ΟΛΟΓΙΟΜΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Είναι νύχτα και παντού σιγή
λάμπουν στο στερέωμα τ’ αστέρια
και κουκκίδες μεις οι δυο στη γη
σαν στεφάνια πλέκουμε τα χέρια.
Ο αγέρας πνέει απαλά
και σαλεύει στα κλαδιά τα φύλλα
η αγάπη μέσα μας μιλά
και μας φέρνει την ανατριχίλα.

Και τ’ ολόγιομο φεγγάρι
έχει πάνω μας φρενάρει
το ρομάντζο μας να δει
και γλυκά χαμογελάει
που μας βλέπει πλάι-πλάι
σαν αμέριμνο παιδί.

Μια μεθυστική μοσχοβολιά
γύρω μας τ’ αγιόκλημα σκορπάει
κι η φωτιά του πάθους αγκαλιά
μέχρι τον παράδεισο μας πάει.
Δεν φαίνεται ψυχή καμιά
μόνο που πετάνε νυχτοπούλια
και δυο μεις αχώριστα κορμιά
όρκους λέμε κάτω απ΄ την Πούλια.

Και τ’ ολόγιομο φεγγάρι
έχει πάνω μας φρενάρει
το ρομάντζο μας να δει
και γλυκά χαμογελάει
που μας βλέπει πλάι-πλάι
σαν αμέριμνο παιδί.