Πώς θέλω να βρεθώ γλυκιά μου μαυρομάτα

στα λευκά τ’ αγαπημένα χέρια σου

να σεργιανήσω στης καρδούλας σου τη στράτα

και να ξεψυχήσω στα λημέρια σου.

Στα δύσβατα τα μονοπάτια μου περπάτα

να δροσίζομαι στα καλοκαίρια σου.

Είμαι μονάχος στο ντουνιά

και κάνει τόση παγωνιά

που το κορμί μου τρεμουλιάζει

κι εσύ μωρό μου πουθενά

να μου γεμίσεις τα κενά

με το γλυκό σου το μαράζι.

Για μένα σήκωσε πανιά

κοντά σου στρώσε μια γωνιά

το…

Σε δρόμους με θορύβους περπατώ

σαν κουρελιάρικο χαμίνι

γιατί μ’ έχεις αφήσει μοναχό

μες στης παλιοζωής τη δίνη.

Δεν έχω έναν ώμο ν’ ακουμπώ,

μιαν αγκαλιά για να βουλιάξω,

ούτε και σένα να’ χω φυλαχτό

μες στην καρδούλα σου ν’ αράξω.

Μου λείπεις εσύ

και κλείσανε λιμάνια και μουράγια

τα σοκάκια ερημώσανε

κι αμέτρητα

σαν τα βαθιά της νύχτας τα σκοτάδια

χίλια βάσανα με ζώσανε.

Μου λείπεις εσύ

και να ζήσω δεν έχω τα…

Είναι νύχτα και παντού σιγή

λάμπουν στο στερέωμα τ’ αστέρια

και κουκκίδες μεις οι δυο στη γη

σαν στεφάνια πλέκουμε τα χέρια.

Ο αγέρας πνέει απαλά

και σαλεύει στα κλαδιά τα φύλλα

η αγάπη μέσα μας μιλά

και μας φέρνει την ανατριχίλα.

Και τ’ ολόγιομο φεγγάρι

έχει πάνω μας φρενάρει

το ρομάντζο μας να δει

και γλυκά χαμογελάει

που μας βλέπει πλάι-πλάι

σαν αμέριμνο παιδί.

Μια μεθυστική μοσχοβολιά

γύρω μας τ’ αγιόκλημα…

Με σκόρπισες στις θύελλες εδώ κι εκεί

σαν ένα φρόκαλο του δρόμου

δεν χάραξε για μένα μία Κυριακή

ξεθώριασε και τ’ όνειρό μου.

Μ’ εκτόπισες μες στο σκοτάδι το βαθύ

δεν έχω στέκι για ν’ αράξω

στην άβυσσο που μ΄ έριξες έχω χαθεί

και δεν μπορώ πια να πετάξω.

Αφού δεν μ’ έχεις φάρο με βαρύ τσιγάρο

το στρατί θα πάρω απ’ την πικρή μορφή σου

ν’ απομακρυνθώ.

Αφού δεν μ’ έχεις φάρο για να μη « φλιπάρω»

ίσια θα σαλπάρω στο νου μου το καρφί…

Απώτερο τό’ χω σκοπό για σένα που καρδιοχτυπώ

σε δυο κομμάτια να κοπώ κι αντάμα σου να μη σιωπώ,

μα χείμαρρος να σου τα πω τα πιο γλυκά μου σ’ αγαπώ,

στο κύμα σου τ’ αγριωπό σωστό ναυάγιο ας σκορπώ.

Τα μάτια σου σαν τα θωρώ τόσο μ’ ανάβουν που θαρρώ,

πως σε καμίνι φλογερό μαζί σου σέρνω το χορό.

Εάν μ’ αφήσεις θα πονώ με τις σκοτούρες μου βουνό

να με γεμίζουν τρόμο,

θά’ σαι αιτία να πενθώ για της ζωής μου τον ανθό,

που πάτησες στο δρόμο.…

Θ΄ αρματώσω ιστιοφόρο μ’ ανοιγμένα τα πανιά

νά’ ρθω να σου κάνω δώρο το χρυσάφι του ντουνιά.

Βγες μπροστά στην προκυμαία να φανείς πιο καθαρά

το μαντήλι για σημαία ν’ ανεμίζεις με χαρά.

Μόλις φτάσει το καράβι και καθώς θα σε θωρώ

μέσα μου φωτιά θ’ ανάβει μ’ ένα πάθος φλογερό.

Στη θωριά σου θα κινήσω να σε πνίξω στα φιλιά

το λαιμό σου να στολίσω μ’ αδαμάντινη θηλιά.

Κι εσύ δεν θα με χορταίνεις και μ’ αστείρευτη στοργή

αγκαλιά θα με πηγαίνεις…

Στο βλέμμα σου εκείνο το πύρινο τα χάνω

τρελαίνομαι και σβήνω και τη ζωή μου δίνω

στο σώμα σου επάνω.

