έξω δάκρυα και ντέρτια

Παπαδήμιους και ξέφτια,

έξω μοναξιές και άγχη

τέρμα κλάψες μα και πάθη

βγάλε έξω τον θυμό σου

κοίταξε τον διπλανό σου

που του στέγνωσε το δάκρυ

και ψυχορραγεί στην άκρη

μπές κι εσύ μέσα στη μάχη,

και φοβέρες μη σε σκιάζουν,

τα παιδιά σου να λυπάσαι

που για το ψωμί τους…

Κάπως αργά
-όπως γεννιούνται
όλες οι παρόμοιες διαπιστώσεις-
είπα
πως ο ψηφιδωτός πυρετός,
παράγει αίολη οργή.
Στα κύτταρά του
υπερίσχυσαν οι εκπλήξεις,
που,
βοηθούμενες
από υπολογισμούς και συμπτώσεις,
στέρησαν την συνείδηση,
δίνοντάς φθηνά
έξαψη,
από την προστασία
μιας ολοκληρωμένης προσπάθειας.
Το μόνο μέσο άμυνας.

                Οντισιόν

-

Έκανες Φιλόλαε στην τάξη σου το θαύμα...

Περπάτησες τη σκέψη μας σε μέρη με θυμάρια

και πριν να έρθει το πρωί τη γέμισες με άστρα

που τραγουδούσαν άριστα τ` ακορντεόν σου κάστρα !

-

Άπαρτα όπως τα `χτιζαν των μαθητών σου μάτια

που ταξιδεύαν μ` άρμενα σε πέλαγα με στίχους

και της καρδιάς σου τον παλμό τον γέμιζαν με ύμνους !

-

Αυτούς που με κατάνυξη εισάγουν…

ΞΕΡΩ ΚΑΛΑ

Ας μη γνωρίζω γράμματα πολλά,

Για τη ζωή ξέρω καλά,

Η μανούλα που μας γέννα,

Να μη ξεχωρίζει παιδί της…

ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΩ - ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ

Σας εύχομαι να 'στε γεροί, δυνατοί και πάντα γεμάτοι με όνειρα, αισιοδοξία και έμπνευση!

Ας κάνουμε το…

Το πιστεύεις;

Τώρα ξεκινώ σιγά σιγά να παίρνω

έντονα χρώματα και συμμετοχή

σε αυτή τη μαγεία που εσύ

πρόσφερες απλόχερα για τόσα χρόνια.

«Τρέχουν τα γέλια σα μύξες

άλατα στα ρουθούνια

το παιδί είναι με βήχα

κρυωμένο

όπως είμαι και γεννιέμαι

με πυρετό

στην αγκαλιά της μάννας.»

Εσύ,

μια φορά εσύ

οι φίλοι σου ήταν λίγοι

μα μαρτυρούσαν για σένα

μια φορά εσύ

σε γνωρίσαν κι άλλοι χτυπώντας σε

συγκαταβατικά στη πλάτη όπου είχε…

Φυσουσες με αφελεια το φεγγαρι
νομιζες θαρρω, πως θα το σβησεις
τα ματια σου λαμπιονια στο σκοταδι,
τι αλλο πιο πολυ να μου χαρισεις;;

Εγω να σε κρατω να ταξιδευεις
ταξιδι σ’ οσα εχω λησμονησει
μαζι σου να πετώ, σ’ οσα γυρευεις,
φυσαμε το φεγγαρι μας να σβησει.

Σε κραταγα στην αγγαλια, μα δε χωρουσες
το συμπαν με τα ματια σου γυρνουσες.
Στο τελος διαπιστωσαμε γελωντας
πως το φεγγαρι μας δεν εσβηνε φυσωντας.

-αρχίζω ν ανησυχώ κοντέ !

-και γιατί ν ανησυχείς ψηλέα μου ?

-για τα πετσοκοψίματα μισθών και συντάξεων !

-κι εμάς τι μας νοιάζει να πούμε?

-μας νοιάζει και μας…

Ήμουνα για σένα

πάντα λιμάνι ζεστό

σαν πλοίο να αράξεις

στον δικό μου γυαλό.

Άνοιξες όμως πανιά

μακριά μου να φύγεις

και  την δική μου αγκάλη

άδεια να αφήσεις.

Θέλεις να φύγεις

και εγώ περιμένω

σε μένα να γυρίσεις

κοντά μου πάλι να ρθείς.

Μα μόνο αν το θέλεις

αλλιώς δεν το θέλω

να φύγεις και  να πας

εκεί που εσύ αγαπάς.

Μέγεθος ποινής,

εξοντωτικό.

