Από τη μετατροπή του αίματος,
κι αυτής της δίψας,
σε μαγιά κι άλλου απολογισμού,
φτιάχτηκε ένας δρόμος συλλογισμών
πιο ομαλός
αλλά δίχως ορατότητα.
Κι όπως πάντα,
εκεί κοντά,
περιμένει
ένας ασυμπτωματικός θάνατος
να τον διασχίσει,
ονόματι "Προσαρμογή",
που υπογράφει το σενάριο,
που ήδη παίζεται
και ήδη πείθει,
με τίτλο "Τεκμήρια ευρυχωρίας".

Βιαστικά περπατούσα στο δρόμο

τη ματιά μου γυρνούσα στο αίμα

και αν τριγύρω αισθανόμουν το δάκρυ

στα κρυφά ξόδευα κάνα βλέμμα

και αν κοντά μου γυρόφερνε ο πόνος

προσπαθούσα δειλά να ξεφύγω

τα όνειρα μου τα είχα κλεισμένα

στου μυαλού μου  τον  χάρτινο πύργο

και ήρθε κάποτε εκείνη η  ημέρα

ποιος θεός και πια μοίρα ορίζει

που σημάδι σε βάζει στην τύχη

κα τον χάρτινο πύργο γκρεμίζει

ξάφνου βλέπω του ήλιου την…

Αγάπησέ με πιο πολύ,

κάνε και μια υπερβολή,

μια τρέλα, μια θυσία.

Ξεπέρασε τα όρια,

και όλα τα εμπόδια,

βάλε λίγη ουσία.



Κάνε κι εσύ μια αποκοτιά,

βάλε να πάρουνε φωτιά

αισθήματα κι αισθήσεις.

Να νιώσουμε μοναδικοί

πως είμαστε οι κάτοικοι

Ανατολής και Δύσης.



Ανέβασέ με πιο ψηλά,

καυτό το αίμα να κυλά,

βάλε φτερά στους ώμους.

Τραγούδησε μες τη βροχή,

γέμισε, δίχως ενοχή,

με "σ' αγαπώ" τους…

Να είχα την πίκρα σου δικιά μου
και συ να παίρνεις τη τη χαρά μου.
Τον κάθε πόνο σου να έχω,
εγώ συνήθισα κι αντέχω.

Άσε με πίσω σου να τρέχω,
να μη σκοντάψεις να προσέχω.
Κάθε σκιά κι ό τι σε πνίγει
επάνω μου να καταλήγει.

Άσε με να 'μαι εδώ γύρω,
αν πέσεις να σε ανασύρω.
Δίπλα σου σα σκιά να μείνω
κι ας είναι μόνο για να δίνω.

Άσε με να 'μαι εδώ να
σαν η καρδούλα σου πονά

Δεν αποκλείω

ο ήλιος ν'ανατείλει απ' τη δύση

ανάποδα ο κόσμος να γυρίσει.

Δεν αποκλείω,

η θάλασσα ν'αδειάσει με τη μία

ν' αλλάξει το φεγγάρι την πορεία.

Δεν τ'αποκλείω



Μα αποκλείω

για σένα να μη ζω μια μέρα

απ' την ανάσα σου να χάσω τον αέρα



Το αποκλείω

να νιώσω να μου γίνεσαι φορτίο

θα ήταν το λιγότερο αστείο.

Το αποκλείω.

Να πούμε εμείς δε γίνεται αντίο

στη σκέψη να σε χάσω παραλύω.

Το…

Με πιάνει παραμιλητό

μάτια μου όταν σας κοιτώ,

τα βήματά μου χάνω.

Από τα πόδια φεύγ' η γη,

θαρρώ εκείνη τη στιγμή

ότι τ' αστέρια πιάνω.



Μάτια μου, μάτια φλύαρα,

τρέμ' η καρδιά μου, σπαρταρά,

είν' έτοιμη να σπάσει,

μέσα σας σαν βυθίζομαι

που είμαι και πού βρίσκομαι

το 'χω κι αυτό ξεχάσει.



Η μόνη σκέψη του μυαλού

δυο μάτια που με προκαλούν

και μ' έχουν αρρωστήσει.