Το βλέμμα σου το πλάνο, για να σε κουρσεύω

θα κάνω ορμητήριο.

Κι εάν που και που μου στάζεις χολή και δηλητήριο

μες στα όνειρά μου είσαι το πιο γλυκό μαρτύριο,

στις μπόρες μου γαλήνη, της νιότης ελιξίριο

κι οι αισθήσεις μου κοντά σου σαλπίζουν εγερτήριο.

Αετόπουλο θα γίνω σε σένα να πετάω

σαν μπρούσκο να σε πίνω εντός μου να σε…

Δεν θέλω πια να ζω και να μη σ’ αγαπώ

και να μην ξενυχτώ μαργιόλα μου για σένα.

Δεν θέλω πια να ζω και να μη σε ζητώ

στους δρόμους που γυρνώ με μάτια βουρκωμένα.

Δεν θέλω πια να ζω και να μη σε κοιτώ

και να μη σε κρατώ στη ζήση μου για φάρο.

Δεν θέλω πια να ζω και να μη σ’ εκπορθώ

ιππότης για να’ ρθω μαζί μου να σε πάρω.

Μακριά σου δεν μπορώ χωρίς την αγκαλιά σου

σ’ αιώνες να μετρώ τις ώρες μακριά σου

μπροστά να προχωρώ χωρίς τη συντροφιά…

Λες πως θα μου φύγεις, μα κοντά μου γέρνεις

λίγο-λίγο τη ζωούλα μου την παίρνεις.

Λες πως δεν γεννήθηκες να ζεις μαζί μου,

μα είσαι κομμάτι απ’ την ίδια τη ζωή μου.

Λες πως ήμουν ένα τίποτα στο χτες σου,

μα κυριαρχώ στις σκέψεις τις δικές…

Στο σκοτάδι σε γυρεύω

κάθε σου φιλί να κλέβω

που είναι μέλι θεϊκό,

με τα χάδια σου να ρεύω,

να γλεντώ και να χορεύω

στον ασίκικο σκοπό.

Στο σκοτάδι σε γυρεύω

στα άστρα να σε ταξιδεύω

και για χάρη σου να ζω.

Βάλε το άσπρο σου φουστάνι

που πανέμορφη σε κάνει,

για να φύγουμε μαζί,

να μας βλέπει το φεγγάρι

χρώμα φωτεινό να πάρει

για να φέγγει όλη τη γη.

Βάλε το άσπρο σου φουστάνι

έτοιμη είσαι για στεφάνι,

μια…

Φαντάζεις φωτεινός αποσπερίτης

μες στης μοναξιάς τη βάρδια μου

στην αγκαλιά σου μ’ έλκεις σαν μαγνήτης

μαίνονται τα χτυποκάρδια μου,

μπροστά μου έπεσες μετεωρίτης

τα παλιά μου χούγια τέλειωσες

του δρόμου ήμουν άθλιος αλήτης

κι όμως από πάθος μ’ έλιωσες.

Αναγεννήθηκα κοντά σου

και τη βρήκα την πορεία μου

μεγάλος έγινα σεβντάς σου

κι ακριβή εσύ λατρεία μου.

Θα γέρνεις πάντα στο πλευρό μου

που θα σ’ οδηγούν τ’ αχνάρια μου…

Βουνά και κάμπους θα διαβώ στην αγκαλιά σου για να’ ρθώ

ατέλειωτα να εκπορθώ τα γρανιτένια σου τα κάστρα.

Και θα μου το κερνάς εσύ του έρωτά σου το κρασί

μόλις θα σμίγουμε μαζί με μόνη μας παρέα τ’ άστρα.

Αυτήν την ώρα μη μιλάς ποτάμι γίνε να κυλάς

στα κύτταρά μου

κι όταν μου λες πως μ’ αγαπάς φουρτούνα γίνε να ξεσπάς

στα όνειρά μου.

Αυτήν την ώρα μη μιλάς που ξαποσταίνει η «Ελλάς»

κι η γύρω πλάση,

για μένα να καρδιοχτυπάς σαν κύμα πάνω…

Δεν γεννήθηκα αλήτης σ' ένα κάλπικο ντουνιά,

να γυρνώ ερημοσπίτης και να λειώνω στο χιονιά.

Δεν γεννήθηκα να σέρνω κάθε βήμα μου βαρύ,

να τσακίζω και να γέρνω στον αέρα σαν κλαρί.

Νά' μαι μια ζωή το θύμα δεν γεννήθηκα,

να παλεύω για το χρήμα, που στερήθηκα.

Γεννήθηκα να σ’ αγαπώ στα όνειρά σου κάρτα να χτυπώ

και τη ματιά σου ολοένα να γυρεύω.

