια το ρυθμό πρέπει να τον έχεις μέσα μου για να τον καταλάβεις.

Είναι τόσο πλούσια η γλώσσα μας και άπειρες οι λέξεις που μπορείς να χρησιμοποιήσεις

για να αποδόσεις νοηματικά και αισθητικά, ριμάροντας.

Εννοείται ότι εξαιρώ τον εαυτό μου από τους ποιητές. Εγώ στιχάκια συνταιριάζω ,ίσως χωρίς νόημα και   βαρύγδουπες εκφράσεις.

Αυτά και χωρίς παρεξήγηση!

Καλή σου μέρα!

[Manuel Adams]

προς όλους : νομίζω πως ο Στιχοπλάστης δε με παρεξήγησε κι εξέθεσε πολύ σωστά τις απόψεις του... που απλώς εκεί διαφωνούμε... η διαφωνία μου εμένα είναι πως εδώ κ πολλά χρόνια το ριμαρισμένο έχει πάψει να αποτελεί διακριτικό χαρακτηριστικό της ποίησης...γιατί πολύ απλά το θέμα,η ουσία δεν είναι εκεί...άλλα σου δείχνουν αν κάτι είναι ποιητικό...γιατί μπορεί τα συνταιριάσματα ομοιοκαταληξίας να είναι πολύ εύστοχα (κάτι που σίγουρα είναι ταλέντο),αλλά να είναι κενού περιεχόμενου...

το τι αποδέχεται,φίλη Ειρήνη, ο κόσμος πια στις μέρες μας-που περικλείει και την αποστροφή από την "παραδοσιακή ποίηση"-δεν είναι δείγμα μοδός,αλλά ένδειξη αλλαγής πλεύσης..αλλαγή αντίληψης της ποίησης,αλλαγή ρευμάτων ποιητικών,αν θέλεις...

βέβαια η προσωπική άποψη του καθενός είναι σεβαστή κ επουδενί δεν ήθελα να θίξω κάποιον από δω μέσα,γιατί όλα είναι μια προσπάθεια κ εκτύλιξη του ταλέντου που έχει κάθένας (μιας κ κανένας δεν είναι φτασμένος ποιητής).Απλώς αυτό θέλω να καταθέσω είναι πως η προσωπική άποψη σημαίνει τι σου αρέσει και τι όχι...αν σου αρέσει η Δημουλά ή όχι...το ότι όμως δεν είναι του γούστου σου η Δημουλά κι η κάθε Δημουλά (γιατί κάθε άλλο παρά μόνη της είναι στη νεωτερική ποίηση) δεν την καθιστά αυτόματα μη ποιήτρια...απλώς δεν αρέσει σ εσένα ή και σε πολλούς...το έργο κι η πορεία της-που είναι μεγάλη και μη τυχαία-δεν μπορούν να αναιρεθούν ...το ίδιο ισχύει και στη μουσική..το ότι εμένα προσωπικά δε μου αρέσει ο Καζαντζίδης γιατί δε με εκφράζει τέτοιου είδους μουσική δε σημαίνει ότι διαγράφεται η πορεία κι η σημασία του κι η προσφορά του στο ελληνικό τραγούδι και στην ελληνική ψυχή....

[Manuel Adams]

διόρθωση επάνω : κανένας μας δεν είναι φτασμένος ποιητής