Φωτιά μέσα στα σωθικά

ανάψανε και…

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑ ΝΟΜΟΥ ΕΒΡΟΥ 104.3 ΦΜ

Αν τίποτα δεν πήγε πρίμα

εάν μας τσάκισε το κύμα,

εάν δε βρήκαμε γαλήνη

και αν κανείς σε μας δε δίνει





υπάρχει τ'αύριο,υπάρχει

εχάσαμε απλά μια μάχη

Θα δεις,ο ήλιος θα προβάλλει

κι αν όχι, πες αύριο πάλι.

Πάντα υπάρχει μια ελπίδα

καλό, κακό μια αλυσίδα.



Αν  πέσαμε πριν απ' το νήμα

αν προς τα πίσω πάει το βήμα

  η βρύση  αν σταλιά δεν στάζει

και μας παγώνει το αγιάζι.

υπάρχει τ'αύριο,υπάρχει

θα…

H νύχτα συντροφάκι μου που δεν αποχωρούμαι,

απ' ανθρωπάκι τόσο δα είμαστε κολλητάρια,

εαν δε δω το πρώτο φως της μέρας δεν κοιμούμαι,

τ' αστέρια αν δεν κοιμηθούν και δύσουν τα φεγγάρια.



Όταν ο ήλιος κρύβεται πίσω απ' το κορφάρι,

ο κοιμισμένος αετός με ένα τίναγμά του

ξυπνά από το λήθαργο και το μυαλό στροφάρει,

και μέχρι τα ουράνια τον πάνε τα φτερά του.



Το στρώμα δε με δέχεται εάν δεν ξημερώσει,

κι η πούλια στην αγκάλη της αν δεν με…

Εκείνα από τα παλιά που μ' είχανε συντρίψει,

μέσα στο βάθος του μυαλού έχω καταχωνιάσει,

για να μη ζήσω άλλη μια φορά την ίδια θλίψη,

μέχρι ο χρόνος που περνά κι αυτά να τα γεράσει.



Εάν μου δώσαν μια χαρά και πόνους δυο χιλιάδες,

σταγόνα στον ωκεανό και την αποποιούμαι,

μες σε σελίδες πάμπολλες ούτε δύο αράδες,

γι αυτό λοιπόν τη σούμα τους δεν θέλω να θυμούμαι.



Τα γκρίζα και τα ζοφερά σκέπασα με τσιμέντα

μες τα υπόγεια του μυαλού. Τώρα…

Για κάποιους φίλους μου παλιούς μ' έπιασε νοσταλγία

που αυτοί απ' όλους μ' είχανε μη βρέξει και μη στάξει,

για πάρτη μου μες τη φωτιά έπεφτ' η κουστωδία,

στο κλάμα γίνεται γι αυτούς να μην έχω πλαντάξει?



Πού άραγε να κρύβονται, ποια τυχερά εδάφη

τ' ατίμητα να χαίρονται μπριλάντια και διαμάντια,

των μυστικών μου ήτανε πραγματικά οι τάφοι,

δεν ξερω τι θα έδινα για να τους δω αγνάντια.



Ψαλτάδες στ' αναλόγια τη Μεγαλοβδομάδα,

απ' του…

Δεινοπαθεί η χαρά στο άκουσμα

 ερχομού της μοναξιάς.

Eκατομμύρια σφαιρίδια

αόρατης πρόσκρουσης,

υποβάλλουν το σώμα μου

σε μια στενοχώρια,

 ένα σφίξιμο στην καρδιά.

Δύο δάκρυα αγκομαχούν να ριχτούν,

 να σωθούν από την εσώτερη πάλη

 των αδιευκρίνιστων ακόμα αιτιών,

 που συντέλεσαν απόψε

 στην καθολική ανυπαρξία.

Δεν θα σε πω αγόρι μου
φεγγάρι, λίγο μοιάζει,
άστρο, αέρα, αστραπή
πάλι σε κατεβάζει.

Δεν θα σε πω του ήλιου φως
ούτε κι αυτό σε φτάνει,
ό τι κι αν πω ό τι σκεφτώ
πάλι μπροστά σου χάνει.

Μικρούλα τόση δα η γη
πώς να συγκρατήσει,
σε έστειλε στον ουρανό
το σύμπαν να στολίσει.