Γεννήθηκα να σ’ αγαπώ στην αγκαλιά σου μέσα να σκορπώ

κι απ’ τ’ άγγιγμά σου σαν τα τραίνα ν’…

Πώς βάσταξες μωράκι μου και μ’ άφησες στ’ αγέρι

και σ’ έχω για σαράκι μου χειμώνα καλοκαίρι;

Πού νά’ ριξες τα δίχτυα σου αλλού για νά’ βρεις σκέπη,

ποιος θα' ναι στα ξενύχτια σου τα μάτια σου να βλέπει ;

Παρά τα χτυποκάρδια μου μπροστά στα σκαλοπάτια σου

ερείπιο του δρόμου

στα μαύρα τα σκοτάδια μου δεν μού’ δωσες τα μάτια σου

για φάρο κι οδηγό μου.

Μού’ χεις κόψει τα φτερά μου, τρέχουν δάκρυα ποτάμι

που δεν μού’ δειξες λιγάκι πως μ'…

Χρυσό φεγγάρι θα πλέξω

σε βαθύ γαλάζιο εργόχειρο

την καταχνιά θα κλείσω έξω

απ’ της καρδιάς τον αυλόγυρο.

Κι ένα παιδάκι θα βάλω

τη γη να παίζει στο χέρι του

κι ένα κοράσι με ζάλο

να σφεντονά το τσεμπέρι του.

Τους ήχους θα ζωντανέψω

οι ανθρώποι για να χορέψουνε

τη σκοτεινιά θ' αποπέψω

οι πίκρες να δροσερέψουνε.

Αργά να πλέει στο κύμα

θα πλέξω πλοίο σε θάλασσα,

σε κάθε μας δειλό βήμα

μια Πλατυτέρα…

Πότε θα σιγήσουν τα κανόνια,

πότε θα ξανάρθουν χελιδόνια

να χτίσουν τιτιβίζοντας φωλιές

από στέγες κάτω και μπαλκόνια

και θα πάψουν πότε τα μαχαίρια

πάνω να τροχίζονται σ’ ακόνια

με μίσος να τα μπήγουν σε κοιλιές;

Όταν λιώσουν κάποτε τα χιόνια

στις κρύες τις ανθρώπινες καρδιές.

Πότε τα λευκά τα περιστέρια

θα καθίσουν σε καθάρια χέρια

μια στάλα να γελάσει κι ο φτωχός

που από της ζωής του τα τεφτέρια

λείπει στα κατάμαυρά του…

Φωλιά μου, λημέρι, στήριγμά μου,

αύρα καλοκαιρινή,

δικιά μου, μικρή σταλαγματιά μου

απ’ τη λίγη μου ζωή.

Καρδιά μου, φωτιά στα όνειρά μου,

πάθος μου και ταραχή,

γλυκιά μου, σαν βρίσκεσαι κοντά μου

ξαναγίνομαι παιδί.

Φως μου, είσ’ εσύ το φως μου,

μα κι ο ίδιος εαυτός μου

και με κυβερνάς.

Φως μου το φιλί σου δος μου

γύρω μου σαν φύλλο δυόσμου

να μοσχοβολάς.

Φως μου, είσ’ εσύ το βιός μου,

μες στην έρημο του κόσμου…

Αχ νοιώσε με, νοιώσε με στο βαθύ μου σκοτάδι

μη φεύγεις, μα σώσε με, μη μ΄ αφήνεις ρημάδι.

Αχ νοιώσε με, νοιώσε με να υπάρχω ακόμα

στο λάγνο σου κλώσε με το φιδίσιο σου σώμα.

Θα γυρνώ στο κατόπι σου μιαν ολόκληρη ζήση

νά’ μαι στο γλεντοκόπι σου το γλυκό σου μεθύσι.

Να ρουφώ το σιρόπι σου στων φιλιών την πλημμύρα

και να παίρνω της νιότης σου τις δροσιές και τα μύρα.

Άγγελέ μου και φάρε μου φόβους κύματα πάρε μου,

τα σκοτάδια μου σβήνε μου.…

Πώς πια να ζήσω στον κόσμο, αν δεν με καρτεράς στη γωνιά,

να ξεχειλίζεις με δυόσμο τον κρύο και βαρύ μου χιονιά.

Πώς πια να ζήσω στον κόσμο, αν δεν μου δίνεις τον ώμο

για μετερίζι στην απονιά κι αν δεν μου φέγγεις το δρόμο

ν’ ανοίξω προς τα σένα πανιά.…

Νά’ ταν πλοίο μας το μπάνιο και με μένα καπετάνιο

να σε σεργιανώ παντού

της αγάπης μας το «κάρμα» οι «σαμάν» για να’ ναι χάρμα

θα ξορκίσουν με βουντού.

Με το γραίγο, το σιρόκο θα τραβάμε για Μαρόκο,

για Κολόμπο και Μαντράς…