Η εγκατάλειψη

ενός νεογέννητου Πιστεύω,

τιμωρείται

με το να επιβιώνει

η αντίληψη

από τη ξηρά τροφή πληροφοριών.

Στον ορίζοντα κοιτάζω
βλέπω όμορφο καιρό,
και το βλέμμα σου αγγίζω
στης ζωής τον πηγεμό.

Μιας δροσοσταλιάς η όψη
στον απέραντο Νοτιά,
είναι άστρο εκεί που λάμπει
πίσω από θεϊκή ματιά.

Ανεκπλήρωτοι οι πόθοι
σε ροδόνερου ματιά,
καθρεφτίζουνε αγάπες
που απαρνήθηκαν πολλά.

Πέρα-Δώθε προλαβαίνεις
στη ζωή ν’ ανταμωθείς,
μ’ ένα βλέμμα καταφέρνεις
της καρδιάς της να’ σαι ο νικητής

-μαμά,παπά,

Εκτές το βγάντυ,με φώναξε ένας ευγκενικός Έλληνας στο σπίτι του.

Όταν μπήκα μέσα ήτανε όλα σκοτεινά.

Νόμιτζα πως είκε γκεννέτλια και ότι τα ανάβε τα φώτα κάποια στιγκμή γκια να μου κάνει σουρπρίζ.. Άναψα το φακό μου ,αλλά ντεν είντα καμία τούρτα πάνω στο τραπέτζι.

Είντα μόνο τγία κεγιά.

Απ ότι ξέγω είναι πάνω από πενήντα γχονών και παγαξενεύτηκα.

Σε λίγκο μπήκε μέσα…

 …

Γεώργιος Βιζυηνός

λουλούδι στο τρελάδικο

θρακιώτικος εσπερινός

του σύγνεφου απτάλικο



δάκρυ βουβό, μεσίστιο

μες στο Δρομοκαϊτειο.

.........................................

.........................................

Μαρμαρωμένος αγναντεύει το κενό

κι απ' τις κουρτίνες, καταρράχτες τρέχουν αίματα.

Στο πέλαγο που -μόνος- πλέει τ'…

Νιώθω τις τύψεις στοιβαγμένα βιβλία
όπου γυρνάς γυμνή,
εκεί κυλώ τα κλάματα,
ένα ζευγάρι χέρια καινούρια
σ' αφήνω χαράματα.

Σκέψη τυφλή,
κλειστό μου γράμμα, το ξέρω
μα δεν υπήρξες ποτέ.

  Γαλάζια θάλασσα ο κόσμος όλος

και εγώ αθεράπευτα ονειροπόλος

πετώ μακριά σαν μόρτης  γλάρος

άδεια η τσέπη μου δεν έχω βάρος

Είναι τα χρήματα του νου παιχνίδια

διαμάντια φτιάχνουνε από σκουπίδια

χτίζουν στην άμμο χρυσά παλάτια

και ο ήλιος βρίσκεται στα δυο σου μάτια

  Νησί στο άγνωστο είναι το κορμί σου

ούριος άνεμος η αναπνοή σου

περιπλανώμενος και…

=====================

'

'

Φίδι στο καθιστικό μου

τρέφω, άθελά μου, χρόνια !

Κηροζίνη δυό μπιτόνια

θα ‘ναι ηρεμιστικό μου !

Με ποτίζει ως το μεδούλι

προβοκάτσια και αρντάν.

Τι κι αν κάποιοι με σκουντάν,

έτσι την περνάμε οι δούλοι.

Βγάλτην έξω απ’ το σπίτι

όσο ακόμη είν’ νωρίς

άλλο μην καθυστερείς

τίναξτην με δυναμίτη !

Τίναξε και τη βλακεία

που σε δέρνει…

Τρίτη συμφωνία σε σολ μείζονα,της Εκπλήξεως.

Εγώ που αγγίζω...

Εσύ να αγγίζεσαι...

Η βλακεία...

Το να περπατάς δίχως αριθμούς,να πλαγιάζεις δίχως Πέμπτη,να παρατηρείς τον ουρανό και αντί για άστρα να βλέπεις σπίρτα,σπίρτα αναμμένα φυσικά...



(Για μια ακόμη φορά γίνομαι χρονοταξιδιώτης,το ξέρω,δεν είμαι απο εδώ...)

Μια γάτα παρατηρεί την μελαγχολία της Ανθής,μώβ άνθρωποι σε γαλάζιο φόντο,τα σακατεμένα άκρα,C'est la vie mon amie...

Το στιγμιότυπο ενός…