Στο δρόμο κοίτα πού πατάς,

τα όνειρά μου έχω στρώσει,

τα βήματά σου ελαφρά

μη κάποιο όνειρο ματώσει.

-----------------------------------

Πάτα σιγά, πάτα απαλά,

Τα όνειρά μου έβαλα

Χαλί σου να ‘ναι.

Πάντα στο δρόμο σου ν’ ανθούν,

Πάτα απαλά μη μαραθούν

Κι αυτά πονάνε.

----------------------------------



Έριξα μπρος σου την καρδιά,

στο δρόμο σου τα όνειρά μου,

πάτα απαλά μην τα πονάς,

είναι τα δώρα τ' ακριβά…

Όταν βαρύς είναι ο πόνος
όσος και να περάσει χρόνος
υπάρχει στης καρδιάς τα βάθη
ολόμαυρο το κατακάθι.

Είναι ο πόνος που δεν γιαίνει
που τη χαρά σου τη μικραίνει.
Μισό χαμόγελο στα χείλη
όταν τρυπά αυτό τ' αγκίλι.
===================
Στο χρόνο ο πόνος δεν γερνά
μόνο από πάνω σου περνά
και σε μαραίνει, σε στραγγίζει,
εκεί βαθιά σου δεν αγγίζει.

Κράτησα απ' τα πράγματά σου
και πες το αν το θες κλοπή
ένα απ' τα πουκάμισά σου
κι όμως δεν ένιωσα ντροπή.

Ρ.
Πουκαμισάκι μου κλεμμένο
ελπίδα από σένα παίρνω.
Πουκάμισο από μετάξι,
ίσως γυρίσει για ν' αλλάξει.

Ενα απ' τα πουκάμισά σου
που σου επήγαινε πολύ
για να μυρίζω τ' άρωμά σου
πήρα χωρίς αναστολή

Να βρω ξανά παρακαλώ
την πόρτα σου ξεκλείδωτη
και τη δική μου απασφαλώ
γιατ' η καρδιά 'ν ασύδωτη.

Η λογική από τη μια
μου λέει πια παράτα τα,
μα είναι τόση η πεθυμιά
που πίστεψα στα θαύματα.

Θυμούς και λάθη ξεπερνώ
κι είμ' ετοιμοπαράδοτη,
δική σου πλέον να γενώ
ισόβια αιχμάλωτη.

Ποτέ δεν κλείνει η σχισμή
σε έρωτα αλύτρωτο,
να γιάνει δεν επιθυμεί
με κάποιο άλλο αντίδοτο.

Ποιος στην προδοσά μπροστά
που στις φλέβες αίμα ρέει,
γίνεται να παει okey
και βαριά δεν αρρωστά.

Αν κατάκαρδα βληθεί,
η πληγή αυτή δε γιαίνει,
κόμπο ες αεί το δένει
που ποτέ δε θα λυθεί.

Ποιος μπορεί έτσι απλά
να πει τίποτα δεν τρέχει
και γι αυτόν πέρα να βρέχει
κι ότι όλα παν καλά.

Όπου κι αν είσαι στο 'χα πει
όταν θα με καλέσεις,
θα έρχομαι σαν αστραπή
αν τύχει και πονέσεις.

Όπου κι αν βρίσκεσαι στη γη,
εάν θα με ζητήσεις,
θα είμ' εκεί σε μια στιγμή
πάνω μου ν' ακουμπήσεις.

Όσο κι αν έχω πληγωθεί
κάποιο αγάπης δείγμα
πάλι θα σου φανερωθεί
σε κάθε ένα πλήγμα.

Θα έχω μια απανεμιά
αν τύχει και κρυώνεις
κι απ' τη δκή μου ανασεμιά
εσύ νά ξανανιώνεις.

Το χάσμα πια είναι βαθύ
δε γεφυρώνει,
πώς μια καρδιά να ζεσταθεί
μέσα στο χιόνι.

Πώς της αγάπης το δεντρί
ν' ανθοφορήσει
όταν φαρμακερό κεντρί
το 'χει κεντήσει.

Πώς τ' όνειρο ν' αναστηθεί
το σταυρωμένο,
"εις θάνατον" έχει κριθεί
το προδομένο.