Στο σκοτάδι σε γυρεύω

κάθε σου φιλί να κλέβω

που είναι μέλι θεϊκό,

με τα χάδια σου να ρεύω,

να γλεντώ και να χορεύω

στον ασίκικο σκοπό.

Στο σκοτάδι σε γυρεύω

στα άστρα να σε ταξιδεύω

και για χάρη σου να ζω.

Βάλε το άσπρο σου φουστάνι

που πανέμορφη σε κάνει,

για να φύγουμε μαζί,

να μας βλέπει το φεγγάρι

χρώμα φωτεινό να πάρει

για να φέγγει όλη τη γη.

Βάλε το άσπρο σου φουστάνι

έτοιμη είσαι για στεφάνι,

μια…

Φαντάζεις φωτεινός αποσπερίτης

μες στης μοναξιάς τη βάρδια μου

στην αγκαλιά σου μ’ έλκεις σαν μαγνήτης

μαίνονται τα χτυποκάρδια μου,

μπροστά μου έπεσες μετεωρίτης

τα παλιά μου χούγια τέλειωσες

του δρόμου ήμουν άθλιος αλήτης

κι όμως από πάθος μ’ έλιωσες.

Αναγεννήθηκα κοντά σου

και τη βρήκα την πορεία μου

μεγάλος έγινα σεβντάς σου

κι ακριβή εσύ λατρεία μου.

Θα γέρνεις πάντα στο πλευρό μου

που θα σ’ οδηγούν τ’ αχνάρια μου…

Βουνά και κάμπους θα διαβώ στην αγκαλιά σου για να’ ρθώ

ατέλειωτα να εκπορθώ τα γρανιτένια σου τα κάστρα.

Και θα μου το κερνάς εσύ του έρωτά σου το κρασί

μόλις θα σμίγουμε μαζί με μόνη μας παρέα τ’ άστρα.

Αυτήν την ώρα μη μιλάς ποτάμι γίνε να κυλάς

στα κύτταρά μου

κι όταν μου λες πως μ’ αγαπάς φουρτούνα γίνε να ξεσπάς

στα όνειρά μου.

Αυτήν την ώρα μη μιλάς που ξαποσταίνει η «Ελλάς»

κι η γύρω πλάση,

για μένα να καρδιοχτυπάς σαν κύμα πάνω…

Δεν γεννήθηκα αλήτης σ' ένα κάλπικο ντουνιά,

να γυρνώ ερημοσπίτης και να λειώνω στο χιονιά.

Δεν γεννήθηκα να σέρνω κάθε βήμα μου βαρύ,

να τσακίζω και να γέρνω στον αέρα σαν κλαρί.

Νά' μαι μια ζωή το θύμα δεν γεννήθηκα,

να παλεύω για το χρήμα, που στερήθηκα.

Γεννήθηκα να σ’ αγαπώ στα όνειρά σου κάρτα να χτυπώ

και τη ματιά σου ολοένα να γυρεύω.

Γεννήθηκα να σ’ αγαπώ στην αγκαλιά σου μέσα να σκορπώ

κι απ’ τ’ άγγιγμά σου σαν τα τραίνα ν’…

Πώς βάσταξες μωράκι μου και μ’ άφησες στ’ αγέρι

και σ’ έχω για σαράκι μου χειμώνα καλοκαίρι;

Πού νά’ ριξες τα δίχτυα σου αλλού για νά’ βρεις σκέπη,

ποιος θα' ναι στα ξενύχτια σου τα μάτια σου να βλέπει ;

Παρά τα χτυποκάρδια μου μπροστά στα σκαλοπάτια σου

ερείπιο του δρόμου

στα μαύρα τα σκοτάδια μου δεν μού’ δωσες τα μάτια σου

για φάρο κι οδηγό μου.

Μού’ χεις κόψει τα φτερά μου, τρέχουν δάκρυα ποτάμι

που δεν μού’ δειξες λιγάκι πως μ'…

Χρυσό φεγγάρι θα πλέξω

σε βαθύ γαλάζιο εργόχειρο

την καταχνιά θα κλείσω έξω

απ’ της καρδιάς τον αυλόγυρο.

Κι ένα παιδάκι θα βάλω

τη γη να παίζει στο χέρι του

κι ένα κοράσι με ζάλο

να σφεντονά το τσεμπέρι του.

Τους ήχους θα ζωντανέψω

οι ανθρώποι για να χορέψουνε

τη σκοτεινιά θ' αποπέψω

οι πίκρες να δροσερέψουνε.

Αργά να πλέει στο κύμα

θα πλέξω πλοίο σε θάλασσα,

σε κάθε μας δειλό βήμα

μια Πλατυτέρα…

Πότε θα σιγήσουν τα κανόνια,

πότε θα ξανάρθουν χελιδόνια

να χτίσουν τιτιβίζοντας φωλιές

από στέγες κάτω και μπαλκόνια

και θα πάψουν πότε τα μαχαίρια

πάνω να τροχίζονται σ’ ακόνια

με μίσος να τα μπήγουν σε κοιλιές;

Όταν λιώσουν κάποτε τα χιόνια

στις κρύες τις ανθρώπινες καρδιές.

Πότε τα λευκά τα περιστέρια

θα καθίσουν σε καθάρια χέρια

μια στάλα να γελάσει κι ο φτωχός

που από της ζωής του τα τεφτέρια

λείπει στα κατάμαυρά του…

Φωλιά μου, λημέρι, στήριγμά μου,

αύρα καλοκαιρινή,

δικιά μου, μικρή σταλαγματιά μου

απ’ τη λίγη μου ζωή.

Καρδιά μου, φωτιά στα όνειρά μου,

πάθος μου και ταραχή,

γλυκιά μου, σαν βρίσκεσαι κοντά μου

ξαναγίνομαι παιδί.

Φως μου, είσ’ εσύ το φως μου,

μα κι ο ίδιος εαυτός μου

και με κυβερνάς.

Φως μου το φιλί σου δος μου

γύρω μου σαν φύλλο δυόσμου

να μοσχοβολάς.

Φως μου, είσ’ εσύ το βιός μου,

μες στην έρημο του κόσμου…

Αχ νοιώσε με, νοιώσε με στο βαθύ μου σκοτάδι

μη φεύγεις, μα σώσε με, μη μ΄ αφήνεις ρημάδι.

Αχ νοιώσε με, νοιώσε με να υπάρχω ακόμα

στο λάγνο σου κλώσε με το φιδίσιο σου σώμα.

Θα γυρνώ στο κατόπι σου μιαν ολόκληρη ζήση

νά’ μαι στο γλεντοκόπι σου το γλυκό σου μεθύσι.

Να ρουφώ το σιρόπι σου στων φιλιών την πλημμύρα

και να παίρνω της νιότης σου τις δροσιές και τα μύρα.

Άγγελέ μου και φάρε μου φόβους κύματα πάρε μου,

τα σκοτάδια μου σβήνε μου.…

Πώς πια να ζήσω στον κόσμο, αν δεν με καρτεράς στη γωνιά,

να ξεχειλίζεις με δυόσμο τον κρύο και βαρύ μου χιονιά.

Πώς πια να ζήσω στον κόσμο, αν δεν μου δίνεις τον ώμο

για μετερίζι στην απονιά κι αν δεν μου φέγγεις το δρόμο

ν’ ανοίξω προς τα σένα πανιά.…

Νά’ ταν πλοίο μας το μπάνιο και με μένα καπετάνιο

να σε σεργιανώ παντού

της αγάπης μας το «κάρμα» οι «σαμάν» για να’ ναι χάρμα

θα ξορκίσουν με βουντού.

Με το γραίγο, το σιρόκο θα τραβάμε για Μαρόκο,

για Κολόμπο και Μαντράς…

Τριγυρίζω στα μπαράκια

πίνω βότκες και σφηνάκια,

δεν μ’ ενδιαφέρει τ’ αύριο,

μα νά’ μαι σε μια κάμπριο.

Με μια γκόμενα τη βρίσκω

κι η ζωή μου είναι ρίσκο,

μ’ αρέσει η ταχύτητα

δεν είμαι για τ’ αζήτητα.

Τρώω μ’ εκατό μασέλες

και τις νύχτες κάνω τρέλες,

μα ουσίες δεν γουστάρω,

που με κάνουν να φρικάρω

δρόμους ξένους δε θα πάρω

πού΄ χουν τέρμα τους το χάρο.

Διώχνω ύαινες αγέλες

και ποτέ δεν κάνω γκέλες

έχω…

Σε λιγάκι μόλις νυχτώσει μες στο κρύο μου σπίτι

δίχως των ματιών σου τη δόση δόλιο θά’ μαι σπουργίτι.

Κι όλο πολεμάω τη νύστα, σαν θυμάμαι τα βράδια

στου κορμιού σου νά’ μαι την πίστα σ’ ένα βαλς από χάδια.

Κι ως την άκρη του κόσμου τα δυο χέρια σου δος μου,…

Η αγάπη σου με πάει απ’ τη γη στον ουρανό

κι απ’ τ’ αβυσσαλέα χάη σ’ ακρογιάλι ξωτικό.

Σαν το φύλλο με σκορπάει στης βροχής το χαλασμό

θείο νέκταρ με κερνάει στάλα – στάλα να το πιω.

Μ’ ένα άγγιγμά της δίνει στις ελπίδες μου φτερά,…

Το κορμί μου κάν’ το πίστα μ’ όλο πάθος να χορεύεις

και τα χείλη μου άντε κλείσ’ τα με φιλιά, για να μαγεύεις

τις ψυχρές μου τις νυχτιές.

Στη φωτιά σου πάει η νύστα νου και λογισμό μού κλέβεις,

σαν σπαθιά τα χέρια σείσ’ τα να με κατακυριεύεις

με των πόθων τις στρατιές.

Στο χορό το τσιφτετέλι πέταξέ μου χίλια βέλη

την ψυχή μου να τρυπάς

κι η ζωή μου θ’ ανατέλλει με της γλύκας σου το μέλι

σαν μου λες πως μ’ αγαπάς.

Με κορμί άγαλμα και χέλι…

Αν έρθεις θα μερώνουνε τα κύματα κι οι μπόρες,

οι ελπίδες θα χορεύουνε στης κόλασης τις ώρες.

Αν έρθεις θα’ ναι Ανάσταση και θα φυσάει πρίμα,

συσπειρωμένος ο λαός δεν θα ‘ναι πια το θύμα.

Για να χαθείς στα βάραθρα της αγκαλιάς μου αν έρθεις

σπυρί -…

Στην έρημη την κάμαρά μου κάθε σκέψη σου πληγή

που γίνεται στα κύτταρά μου σαν ξερόφυλλο στη γη.

Με μαδημένα τα φτερά μου μοιάζω μ’ άγονο νησί

καλεί ο χάρος τη σειρά μου γιατί μου΄ φυγες εσύ.

Με πεθαμένη την ελπίδα λύγισα σαν λυγαριά

και μου…

Σεισμός είναι τα χείλη σου γκρεμός και σκοτοδίνη

με τα φιλιά σου έκρηξη με νιτρογλυκερίνη

να με σκορπάς σαν μόριο στην απεραντοσύνη.

Σεισμός είναι τα χείλη…

Θά’ ρθω μ‘ ένα τρεχαντήρι στου νησιού σου την προβλήτα,

θα σου κάνω το χατίρι κι ό,τι θες από μένα ζήτα.

Της καρδιάς το παραθύρι για να μπω μη μου το…

Είν’ τα μάτια σου φουρτούνα

που μου κάψανε τη γούνα

και με κάνανε τρελό

κάθε νύχτα στο κρεβάτι

δεν μπορώ να κλείσω μάτι

σβήνω και παραμιλώ.

Όπως σε θωρώ μπροστά μου…